Operasyon: Abiler

Bölüm 13

İçeri doğru giderek Koray'ın yanına oturdum. Ne yapacaktık şimdi biz? Hiçbir fikrim yoktu.

Heyecanlanmadan edemedim. Onlarla ilk kez abi, kardeş olarak bir aradaydık. Biraz önce de öyleydi tabi ama anlatacaklarımın ağırlıyla buna dikkat etmemiştim.

"Hâlâ inanamıyorum." Dedi Barış. Gözünü benden hiç ayırmadan bakıyordu. "Her zaman bulunma ihtimalini düşünürdüm, bir kardeşin olduğunu bilip yanında olmaması çok kötü. Var ama yokta. Belki bulunur umuduyla hayal kuruyorsun. Yada diyorsun ki belki sokakta gördüğün her hangi biri oydu ama sen bunun farkında bile değilsin. İçin içini yiyor fakat elinden de bir şey gelmiyor. Hepimiz erkek olduğumuz için mi bilmem, bir kız kardeş fikri her zaman hoşuma giden bir şeydi. Burada olduğun için çok mutluyum." Dedi buruk bir gülümsemeyle.

Gülümseyerek baktım ona. Sonra ne yaptığımı farkederek hemen gülümsememi sildim yüzümden. Söylediklerinden etkilendim yalan yok. Ama belli etmeyecektim.

"Doğudunuz günü hiç unutmuyorum, o kadar mutluyduk ki. Senin kayboluşunla yıkılmıştık. Annem uzun süre toparlanamadı." Dedi Koray. Derin bir nefes alarak devam etti. "Seni bizden ayıran kadından öyle nefret ediyorum ki." Sinirle soludu.

Ege'nin salona girmesiyle sessizlik oldu. Korayla aramıza oturdu. "Aleyna sen şimdi Akif amcamın kızısın ya?" Dedi.

"Evet."

"Artık bakıcım değil misin?" Dedi.

"Bilmem, sen nasıl istersen öyle olsun?"

"Farketmez sanırım, zaten kuzenimsin." Dedi. Aklına bir şey gelmiş gibi gözleri parlayarak bana baktı. "Artık burada yaşarsın değil mi?"

"Hayır ama arada kalabilirim, mesela bugün burada kalacağım." Dedim heyecanla.

"Çok sevindim. Odama çıkıp oyun oynayalım mı o zaman?"

Kafamı kaldırarak, diğerlerine baktım.

"Bugün Aleyna bizimle kalsın olur mu?" Dedi Koray.

Ege umursamaz bir şekilde omuz silkti. Kolumu omzuna atarak kendime çektim ve sarıldım ona. "Yaa çok tatlısın sen." Diyerek kafasından öptüm. Kafasını bana çevirerek o da gülümsedi.

"Başka kuzenleriniz var mı?" Dedim diğerlerine bakarak.

Hep iyi anlaştığım kuzenlerim olsun isterdim. Ama yoktu. Annem tek çocuktu. Baba tarafından da nefret ederdim zaten.

"Babamızın bir kardeşi vardı. Anne tarafından da bir teyzemiz var. O kadar görüşmüyoruz ki, kaç çocuğu var bilmiyorum." Dedi Egemen.

"Bir kızı bir de oğlu var." Dedi Koray.

Anladım dercesine başımı salladım. Bakışlarımı Ardaya çevirdim. Bakışlarını sürekli üzerimde hissediyordum. Ama ben baktığım an gözlerini çekiyordu. Doğrusu hepsi bana bakıyordu. Geriliyorum bakmayın şöyle.

Ani bir hızla ayağa kalktım. "Ayy ne yapsak ki?" Dedim.

Böyle boş boş oturamıyordum. "Birbirimizi tanımak için konuşabiliriz?" Dedi Barış.
Zamanla tanırdık, ne konuşması.

Kendimi birazcık garip hissetmiştim. Hepsi bana bakıyordu. Gerçek ailem. Garipti. "Ben biraz dışarda oturabilir miyim?" Dedim. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı.

"Sorun yok değil mi?" Dedi Koray.

Hayır anlamında kafamı salladım. Sadece gerçekleri hazmetmek zaman alıyordu. "İyiyim ben. Arkadaşımla telefonla konuşup geleceğim." Kafasıyla onayladı.