Yaşam bazen ders verirdi bizlere, hiç olmayacak şeylerle imtihan ederdi bizi. Kader ise yaşamdan bağımsız ilerleyen ve hayatla çelişkilerle dolu değişik bir mükafaatlandırma sistemiydi...
Kaycee'nin yaşamı değişik bir hikayeden ibaretti. Dışlanmadan...
"Bugün sekiz kişi öldü… Şuanda ikisi felçli, kim bilir ne kadar süredir. Sonunda hareket edebilmeleri gerekiyor, ama istediğim bu mu?" Büyük bir çanta dolusu yiyecek ve parayla mağazadan çıktığında kendi kendine söylendin. Ayaklarının dibinde kalan iki memurla bir ileri bir geri yürüyordun. Gözleri açıktı, ölesiye korkmuş görünüyorlardı.
"Biliyor musun?" Aklına bir fikir geldi. Sanki cevap verebileceklermiş gibi polis memurlarıyla konuştun.
"İkinizin yaşamasına izin vereceğim. İkiniz de burada uzanıp iş arkadaşlarınızın ve bu mağazanın sahibinin kanını içinize çekebilirsiniz." Görevlilerin gözlerinin içine bakmak için diz çöktün, gözlerin normal rengine dönmüştü.
"Hareket edebildiğin zaman, burada olanlar hakkında şefine tam bir rapor ver. Ama şu uyarıyı dikkate al: ne yaparsan yap ya da benim peşime kaç kişi yollarsan yolla, ne beni öldürebilirsin ne de tutuklayabilirsin. Ama bunun bir daha yaşanmaması için yapılabilecek bir şey var." Ayağa kalktın ve cinayet mahallini terk ettin.
~İtachi~
"Bunun anlamı ne?" Itachi, oturma odasında oturmuş, sayfada karalanmış kelimeleri işlemeye çalışan kuzenine başını salladı.
"Tam olarak söylediği anlama geliyor."
"Ama... o... kuyruklu canavarlardan biri değil, değil mi?"
"Burada uğraştığımız şeyin bu olduğunu sanmıyorum." Shisui kitabı hafifçe önündeki masanın üzerine fırlattı ve savunmak için kollarını kaldırdı.
" 'Biz' dememe gerek yok çünkü bu işe karışmıyorum. Ciddi bir sorun olabilir, neden kendime riske atayım ki? Garip yılan şeklini gördün, defalarca cinayet işledi ve takip ediliyor. Hem de ortalıkta dolaşan uzun saçlı bir sapık tarafından!" Itachi günlüğü aldı ve tehlikeli kızın eşyalarının geri kalanıyla birlikte çantaya koydu. Shisui'ye verecek cevap bulamıyordu. Kısa saçlı erkek kuzenine daha fazla endişeyle baktı.
