Operasyon: Abiler

Bölüm 16

Sandalyeyi geriye iterek ayağa kalktım. Koray iki koca adımda yanıma gelerek, kollarını bana sardı. "İyi misin?" Dedi.

"İyiyim."

Benden ayrılarak, omuzlarımdan tuttu ve dikkatle yüzüme inceledi. "Zorla mı getirdi seni?"
Akif bey öksürerek dikkatleri üzerine çekti. Koray bendeki bakışlarını ona çevirdi.
"Zorla bir şey yok. Arya ait olduğu yerde." Dedi.

Koray sinirle homurdandı. Bakışlarını bir cevap isteyerek, bana çevirdi. "Babamla tehdit etti." Dedim bıkkınlıkla.

Sinirle soluk verdi. "En iyi bildiği şey."
Gülümsemeye çalışarak, "Endişelenme, halledeceğim." Diyerek anlımdan öptü.
Benden ayrılarak, sandalyeye oturdu.

Egemen yanıma adımladı, kollarını boynuma doladı. Bende göğüsüne başımı yaslayarak, sarıldım. "Bir sıkıntı olmadı değil mi?"
"Yok ya. İyiyim ben." Diyerek ayrıldım ondan.

"Derdin ne baba?" Dedi Koray.

Arda da merakla bana bakıyordu. Gülümseyerek karşılık verdim ona.
Barış yanıma yaklaştı. "Niye bizi aramıyorsun?" Dedi.

"Her şey çok ani gelişti telefon almayı unuttum " Dedim. Neden ona açıklama yapıyorsam? O da bahçedeki Akif beyin oturduğu masaya giderek oturdu.

Ayakta ben ve Arda kalmıştık. Öyle uzaktan bakıyordu sadece. Yanıma gelmek isteyip, çekindiğini anlıyordum. Her zaman benden bir haraket bekliyordu. Bir kere de o bana bir adım atsaydı olmaz mıydı? Bugün biraz depresif hissettiğimden midir ne, bu ayrıntı gözüme battı.

Buruk bir şekilde gülümseyerek yanına yaklaştım. Ayak uçlarımda yükselerek, kollarımı boynuna doladım. "Benden çekinme olur mu?" Dedim.
Kollarıyla sıkıca sardı beni. Kendimi bugün en iyi hissettiğim an olabilirdi.

Ondan ayrılarak arkama baktım. Abilerim, benim için endişelenmiş ve benim için buraya gelmişlerdi. Bu görüntüyle gözlerim doldu. Daha biraz önce kendimi yalnız ve çaresiz hissederken, şuan fazlasıyla güçlü hissediyordum.

"Hadi çocuklar sizde gelin konuşacaklarımız var." Akif bey bize bakarak, oturmamızı işaret etti.

Derin bir nefes alarak, Koray'ın yanındaki sandalyeye oturdum. Arda da benim yanımdaki yere oturmuştu. Karşıda da Egemen ve Barış vardı.

"Ne güzel hep birlikteyiz." Dedi soğuk bir gülümsemeyle Akif bey.

"Sadade gel." Dedi Koray.

"Hepiniz burada kalacaksınız." Dedi Akif bey. "Biliyorsunuz ki Arda ve Arya'yı kolayca alabilirim. Sizde kardeşleriniz için kabul edersiniz diye düşündüm."

O gülümseyen suratı o kadar sinir bozucuydu ki.
"Daha iyi bir fikrim var. Benimle yaşamaya devam edecekler. Ayrıca neden birden bire bunu önemser oldun ki? Umurunda değiliz zaten." Dedi Koray sinirle.

"Umrumdasınız." Dedi bastırarak Akif bey.

"Baba sen bu üzerindeki pahalı kıyafetlerini bile bizden daha fazla önemsersin." Dedi Egemen.

Hepsinin gözünde ilgisiz bir babanın yarattığı hüznü gördüm.

"Nankörsünüz. Ne istediyseniz aldım. Yediğiniz önünde, yemediğiniz arkanızda büyüdünüz. Sizin yerinizde olmak isteyen kaç insan var haberiniz var mı?"

Gözlerini masadan ayırmadan düşünceli bir şekilde, "Bizim ihtiyacımız olan para değildi, yanımızda olmandı." Dedi Barış.

Şuan hepsine sarılıp, kötü geçen çocukluklarındaki yaralarını sarmak istedim.