[ Zawgyi ]
1990 , ဖူဝမ္ၿမိဳ႕ ။
ခ်မ္းေအးလွတဲ့ေဆာင္းရာသီတြင္ညအေမွာင္
ထဲတြင္တိတ္တဆိတ္လႈပ္႐ွားေနၾကသူမ်ား။
လက္ထဲမွပစၥတိုမ်ားကိုယ္စီဆြဲကိုင္ရင္း
အေဆာက္ဦးပ်က္ထဲဝင္သြားၾကၿပီးတစ္ေျဖး
ေျဖးခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသည္။
ဒုန္း !
တံခါးကိုဒုန္းခနဲျမည္ေအာင္တြန္းဖြင့္ဝင္လာ
ၿပီး အထဲတြင္႐ွိေနေသာရာဇဝတ္သားမ်ားကို
ဝိုင္းထားၾကသည္။႐ုတ္ရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ရန္
ၾကံစည္ေနၾကေသာ တရားခံလူတစ္စုမွာ
"ေျပးစရာလမ္းဘယ္မလဲ .. သိရင္ ေျပး။"
သူတို႔ကိုခ်ိန္ထားတဲ့ ရဲေတြထဲမွတစ္စုံတစ္
ေယာက္ရဲ႕ဩ႐ွတဲ့အသံကဟိန္းဟိန္းႀကီး
ထြက္ေပၚ လာတယ္။
မည္သူမွ် တုပ္တုပ္မလႈပ္ရဲၾကေတာ့ .. ။
"ဗိုလ္မႈး"
"ေျပာပါ ယြမ္း။"
"ဖူဝမ္ကိုထပ္သြားရဦးမွာလားဟင္။"
ေဖးယြမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာကညိႇဳးငယ္ေန႐ွာတယ္။
ဒီမိန္းကေလးဟာ .. ဘယ္ေလာက္ မ်က္ရည္
လြယ္သလဲ သိရက္နဲ႔ ..
တာဝန္ႀကီးတစ္ခုဆိုတာထက္ ဂုံခြၽန္း႐ြာသား
ျဖစ္တဲ့ ဖိုးဖိုးႀကီးလက္ထက္ထဲကသားစဥ္
ေျမးဆက္ဒီၿမိဳ႕ဒီ႐ြာအတြက္ပဲႀကိဳးစားခဲ့ၾက
တာ။ဖူဝမ္ၿမိဳ႕မွာမူးယစ္ေဆးေတြေရာင္းဝယ္
လုပ္ေနတဲ့ ဂိုဏ္းေတြကိုဟိုတေလာကပဲ
ေထာင္ထဲအေရာက္ပို႔ႏိုင္ခဲ့သလို ယခု႐ြာကို
ျပန္လာေတာ့လည္း ဝန္ႀကီးကေတာ္ဖြားဖြား
ႀကီးကေခၚ ျပန္လို႔ ျပန္သြားရေပဦးမည္။
သူ႕ မိန္းကေလးမ်က္ရည္လြယ္ေနတာအျပစ္
မဟုတ္ပါေလ ...
"ကိုယ္ဒီတာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ၿပီးပိတ္ရက္
အမ်ားႀကီးယူတဲ့အခါ ယြမ္းကိုေသခ်ာေပါက္
့လာေတာင္းရမ္းၿပီးလက္ထပ္ပါ့မယ္ ။"
လက္ခနဲေတာက္ပသြားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြမွာ
သူ႕ကိုယုံၾကည္တဲ့အေငြ႕သက္ေလးေတြ
အျပည့္ပါဝင္လို႔ေနတယ္။
______________________________
"ဆရာေလးလာၿပီ ျမန္ျမန္ျပန္ထိုင္ၾကေဟ့။"
YOU ARE READING
အချစ်ဆုံး
Fanfiction"ကျွန်တော်နဲ့လက်ထပ်တဲ့အတွက်ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။" "နှစ်ဦးသဘောတူပါလေ။" "ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္တဲ့အတြက္ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။" "ႏွစ္ဦးသေဘာတူပါေလ။"
