"Sırların zinciri koptu
Bedel kanla yazıldı
Yükselmek için yeniden doğdu
Yıkımın kıvılcımları dört bir yana savruldu."
*
Tanrıça tahtına kuruldu, kanını akıttı ve yalnızca sustu.
Topraktan doğan bir Kan Avcısı, kanına yazılan kutsal kaderde...
Let's build a pyre Pass me a lighter Let's burn the whole world down
⚔️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar✨
***
Luca'nın antika dükkânın derinliklerinde; Leoraan'in kesinlikle çalınmış olduğunu bildiği sıra dışı antikaların, aklını başından alacak kadar değerli eserin saklandığı gizli bölmede ya muhteşem bir plan ya da kendileri için kaosa yuvarlanacakları bir son olacak planın hazırlıklarını yapıyorlardı.
Leoraan Nedranov'un aklını başından alan tek şey, Luca'nın ıvır zıvırları değildi elbette. Küçük bölmedeki demir rafların arasından Annarithel'ı görebiliyordu. Müzayedenin ikinci günü neredeyse şatafatlı bir balo gibi geçecekti kız da buna uygun bir şekilde giyiniyordu. Kolsuz, boğazını ve belinin çukuruna kadar gövdesini sımsıkı saran saten bir elbise vardı üzerinde. Peruğunu henüz takmamıştı, kısa beyaz saçlarını ıslatıp arkaya doğru taramış ve elbisesindeki uyluklarının yarısına kadar yırtmacı olan elbiseyi sıyırıyordu. Ayağını bir kutunun üstüne yerleştirdi, yırtmacı kalçasına kadar çekti ve uyluğundaki kayışı kalçasına doğru yükseltip sıktı, hançerini kayışa geçirdi.
Mezarlıktan Ryendal merkeze dönene kadar konuşmamışlardı. Annarithel yorgundu ama sebebin bu olmadığını biliyordu. Gece karanlığı bastırdığında, merkezlilerin ellerinde meşalelerle, Ryendal askerlerinden daha büyük bir istekle nöbet tuttuğunu, birilerinin-muhtemelen melez ya da hane ferdi olanların- kapılarını yumrukladıklarını gördüklerinde başlattıkları şeyin ne kadar çabuk büyüdüğünü fark etseler de Annarithel ilgisiz gibiydi.
Hâlâ pantolonunun cebinde taşıdığı kağıt parçası, açığa çıkmak üzere olan bir sırrın yarattığı mide bulantısı gibi rahatsız ediyordu onu. Ellyro gelmemişti. Onun yerine başka biriyle konuşmuştu Annarithel. Tanıdığı ama beklemediği, Ellyro'yu görmek için yalvardığı biriydi. Her bir kelimesini anlam veremese de yazmıştı, önemli olduğunu biliyordu.
Biliyordunuz değil mi? Ellyro için herkesi karşıma alabileceğimi söylediğimde bana bakışını ve sorunu hatırlıyorum. Kahrolası her anını hatırlıyorum... O zaman kardeşimin öleceğini ve seni, Enhrecha'yı bile karşıma alacağımı biliyordun değil mi?
Yazmış olsa bile bu sözcükleri aklından çıkaramıyordu. Annarithel her kardeşinin mezarını ziyaret edişinde onu izliyordu, Edarnol denilen yerle ilgili hikâyelerini ve yaşadıklarını anlatışını duyuyordu. Karşılaştığı, o Rehber dediği kişi miydi? Dayenx aşkına... Annarithel, zihnini düşündükçe paramparça olmaya yaklaştıracak kadar sır taşıyordu. Leoraan'in hanesinin her ferdi gibi çok iyi koku alan burnu, tanrı ve tanrıça bokunun kokusunu ve diğer asla karışılmaması gereken şeylerin uhrevi saçmalığının kokusunu alabiliyordu.
