მიუხედავად სანზუს გაფრთხილებისა, მაინც ეცადა რაიმე ისეთის პოვნას, რაც გაქცევაში დაეხმარებოდა, თუმცა უშედეგოდ.
ოთახს ფანჯრები არ ჰქონდა, ამიტომ არ იცოდა დღე იყო თუ ღამე, საათზე კი ლაპარაკიც ზედმეტია.
საპირფარეშოში გასვლის შემდეგ სასოწარკვეთილი დაეხეთქა საწოლზე, გადაწვა და ისევ ჭერს მიაშტერდა. ყოველთვის მოწესრიგებული ქერა, სწორი თმა ახლა აბურდილი და დასაბანი ჰქონდა. ხელით ოდნავ გაისწორა და ამოიხვნეშა.
ვინ იყო სანზუ? რატომ დახოცა ის ხალხი? რა უნდოდა მისგან? რისთვის გაიტაცა? დატოვებდა ცოცხალს? ყველა ეს ჯერ-ჯერობით უპასუხო კითხვები შიგნიდან ჭამდნენ.
ფიქრებში გართულს, მოშივდა.
ცოტა ხანში კი საკეტის ხმა გაისმა და სანზუ შემოვიდა ქაღალდის პაკეტით ხელში. ვარდისფერი თმა კუდად შეეკრა.
სახეზე არანაირი განსხვავებული ემოცია არ ემჩნეოდა.
- ალბათ მოგშივდა. ჭამე - პაკეტი საწოლზე ისროლა.
- სანზუ, უნდა მომკლა? - გამბედაობა მოიკრიბა, ჰკითხა ლილიამ და პასუხის მოლოდინში ლამის სუნთქვა შეეკრა.
სანზუმ შეშლილივით გადაიხარხარა. ზუსტად ისე, როგორც მაშინ, როცა ხალხს ბუზებივით ხოცავდა.
- შენზეა დამოკიდებული. მე კი ვფიქრობ, ახლა იწყება მხიარულება. დანარჩენებს შენზე ვუთხარი და მალე გაიცნობ მათაც. მანამდე კი წარმატებები ჩემს გართობაში. -
ბოლო სიტყვები ღიმილითა და დაბალი ხმით, გაწელილად წარმოთქვა, თან ლილიასკენ დაიძრა ნელი ნაბიჯებით.
გოგოს შიშისგან თვალები გაუფართოვდა და სუნთქვა გაუხშირდა. საწოლის თავისკენ იწეოდა ისე, რომ მზერას არ აშორებდა სანზუს.
- რრა უნდა გამიკეთო?.. -
პასუხად სიჩუმე მიიღო.
სანზუ ნელა უახლოვდებოდა, როფორც მტაცებელი მსხვერპლს. თითქოს, თვალებიც უელავდა.
- არანაირი ხმა, გარდა კვნესისა. -
უთხრა და ზემოდან მოექცა.
ეს ბრძანება იყო.
ხელებით საწოლს ეყრდნობოდა და ზემოდან აკვირდებოდა ლილიას სახეს.
- რაც უფრო გეშინია, მით უფრო ლამაზი ხდები -
ლილიამ ხმის ამოღება სცადა, მაგრამ ვერ მოასწრო: მისი ტუჩები სანზუს ტუჩებმა შთანთქეს.
ელვასავით დაუარა მთელს ტანში ამ ახალმა, უცნაურმა შეგრძნებამ. არასდროს არ განუცდია მსგავსი რამ არავისთან, არც თავის უკვე აწ ყოფილ ტაკაშისთან.
სანზუსგან მუხტი მოდიოდა. მუხტი, რომელიც აიძულებდა კოცნაზე კოცნითვე ეპასუხა. ესეც უცნაური იყო, მაგრამ მის ტუჩებს ვანილის გემო დაკრავდა.
- უფრო მეტი მხიარულებისთვის ეს მჭირდება. - უცებ გაჩერდა და ჯიბიდან პატარა, რამდენჯერმე გადაკეცილი ფურცელი ამოიღო. შიგნიდან მარკის მსგავსი რაღაც იდო. თეთრ ფონზე ყვითელი სმაილი ეხატა.
ლილიას არ ჰქონდა ნარკოტიკი გასინჯული, ამიტომაც ვერ მიხვდა რა იყო.
სანზუმ ენაზე დაიდო და ისევ ლილიას ტუჩებში ჩაეფლო.
გოგო ვერ ეწინააღმდეგებოდა. ხელებიც კი შემოხვია კისერზე.
- მინდა დავრწმუნდე, რომ შენში არ შევცდი - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ თქვა სანზუმ, ლილიას ყვავილებიან კაბაში შეაცურა ხელები და თითებით მისი სხეულის შესწავლა დაიწყო.
იცოდა, არ იყო არც სწორი და არც ნორმალური, რაც ახლა ხდებოდა, მაგრამ მოსწონდა და არ უნდოდა დამთავრებულიყო. რაღაც მომენტში გაახსენდა, როგორ კოცნიდა მისი კაცი სხვა ქალს და თავისდაუნებურად სანზუს ტუჩზე უკბინა.
მოულოდნელად სანზუს თვალები გაეყინა. ნელა მოშორდა ლილიას, რომელიც სახეზე აწითლებული და სხეულით აცახცახებული იყო, თუმცა გაანალიზა, რომ ახლა რაღაც ცუდი მოხდებოდა.
- მე პირიქით მიყვარს. როცა თავად ვაყენებ ტკივილს. -
თვალის გუგები უკვე უფართოვდებოდა.
საწოლიდან წამოდგა, კარადის კარი გამოაღო და შავი ფერის დიდი ჩანთა გამოიღო, რამაც ლილია გააკვირვა, რადგან მანამდე 3-ჯერ შეამოწმა კარადა.
- ხომ გითხარი, უჩემოდ ვერაფერს იპოვნითქო. - თითქოს აზრები წაიკითხა სანზუმ, ისე უპასუხა.
ჩანთიდან თოკი, დანები, სახვევები, სანთელი და ასანთი ამოიღო.
ლილია პანიკამ მოიცვა.
რა უნდა გაუკეთოს ამ ყველაფრით?
- იცი, ძალიან მგრძნობიარე ვარ.. -
შინაგანი მისი მე ყვიროდა, მაგრამ ფიზიკურად ვერაფერს აკეთებდა.
- ჩშშშ.. - ტუჩებზე თითი მიიდო სანზუმ და თოკი აიღო.
- დაწექი! -
- გთხოვ, არა.. - შეევედრა ლილია, მაგრამ მიხვდა, კიდევ რაღაც ვერ იყო რიგზე. ფერებმა ერთმანეთში შერევა დაიწყეს; სმენა, ყნოსვა და მგრძნობელობა უფრო გაუმძაფრდა.
- როგორც ჩანს, დაიწყო. - ღიმილით თქვა სანზუმ და საწოლზე დადგა.
- ხელები მაღლა ასწიე! -
ლილიამ ასწია.
2 წუთში საწოლზე ხელებით იყო მიბმული, თვალები ახვეული ჰქონდა და კანკალებდა.
სანზუმ დანა აიღო და სწრაფი მოძრაობებით კაბის ღილები აწყვიტა. თეთრ კანზე თეთრი თეთრეული საკმაოდ სექსუალურად გამოიყურებოდა, განსაკუთრებით, ლილიას სხეულზე.
სანზუმ კიდევ ერთი მოძრაობა გააკეთა და ამჯერად ლიფი გადაიხსნა შუაში. ვარდისფერმა ძუძუსთავებმა ვარდის კოკრებივით ამოყვეს თავები.
დაიხარა და ნელა აუსვა ერთ-ერთს ცხელი და ნამიანი ენა.
ოთახში ხმამაღალი კვნესის ხმა გაისმა.
ლილია ქალიშვილობას დიდი ხნის წინ დაემშვიდობა, მაგრამ სანზუს ყოველ შეხებაზე ქალიშვილივით რეაგირებდა.
ის ჯერ ნელა უსვამდა ენას, შემდეგ კი მოულოდნელად ზედ დააჯდა და ხარბად ჩაიტენა პირში მთლიანი მკერდი, მეორე ხელში მოიქცია.
გოგო ვერაფერს ხედავდა, მაგრამ საოცარი ემოციებით და გრძნობებით ივსებოდა ნელ-ნელა. სანზუს სხეულის ტკბილ სურნელსაც გრძნობდა.
სანზუ მკერდიდან ყელზე გადავიდა, მერე ტუჩებზე, მერე ისევ მკერდზე და ბოლოს გაჩერდა. სანთელს გადასწვდა და ცეცხლი გაუკიდა. რამდენიმე წამით აკვირდებოდა, როგორ ცეკვავდა ალი სოლო ლამბადას, შემდეგ კი ჩაიწია და ლილიას მუცელზე რამდენიმე წვეთი დაასხა.
ამას არ ელოდა ლილია. ტკივილისგან წამოიკივლა, მაგრამ კიდევ ახალი და სასიამოვნო შეგრძნებების ტალღამ დაუარა და კივილი კვნესამ შეცვალა. თან იგრძნო მის კვნესას როგორ აყვა რაღაც სიმაგრის შეგრძნება ფეხებთან.
სანზუმ კიდევ ერთხელ დააწვეთა 1-2 წვეთი, მერე დაიხარა, კბილებით გაგლიჯა თხელი ნაჭრის ტრუსი და ფეხები გადააშლევინა. სასქესო ორგანოზე საჩვენებელ თითს ნელა უსმევდა. ესიამოვნა სისველის შეგრძნება.
ლილიას უკვე სუნთქვაც კი უჭირდა.
- სანზუ, გთხოვ.. - აღმოხდა.
სანზუმ დანა აიღო და ნაზად დაუსვა ბარძაყზე. სისხლი წვრილად წამოვიდა და საწოლიც ცოტათი გაწითლდა.
ამ სურათმა ძალიან აღაგზნო და ენა აუსვა სისხლს, თან გამჭოლი მზერა ესროლა ქვემოდან გოგოს.
ლილია ტკივილს ვეღარ გრძნობდა. მხოლოდ სიამოვნებას.
- მინდიხარ.. - ხრინწიანი ხმით თქვა სანზუმ და გახდა დაიწყო.
ისიც საკმაოდ თეთრი იყო. რეზინა მოიხსნა, თმა ლამაზად ჩამოეშალა. ტანსაცმელი უცებ გაიხადა და სხეული ლილიას სხეულზე გააცურა.
ისევ ახალი შეგრძნებების ტალღა.
ხელები მაგრად ჩასჭიდა გოგოს მკლავებს, ფეხებს შორის მოთავსდა და სწრაფი მოძრაობით შევიდა იქ, სადაც მოუთმენლად ელოდნენ.
თავიდანვე უხეშად და სწრაფად მოძრაობდა. პირველყოფილის ინსტინქტი აბობოქრდა.
- სანზუ.. სანზუ.. არ გაჩერდე.. გთხოვ.. სანზუ.. - ლილია თავშეუკავებლად კვნესოდა და მის სახელს იმეორებდა.
- უფრო ხმამაღლა! - უბრძანა სანზუმ და უფრო ღრმად შევიდა.
ლილიას ეგონა რომ აღარ ეკუთვნოდა ამ სამყაროს, დიდი აფეთქება ახლოვდებოდა. მაგრად ეჭირა ხელებით თოკის ნაწილი, ფეხებით სანზუს თეძოები.
სანზუსთვისაც ახლოვდებოდა აფეთქება.
- ერთად.. - მხოლოდ ერთი სიტყვის თქმა მოახერხა.
ორივე თავიდან ბოლომდე სველი იყო და ჰაერი აღარ ყოფნიდათ.
- ვფეთქდები!.. - დაიყვირა ლილიამ და სანზუმაც იგივე იგრძნო.
- მაკოცე პატარავ - უთხრა და დააკვდა გოგოს ტუჩებს. ალაგ-ალაგ თვითონაც კვნესოდა.
და აი ის აფეთქებაც. ერთად აფეთქდა ორივე და ორივეს უკიდეგანო, საოცარი სიამოვნების ზღვა ჩაეღვარა სხეულში. ლილიას კანკალი დაეწყო, ხელები და ფეხები დაეგრიხა. ამასობაში სანზუმ ყელში უკბინა და ოდნავ ღრმად ჩაასო კბილები. მკლავებზე კი ჯერ კიდევ ძლიერად უჭერდა ხელებს. აფეთქებამ 30 წამამდე გასტანა.
ცოტათი რომ დამშვიდდნენ, ლილია გაითიშა და ღრმად ჩაეძინა. სანზუ გვერდით გადაწვა. ერთი ხელი თავქვეშ ჰქონდა ამოდებული, მეორეთი კი ლილიას თმას ათამაშებდა.
- ძალიან ფაფუკია - ჩაილაპარაკა თავისთვის, წამოდგა, ლილიას სახვევები და თოკი მოხსნა, ტანსაცმელი ჩაიცვა და კარი გაიხურა. ჩანთაც თან გაიყოლა.
ლილია ახლა მშვიდად სუნთქავდა. ჭრილობიდან კი ისევ ჟონავდა სისხლი.
საწოლზე ახლა წითელი ფერი დომინირებდა. სანზუს საყვარელი ფერი.
ბევრი უაზრო სიზმრის შემდეგ, როგორც იქნა გაიღვიძა გოგომ.
თვალები ზანტად გაახილა.
- დილამშვიდობისა ლილია - უცხო ხმა მიესალმა რუსულად, არარუსული აქცენტით.
ლილიამ ჯერ თავის სხეულს დახედა. თეთრი, სარაფანივით კაბა ეცვა, მუხლებამდე სიგრძის. ჭრილობა შეხვეული ჰქონდა, მაგრამ ყველაფერი სტკიოდა.
- მე რან ჰაიტანი ვარ. სასიამოვნოა შენი გაცნობა. თავს როგორ გრძნობ? - ლილიამ ახლაღა შეხედა უცნობს.
საწოლის წინ, დივანზე საკმაოდ სიმპათიური მამაკაცი იჯდა ფეხიფეხ გადადებული. მასაც კლასიკურად ეცვა და იგივე ტატუ ჰქონდა ყელის შუაში, როგორიც სანზუს ხელზე..
