{အခ်ိန္ေတြသာ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈက အကိုဘဲျဖစ္ေနမွာပါ}
"Taeေလး.. Tae..! "
ဒီေန႕ Taeေလးကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာသြားေစာင့္ေနမိသည္ မေန႕က Taeေလးဖ်ားေနသည္ဟုဖုန္းဆက္ေသာေၾကာင့္ စာသြားမသင္ရ မနက္က်ေတာ့လည္းပို႔ထားတယ့္ message ေတြမဖတ္.. အခုေက်ာင္းေရွ႕မွာသြားေစာင့္ေနေသာ္လည္း အဖတ္မလုပ္ဘဲေက်ာ္သြားျပန္သည္..
"Taeေလး..လို႔! "
"က်စ္..ဘာလိုက္လုပ္တာလဲ.."
"ဘယ္လို... "
"ဟုတ္တယ္ေလ ဘာလိုက္လုပ္တာလဲ အကိုေက်ာင္းမွာရွိေနရမယ္မဟုတ္လား "
"ေနအုံး Tae ေလး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကိုယ့္ကိုေျပာျပပါ့လား "
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး အဲ့တာေၾကာင့္လာမေမးနဲ႕ "
တစ္ဖန္ ထြက္သြားေသာ Taehyung ၏ေနာက္သို႔လိုက္ရေပျပန္သည္။
"Tae...! ကိုယ့္ကိုေဒါသထြက္ေအာင္မလုပ္နဲ႕..ကိုယ္ေျပာတာကိုလည္းနားေထာင္အုံးေနာ္.."
Jung Kook...Taehyung ၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆြဲကာေမးလိုက္သည္။
"ဘာကိုလည္း..အကို႔ဘာသာျဖစ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ကဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"မျဖစ္တာကိုကျဖစ္ေနတာ Tae ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ "
"မျဖစ္ဘူး...အခုလႊတ္ေတာ့.."
"မလႊတ္ဘူး ကိုယ္ေမးတာကိုေျဖေလ "
"ဘာကိုေျဖရမလဲ..ဘာေမးခြန္းအတြက္လည္း ဖယ္ေတာ့အကိုရာ....ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္.."
Jung Kook ၏ ဆြဲထားေသာလက္ကိုမရမကဇြတ္ျဖဳတ္ေနေလသည္။
"Kim Taehyung.. ! "
Jung Kook စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ အသံမာမျဖင့္ေအာ္လိုက္သည္။ လူသြားနည္းတယ့္္လမ္းၾကားမွာမို႔ ဘယ္သူမွ..ေတာ့ရွိမေနေပ။
"ဟင့္..ကြၽန္ေတာ့္ကို မေအာ္ပါနဲ႕.."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ Jung Kook စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ရၿပီ.. Taehyung ၏မ်က္ရည္မ်ားက Jung Kook ၏ အားနည္းခ်က္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား.
"Taeေလးရယ္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာေနာ္.. ကိုယ္..ဒီတိုင္းေအာ္မိသြားတာ..ခြင့္လြတ္ေနာ္ "
YOU ARE READING
"အကို့နာမည် ကျနော့်နှလုံးသားတွင်း၌သာ တွင်ကျန်သည်"
Fanfictionအကို က ဝင်လာတာတော့လည်း ငါ့မှာမတားမိသလို... ထွက်သွားပြန်တော့လည်းမဆွဲထားမိပြန်ဘူး... လက်လွတ်လိုက်ရတာနာကျင်တယ်..ဆွဲထားပြန်တော့ပျော်ရွင်ခဲ့ရလို့လား....ဟမ်...
