Yaşam bazen ders verirdi bizlere, hiç olmayacak şeylerle imtihan ederdi bizi. Kader ise yaşamdan bağımsız ilerleyen ve hayatla çelişkilerle dolu değişik bir mükafaatlandırma sistemiydi...
Kaycee'nin yaşamı değişik bir hikayeden ibaretti. Dışlanmadan...
"Bu okuduğun ne?" Mavi tenli ve sivri dişleri olan bir adam, Itachi'ye merakla bakarak sordu.
"Önemli bir şey yok, şimdi çıkalım mı?" Kitabını bıraktı ve ayağa kalktı.
"Sen hazırsan bende hazırım." Itachi, üzerinde kırmızı bulut baskısı olan uzun siyah bir bornoz almak için yürüdü, sonra masanın üzerinde duran geniş kenarlı hasır şapkasına uzandı. Onları giydi ve kapıya yöneldi.
"Hadi gidelim."
"Bir saniye..." Itachi dönerek mavi arkadaşının kitabı incelediğini gördü.
"Bu nasıl bir kitap? Adı bile yok."
"Bu bir kitap değil... o bir günlük. Ve benim değil, o yüzden sorma, gidebilir miyiz?"
"Tamam, tamam, tam arkandayım."
~Kaycee~
Köy katliamından beri ortalarda görünmüyordun. Kılık değiştirmiştin. Saç stilin ve giydiğin kıyafetlerini çok başkalaştırmıştın. Gölgelere çok dikkat ediyordun. Sürekli hareket halinde olduğun için giydiğin normal, daha atletik kıyafetler yerine bir elbise tercih etmiştin. Giydiğin elbise süslü değil, sadece basit siyah bir elbiseydi.
Çalmak zorunda kalmamak için ara sıra ekstra para için çalıştın. Hala seyahat ediyor olsan da, paran olduğunda seyahat işi çok daha kolay oluyordu ve sürekli yürümek zorunda kalmıyordun.
Hâlâ sırtında pişmanlıklar taşıyordun, onlar çok ağırdı, taşıyamayacağın kadar ağır, o gece seni ele geçiren şey hâlâ bir sır olarak kalıyordu. Yine de ilerlemeye devam ettin, işler gittikçe düzeliyordu ve insan öldürmeyeli uzun zaman olmuştu. Dönüşümüne eklenen yeni şey pek kullanılmadı. Zehrin tadı sana tuhaf geliyordu.
