Yaşam bazen ders verirdi bizlere, hiç olmayacak şeylerle imtihan ederdi bizi. Kader ise yaşamdan bağımsız ilerleyen ve hayatla çelişkilerle dolu değişik bir mükafaatlandırma sistemiydi...
Kaycee'nin yaşamı değişik bir hikayeden ibaretti. Dışlanmadan...
Gizli yaprakta yaşama hayalin, kapının çalınmasıyla yarıda kesildi. Uyanmak o anda yapmak isteyeceğin bir şey değildi, ama Itachi'nin diğer tarafta olma olasılığını fark ettiğinde, dağınık saçlarını düzeltmek için ayağa fırladın. Ama kapıdaki kişi sabırsızdı; ilkinden daha yüksek bir vuruş sizi daha hızlı hareket etmeye itti.
"E-evet kim o?" Sesi, sık sık yaşamadığın bir duygu olan gerginlikten titriyordu.
"Ben Itachi bebeğim, neden kaldığımız yerden devam etmiyoruz?" Kapının diğer tarafındaki ses Itachi'ye ait olamayacak kadar tuhaftı ve onunla daha yeni tanışmış olsan bile, onun böyle bir şey söylemeyeceğini biliyordun. Sorgulayamadan başka bir ses duydun.
"Kapa çeneni! Benim sesim hiç öyle çıkmıyor, ben böyle konuşmuyorum Shisui ve sen bunu biliyorsun!" Bu cümleyi, yere bir şey çarpmış gibi kahkahalar ve bir gümbürtü izledi.
"Benim Kaycee, aptal kuzenim için üzgünüm." Ardından gülmesi kesildi.
"Heey, değilim!" Kapıyı merakla açtın. Ayakta duran çocuk meydan okurcasına bakan Itachi'ydi, yani yerde yatanın aptal kuzen olması gerektiğini biliyordun. Onlara gülümsedin ve anında Shisui'nin kızardığını fark ettin.
"Girebilir miyim? Shisui'yi dışarıda bırakabiliriz, o zaten gidecekti." Sen Itachi'nin sorusuna cevap veremeden içeri girdi ve Shisui'yi diğer tarafta bırakarak kapıyı kapattı. Sonra kapıya yüksek sesle Shisui vurdu.
"Bu kızla tanışmak istemiyorum, beni içeri al!"
"Olmaz. Kaycee'yi bulunca eve gideceğini söylemiştin. Yardımların için teşekkür ederim ama artık gitme vaktin geldi." Kapının diğer tarafında sessizlik oldu. Itachi'nin rahatlayarak iç çektiğini gördün ve sonra sana döndü.
"Yani şimdi bu-" Çok yavaş bir vuruş duyduğunuzda ikiniz de kapıya baktınız.
"Eee...kim var orada?" Dedin huzursuz bir sesle. Kapıdaki kişinin cevap vermesi biraz zaman aldı.
