ADELİNE

7.bölüm Lena

Bir sürü yeni karar aldım.

En son bildiğiniz gibi bir duyuru yapmıştım ama ben yine karar değiştirdim ve hergün kısa kısa bölümler yükleme kararı aldım.

Sizi çook seviyorum.

İyi okumalar.

_______________________________________________________________________________

Lena odaya girdiğinde uyandığımı fark ettiğinden olmalı ki şaşkın ve neşeli bir şekilde yanıma gelirken bir yandan da konuştu.

"Uyanmışsın."

Oldukça hızlı bir şekilde yanıma geldi.

Sıkı sıkı sarıldı, hatta biraz fazla sıkı sarıldı.

Bunu fark etmiş olmalı ki konuşmaya başlayan Pars oldu.

"Mühürlümü boğmasanız mı acaba Bayan Sarrow."

Lena sarılmamızı sona erdirirken ekledi.

"Adeline'e önem veren tek kişi siz değilsiniz majesteleri."

Pars'ın cevap vermemesi üzerine Lena beni soru yağmuruna tutmaya başladı.

Soru yağmuruna ara verip ,sağ elini vücudumun biraz yukarısına uzattı.

Uzattığı elinin avuç içini bana doğru çevirdi.

Elini kafamdan başlayarak ayağıma kadar getirdi.

Bunu yaparken bir yandan da elinden yeşil küçük bir ışık yayılıyordu.

Yaptığı bu garip işlemi bitirmiş olmalı ki soru yağmuruna kaldığı yerden devam etti

Nasıl hissettiğimi?

En son ne hatırladığımı?

Ve bunun benzeri birkaç soruyu cevapladıktan sonra.

Bıkkınlık ile karışık sitem ederek sordum.

"Artık okulu dolaşmama izin var mı?

Ayaklarım neredeyse yürümeyi unuttular da."

Kurduğum cümleye tebessüm ederek konuştu

"İlaçlarını içip yemeğini yiyince neden olmasın?

Ama yanında mutlaka majesteleri de olsun."

Günler sonra yapıştığım bu yataktan kurtulacak olmanın verdiği mutlulukla atladım.

"Tamam yeter ki artık şu yataktan kurtulayım."

Lena ile ikimiz gülerken Pars da tebessüm ederek en derin obrukları bile kıskandırabilecek gamzelerini sergiliyordu.

Lena'nın önüme ilaçları ve yemeği hazırlamasıyla Pars yarım saat sonra revirin önünde buluşmak üzere yanımızdan ayrıldı.

"Şu aniden yok olma işine kolayca alışabileceğimi hiç sanmıyorum."

Ardında yine kül ve karamel karışımı bir koku kalmıştı.

Bu kokuyu hissedenin tek ben olup olmadığını merek ediyordum.

İlaçları içip Lena'nın getirdiği yemeği yedikten sonra aklıma gelen fikirle endişeye kapıldım.

Benim yanımda giyecek hiçbir şey yoktu.

Hala daha dondurmalı pijama takımım üzerimdeydi.

Artık yüzümde nasıl bir ifade varsa Lena büyük bir endişe ve korkuyla sordu.

"Bir şey mi oldu?

İyi misin?"

Üzerimdekiler günlük bir şeyler olsaydı hiç rahatsız olmazdım fakat üzerimdeki son derece komik bir pijama takımıydı.

"Üstüme giyecek hiçbir şeyim yok ayrıca bir pijama takımıyla ciddiye alınacağımı hiç sanmıyorum.

Söylediğim bu cümlenin ardından küçük bir kahkaha attı.

"Sen kıyafet işini dert etme bedenlerimiz birbirine yakın.

Şu an giydiklerime bir şey olursa diye yedek giyecek bir şeyler olması lazım içinden elbet sana göre bir şey çıkar."

Dediklerinin ardından yüzüme fazlasıyla minnettar bir ifade takındım

Bu konuşmamızın ardından odadan ayrıldı.

Daha on dakika geçmeden elinde kocaman bir sırt çantası ile geldi.

Ben ona şaşkın bakışlar atarken o ise gülüyordu.

"Getirdiğin şeylerin birkaç şey olduğuna emin misin?

Sen resmen koca bir mağaza kucaklayıp gelmişsin."

Suç işlemiş küçük çocuklar gibi gülerken bir yandan da konuştu.

"Her zaman yedekçiyimdir diyelim."

İkimizde kahkaha attık.

Ardından yanıma gelip kalkmama yardımcı oldu.

Uzun ince parmaklarını getirdiği tıka basa dolu çantaya uzattı ardından fermuarı açtı.

Yaptığı bu hareket de zaten bizim moda kuşağımızı başlatmış oldu.

Bana bir sürü kıyafet uzatması.

Benim, küçük hasta yatağının hemen yanında bulunan kabinin arkasına geçip, verdiği kıyafetleri denemem.

Kabinin arkasından çıkıp denediğim kıyafetleri ona gösterme onun çoğu kıyafeti beğenmemesi.

Mutluluk ve neşe dolu kahkahalarımız.

Bu yorucu ama eğlenceli moda maratonumuzun ardından sonunda bana uygun bir kıyafet seçebilmiştik.

________________________________________________________________________________

Yıldız işaretine dokunmayı unutmadığınızı umuyorumm.

Her ne kadar kısa da olsa bölüm hakkındaki görüşlerinizi de bu satıra alayım.

Muhteşem günler diliyorumm.