BORCUN BEDELİ

4.Bölüm

~
28.10.2018

Uykuma kendimi kaptırmamıştım bugün.Saat 9'a geliyordu.Komodinin üstünde duran telefonuma uzandım.Telefonu açmamla bildirimler ekranıma düştü.Yuh artık WiFi şifresini bile girmişlerdi !

Arama kısmına girdim.Arkadaşlarımdan ve halamda yüzlerce mesaj ve arama gelmişti.Kimseye hesap verecek halim yoktu.

Kaçmak istiyordum buradan.Dünle bugün arasında ne fark vardı ? Bugün bu saatlerde deli dana gibi para arıyor olacaktım.

Yataktan hafifçe kalkıp lavabo sandığım yere gittim.Gerçekten de lavaboydu.Sadece soğuk bir duşa girip kendime gelmek istiyordum.Kendim kendim miydim onu da bilmiyordum...

***

Ürkek adımlarla merdivenden aşağı iniyordum.Sarı bol bir kazak altına,açık tonlarda bir kot pantolon giymiştim.Tanımadığım insanların yanında eşofman veya şortla gezecek halim yoktu herhalde.

Adamla dört ay sonra evleniyorsun Çağla ne tanımamasından bahsediyorsun sen?!

Evde ayakkabıyla geziyor olacaklar ki,bende beyaz bir spor ayakkabı giymiştim.Salona girdiğimde salonda kimse yoktu.Ev çok sessizdi.Salondan çıkıp,bahçedeki oturma gruplarından bir tane koltuğa oturdum.Kaçma planı yapmıştım duş boyunca.Evde On üç koruma varken nasıl kaçmayı planlıyordum ?Gözlerim ağaçların arasından kapının önüne doğru kaydı.Korumalardan sadece Burhan vardı.Burhan'ı ikna ederek dışarı çıkabilir miydim ?

Şansımı denemek için evin kapısının önüne doğru yürüdüm.

"Selamın aleyküm Burhan,"dedim elimi yukarı kaldırarak neşeli bir sesle.

"Aleyküm selam yenge,"dedi Burhan duruşunu düzelterek.

"Hay ben senin yengenin,"dedim mırıldanarak.

"Bir şey mi dedin yenge ?"dedi merakla.

"Yok.Benim sana sormam gereken bir şey var ?"dedim ciddiyetle.

"Tabi sor yenge."dedi tebessümle.

"Evli misin sen ?"dedim gülerek.

"Evliyim yenge,"dedi tereddütle.

"Peki bu işe muhtaç mısın ? "dedim samimi bir tavırla.

"Nasıl yenge ?"dedi anlamayarak.

"Yani korumalık yapmaya.Eğer korumalık yapmasaydın ne yapardın ? "dedim açıklayıcı bir tonla.

"Yani çocukluktan beri veteriner olmayı istemiştim.Öyle boş bir hayalimdi,"dedi tebessümle.

"Bak sen bırak bu mesleği.Gerçekten tehlikeli iş.Benim veteriner arkadaşım var.Ona söylerim ben.Sana şöyle güzel bir veterinerlik kliniği açarız.He olmaz mı ? "dedim sessizce.

"Yani yapamam yenge o mesleği.Ben kendimi abime adadım,"dedi tereddütlü bir ses tonuyla.

"Neyini yapamam ya.Burda da hayvanları koruyorsun,orada da onun gibi bir şey yapacaksın yani,"dedim bağırarak

"Tövbe yengem.Hayvan lafı asla,"dedi korkarak.

"Tamam o zaman.Ben sana güveniyorum.Sen bu akılla uçan araba bile yaparsın.Aklına koyduğun herşeyi yaparsın sen.Senin mantığına inanıyorum,güveniyorum.Hadi şimdi izin ver dışarı çıkayım,"dedim yalakalık yaparak.

İnsanları övünce egoları artar.Ve bir an ki egoyla kendilerini üstün görerek her şeye izin verirler.Kendilerini tıpkı bir takım başkanı gibi hissederler.Aynı bir insanın eline,yüklü bir miktarda para geçtiğinde,kendilerini herkesten üstün görüp,onların istediği şeyleri yapması veya alması gibi...Tanıdığm çok insan vardı böyle.Bizim bölümün hocalarının tek lafıydı.