Operasyon: Abiler

Bölüm 28

Hayatımın böyle bir duruma geldiğine hâlâ inanamıyorum. Tek derdiniz dersler ve ailenizdeki ufak tartışmalar olduğu kendi küçük dünyanızdayken, annenizin hastalığı ve ölümü, hayatınıza giren zengin abiler ve üstüne kaçırılmak.

KAÇIRILMAK

Ben kaçırıldım. İnanması aşırı zor. Rüyadaysam lütfen biri beni uyandırsın.

Göz yaşlarım gözlerimde kurumuştu ve artık hissettiğim tek şey korku. Beni getirdikleri odada köşedeki duvar kenarına çökmüş, dizlerimi kendime çekmiş öylece boşluğa bakıyordum. Ölecek miyim? Bana ne yapacaklar? Yasemin hanımı öldüren insanlar bunlar. Beni neden öldürmekten çekinsinler.

Odaya çevirdim gözlerimi. Küçük kare bir oda, küçük bir pencere, sadece bir yatak ve köşede bir sandalye var. En azından elimi sandalyeye bağlamadılar değil mi?

Arabada ağlamaktan nereye geldiğimizi bile farketmemiştim. Ama şehir dışına çıkacak kadar uzun yol gitmediğimizden eminim. Bir apartmanın yedinci katında olduğumuzu da biliyorum. En azından depo tarzı bir yerde değilim. Kendimi rahatlatma çalışmaları bilmem kaç.

Lütfen lütfen bu durumdan sağ salim kurtulayım Allah'ım. Daha iyi biri olacağım. Yalan söylemem. Üç gün oruç tutarım.

Kapının açılma sesiyle bakışlarımı kapıya çevirdim. Ellili yaşlarda bir adam içeri girdi. "Selam." dedi.

Cevap vermeyerek önüme döndüm. Bacaklarımı iyice kendime çektim ve kafamı dizlerime koydum. "Konuşmaktan hoşlanmıyorsun sanırım."

Kafamı kaldırıp yüzüne sinirle baktım. Normal sohbet edecek bir durumda mıyız acaba. "Ne istiyorsunuz?" dedim.

"Babanla görülmemiş hesabımız var. Tüm şirketin hisselerini ve üzerine kayıtlı her şeyi bana verirse, gitmekte özgürsün. Teklifimizi yaptık cevap bekliyoruz." dedi sinir bozucu bir şekilde.

Her şey mi? Tüm şirket. Bunu asla yapmazdı Akif bey. Şu üç haftada onun hakkında öğrendiğim bir şey varsa şirketi onun her şeyiydi.

"Allah fidyecinin bile insaflısını versin. Şu kadar para istiyorum de, olsun bitsin."  diye mırıldandım.

"Bir şey mi dedin tatlım?" dedi. Pislik adam.

Omuz silktim ve başımı tekrar dizlerime koydum. Gözlerim yine dolmuştu. Akif bey vermezse, bana ne olacaktı? Kaç yıllık oğlu ve karısı için bir şey yapmayan adam, iki günlük kızı için neden uğraşsın ki?

Keşke bundan bir yıl önceye dönebilsem. Sakin aile hayatım, küçük arkadaş tartışmaları, basit bir yaşam. O zamanlar hep biraz olay olsun, çok sakin bir hayatım var dediğim için mi bunlar başıma geliyor acaba. Evrene güzel mesajlar verin. Hayatınız bok yoluna girebilir.

"Ayağa kalk." dedi yanımdaki adam. Onu takmayarak oturmaya devam ettim.

Ayağıyla bacağıma vurdu. "Kalk diyorum sana." Acıyla inledim.

Gözlerim dolu dolu baktım ona ve ayağa kalktım. Elindeki telefonla bir şeyler yaptı ve kulağına tuttu.

"Kızına veriyorum." diyerek bana uzattı telefonu.

Kulağıma tuttum telefonu. "Aleyna iyi misin?" diyen Akif beyin sesiyle gözümden yaşlar akmaya başladı. İlk kez bana gerçek ismimle sesleniyordu. Anın duygusallığıyla Akif beyin sesi bile beni ağlatabiliyor.

"Sana bir şey olmasına izin vermem. Merak etme. İyi olacaksın. Seni bulacağız." Burnumu çektim. Gözümden yaşlar art arda akmaya devam etti.