Bir varmış, bir yokmuşla başlar her aşk masalı ama her masalın sonu aynı bitmez, onlar eremez muradına.
Hüsrana uğrayan aşkların sonunda bir şarkı yankılanır derinlerde en derinlerde:" Bir masal daha bitti, artık çok yalnızız. Biraz daha yorgun b...
Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim; yüreğim kadar acımaz nasıl olsa.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kbra_Karalal_34 'a ithaf edilmiştir. Satır arası yorumları eksik etmeyin lütfen🖤
Huzurlu okumalar
Dünya ne zaman dönmeye başladı bilinmez ama bizim dünyamız dönmeye anne karnında başlar. Anne karnında hissetmeye başlarız acıyı, sızıyı, yarayı; mutluluğu huzuru, sevinci. Daha bebekken çizilmişti kaderim onunla. Ondan ilk defa ayrıldığımda ise dünyam bile dönmeyi bırakmıştı sanki onsuz her anım hafızamda silikti.
Artık dönmeyi sabırsızlıkla bekleyen dünyam, onunla ikinci doğuşumda artık zamanı geldiğini anladı fakat paslanmış kalmıştı ya... nasıl döneceğini unutmuş teklemişti. Kalbim ise ev döndüğünü bacağımın üzerindeki eli, onun elini hissetmesiyle anladı. "Söyle kaç bahar oldu, pencerem de gül soldu." Diye mırıldandı bilircesine Aşkın Nur Yengi. Ateşe değmiş gibi irkilip gülümsedim ona. Gözlerimi huzurla kapayıp omzunu yastığın belledim, koca bir çınardı sanki o, kolları ise yaşlanabileceğim çınarın o kalın gövdesi. Ellerimi kollarının arasına girdirip sardım sımsıkı. Sardıkça içime işledi tanıdık gelmeyen o tuhaf duygu silsilesi. Alıp götürdü dudaklarına koklayarak öptü ellerimi. Sessizce girdik birbirimize, bir girift gibi. "Annenlere mi bırakayım seni aşk?"
Uyku mahmurluğu gözlerimi yurt edinmiş, sesime de karışmıştı:"hmmm..."
Arabanın radyosuna kulak verdim yeniden. "Doymadım doyamadım sevmelere seni ben." Diyordu. Bu gece bizim yerimize anlatıyordu sanki şarkılar bizi bize. O da anlamış gibiydi. Devam etti:"Kimseyi koyamadım yerine yeniden."
"Saymadım sayamadım, sensiz geçen yılları." Durdum, kalbimde oluşan amansız sancıyı bende koyamadım bir yere. Sözü zorla bitirmiştim, dolan gözlerim, titreyen çenem ile. "Ben artık seninleyim."
"Biliyorum." Yüzüne yerleştirdiğim zoraki tebessümle baktım yüzüne, eve gelmiştik. "Huzurlu geceler, dikkatli kullan olur mu?"
"Olur güzelim. Annemlere geçeceğim zaten. Uzak düşer bizim ev!" Aklıma gelen düşünce ile endişe alıverdi içimi:"Baban?"
"Görmem onu gece gece, sabah ise erken çıkar."
"Peki! Görüşürüz."
"Gitmeye niyetin yok herhalde." Pis gülüşünü yüzüne yerleştirdiğinde omzuna yumruk atıp açtım arabanın kapısını. İndiğimde kapıyı kapamadan önce dil çıkarıp kapadım kapıyı. O arabayla ilerledi, ben arkasından onu seyrettim. Oğlum kapıyı açıp koşarak bana gelmesi ile onu bırakıp kollarımı açtım, sımsıkı sardım küçük bedenini hatta duramayıp döndürdüm etrafımda. Birgün yalnız kalmıştık fakat bana aylar gibi geldi, onu çok özlüyorum..."Anne Aren amca mıydı seni bırakan?" Meraklı sese döndüm. "Evet kuzum." Kucağımda yanağı ile oynarken o yeniden konuştu:"Babam neden gelmedi seninle?"
