იმის დროც არ ჰქონდა, რომ ყველაფერი გადაეხარშა რაც მოხდა. პლიუს ამას, ბოლომდე არ იყო ნარკოტიკის ზემოქმედებიდან გამოსული.
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა, თუ აქედან გაღწევაში დამეხმარები. - ხმამაღლა დასცდა ლილიას და ენაზე იკბინა.
რანს გაეცინა.
- ეგ არ მოხდება საყვარელო. -
თქვა და წამოდგა. სანზუზე ცოტათი მაღალი იყო, დაახლოებით 192 სანტიმეტრამდე. ძვირადღირებული ადეკოლონის სურნელი ასდიოდა. ყურებზე კი ვერცხლის პატარა საყურეები ეკეთა.
- სანზუს ნარკოტიკები უფრო უყვარს, ვიდრე საჭმელი და ჰგონია, რომ ყველა ასეა. ამიტომ, შენს კვებაზე ახლა მე ვიზრუნებ. -
საწოლთან დაგდებულ პაკეტს დახედა რანმა.
- ტანსაცმელს მოსამსახურე შემოგიტანს, სანზუმ გიყიდა, მაგრამ ვერ მოასწრო მოტანა, მაიკიმ საქმეზე გაუშვა. -
- მაიკი ვინ არის? -
- ბონტენის ბოსი. დღეს გაიცნობ. -
ლილიას ჟრუანტელმა დაუარა.
- მასაც ამ ოთახში გავიცნობ?.. - ჰკითხა და თვალი თვალში გაუყარა.
1-2 წამით სიჩუმე ჩამოვარდა.
- შესაძლოა კი.. შესაძლოა არა.. ვინ იცის. - გაიღიმა რანმა. მუქი
მოიისფრო თვალები ჰქონდა, დაწეული ქუთუთოებით, თითქოს ეძინებაო.
- რუსულ კერძებს მოგართმევენ ცოტა ხანში. მონატრებული იქნები. მინდა აღვნიშნო, საკმაოდ კარგად საუბრობ იაპონურად -
- არ მინდა არაფერი. უბრალოდ გამიშვით. არაფერი დამიშავებია.-
ლილიაც ფეხზე წამოდგა, მაგრამ ძალიან იყო დასუსტებული და თავი ძლივს შეიკავა დაცემისგან.
- რა საყვარელი ხარ. - დაბალი ხმით თქვა რანმა და თავი გვერდზე გადაწია.
- ყველაფერს გავაკეთებ რასაც მეტყვით, არც პოლიციაში წავალ, სახლში დავბრუნდები.. - ცრემლები წასკდა გოგოს.
- როგორც ვიცი, სახლი არ გაქვს. - რანის სიტყვებმა გააშეშა.
- შენს შეყვარებულთან ერთად ცხოვრობდი მის სახლში. გინდა იქ დაბრუნება? - მშვიდად ჰკითხა და ჩაიღიმა. თითქოს ყველაფერი იცოდა.
არა, იქ ვერ და არ დაბრუნდებოდა, მაგრამ არც აქ დარჩენა უნდოდა.
- ჩემს რომელიმე მეგობართან წავალ. - თავი ჩახარა.
- ეს საკითხი მაშინ გავაგრძელოთ, როცა ყველანი შევიკრიბებით. - როგორც კი წინადადება დაასრულა, კარზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა.
- მე დაგტოვებ. არ მოგერიდოს, კარგად ჭამე და დაისვენე. არ გექნება ხშირად დასვენების შესაძლებლობა. - ღიმილით გააღო კარი რანმა, მოსამსახურე შემოუშვა და თვითონ გავიდა.
დიდ ლანგარზე ცხელი ბორში, პელმენი და ბლინები ეწყო, ფინჯან ჩაისთან ერთად. მოსამსახურემ ფრთხილად დაუდო ფეხებთან ლილიას.
- გთხოვ, გემუდარები, აქედან გაქცევაში დამეხმარე, არ მინდა მოვკვდე და არც ის მინდა რომ ყოველდღე ვიღაცამ მაუპატიუროს. - მუხლებზე დაეცა და წინსაფარზე ჩამოეკიდა შუახნის ქალს, რომელსაც არანაირი ემოცია არ ეტყობოდა სახეზე.
- ერთად გავიქცეთ, რუსეთში წავიდეთ, იქ ჩემი დედინაცვალი ცხოვრობს. საშინელი ადამიანია, მაგრამ ზუსტად ვიცი, მოსაკლავად არ გამიმატებს, გთხოვ დამეხმარე.. - ტიროდა ლილია და წინსაფარს ხელს არ უშვებდა.
ქალი ცოტა ხანი უსმენდა, ჯიბიდან ბლოკნოტი და კალამი ამოიღო, რაღაც დაწერა და აჩვენა. როგორც კი წაიკითხა, ლილიას სახე წაეშალა და ხელები დაბლა ჩამოუშვა.
" გაქცევა ვცადე. სანზუმ ენა მომაჭრა. არ ვიცი რატომ მაინც და მაინც ენა, მაგრამ დამპირდა, თუ ისევ დავაპირებდი გაქცევას, ორივე ფეხს და ხელს მომაჭრიდა და ვირთხებს მიუგდებდა ჩემს სხეულს. მაპატიე, ვერ დაგეხმარები. " ეწერა ბლოკნოტში.
ქალის თვალებში თანაგრძნობა იკითხებოდა.
- რატომ.. ეს რატომ გაგიკეთა.. ან მე რატომ გამომამწყვდია აქ.. არ მინდა.. ღმერთო, სად ხარ, გვიშველე.. - ლილიას ისტერიული ტირილი აუტყდა. ქალი დაიხარა და ჩაეხუტა. მასაც ცრემლები მოსდიოდა. ბევრი იტირეს ერთად. როცა ორივე დამშვიდდა, ისევ რაღაც დაწერა და აჩვენა
" ჩემი მომზადებულია საჭმელი, ნამყოფი ვარ რუსეთში და იქ მასწავლეს ამ კერძების გაკეთება. გთხოვ, მიირთვი და დაისვენე როგორც რანმა გითხრა. ის და კაკუჩო შედარებით ჰუმანურები არიან. ვეცდები, მეტი ყურადღება მოგაქციო. არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება. "
სევდიანად გაუღიმა ქალმა, სახეზე მოეფერა და ოთახიდან გავიდა.
- ახლა რა გავაკეთო? - ხმამაღლა თქვა ლილიამ და ლანგარს დახედა. არ უნდოდა ჭამა, მაგრამ კუჭი ეწვოდა შიმშილისგან. პელმენს გადაწვდა. ერთი ცალი გასინჯა. გემო კარგი ჰქონდა.
ყველაფერი შეჭამა, ჩაიც დააყოლა და იატაკზე დაწვა. სულ უფრო და უფრო ეშინოდა მეტის გაგების და დანახვის.
- თუ ყველაფერს გავაკეთებ რასაც მეტყვიან, იქნებ მათი ნდობა მოვიპოვო და მერე შევძლო გაქცევა. ძალიან რთული იქნება, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს.. - ფიქრი კარის ხმამ გააწყვეტინა.
ოთახში რანი შემოვიდა.
- მოსამსახურეს ტანსაცმლის შემოტანა დაავიწყდა. ჩაიცვი და წამოდი. - დიდი, სტაფილოსფერი ქაღალდის პარკი საწოლზე დაუდო, თვითონ დივანზე ჩამოჯდა.
ლილია გაჭირვებით წამოდგა და თვალებში შეხედა რანს.
- გაიხადე. - ბრძანებასავით წარმოთქვა და გოგოც დაემორჩილა. ხმაამოუღებლად გაიხადა კაბა და პარკიდან შავი საცვლები; ჯინსის შარვალი; ორი მაისური; თეთრი პერანგი და ღია ნაცრისფერი ფეხსაცმელები ამოიღო.
იქვე დაგდებულ, თავის ძველ ტრუსს გადახედა, რომელიც სანზუმ კბილებით გაგლიჯა და ახალი ამოიცვა.
რანი მშვიდად და ინტერესით აკვირდებოდა მის სხეულს და მოძრაობებს.
- შემოტრიალდი. -
ლილია შემოტრიალდა. ბიუსტჰალტერიც ჩაეცვა და ახლა შარვალი ეჭირა ხელში. მუცელზე სანთლის წვეთების კვალი ეტყობოდა.
- მოდი ჩემთან. - ამჯერად რბილად უთხრა.
გოგო მიუახლოვდა. რანმა კალთაში ჩაისვა და თვალებში ჩახედა. ლილია ცდილობდა მიმხვდარიყო რას ფიქრობდა, მაგრამ უცებ რანმა ნაზად და ვნებიანად აკოცა ყელზე. რბილი ტუჩები ჰქონდა.
ლილიას მთელ სხეულზე ჟრუანტელმა დაუარა და ძლივსგასაგონად დაიკვნესა.
ბიჭი აუჩქარებლად კოცნიდა, მერე ნელ-ნელა ზემოთ აიწია და ტუჩებზე გადავიდა. მარჯვენა ხელი წელზე შემოხვია, მარცხენა ბიუსტჰალტერში შეუცურა და მკერდს ნაზად მოუჭირა.
ისევ დაიკვნესა ლილიამ, ამჯერად ცოტა ხმამაღლა. თვალები დახუჭა და თავი უკან გადასწია. ხელები მხრებზე დაადო.
რანმა მარჯვენა ხელი წელიდან აიღო და თმაში ფრთხილად შეუსრიალა თითები.
- ძალიან ფაფუკია. - თქვა დაბალი ხმით და ენა ყელზე აუსვა.
- უკვე მითხრეს. - თვალები არ გაუხელია, ისე უპასუხა ლილიამ.
ბიჭმა თმა ხელზე დაიხვია და უკან მოქაჩა. გოგოც უფრო გადაიწია.
აღარ ეწინააღმდეგებოდა ბედს. მიხვდა, ამჯერად აზრი არ ჰქონდა და შესაფერის მომენტს უნდა დალოდებოდა. მანამდე კი სანზუს, რანის და კიდევ ვინ იცის რამდენი კაცის ხელში უნდა ყოფილიყო, მაგრამ თავისუფლება ამად ღირდა.
რანმა გულ-მკერდი დაუკოცნა და ხელის ერთი მოძრაობით მოაძრო ბიუსტჰალტერი. თითები ნაზად ჩამოუსვა მკერდზე და უცებ მაგრად მოუჭირა ძუძუსთავზე. ლილია შეკრთა და ინსტინქტურად რანის უბეს გაეხახუნა.
- ვეღარ ითმენ? - ღიმილით ჰკითხა ბიჭმა და წელსზევით გაიხადა. თეთრი პერანგი; მუქი მწვანე, თეთრი წვრილი ზოლებით პიჯაკი ეცვა და იასამნისფერი ჰალსტუხი ეკეთა.
ლამაზად დაკუნთული ტანზე, მარჯვენა მხარეს, დიდი შავი ტატუ აღმოაჩნდა. მკლავზეც გადმოდიოდა. ნახატი თითქოს შუაზე იყო გაყოფილი და მხოლოდ ერთი ნაწილი ეხატა.
- მოგწონს? - მშვიდი ღიმილით ჰკითხა რანმა, როცა შეხედა, როგორ აკვირდებოდა ლილია.
- ჰო.. - საჩვენებელი თითი ჩამოუსვა მკერდზე გოგომ და ისევ თვალებში შეხედა. საკმაოდ მიმზიდველი და შარმიანი იყო რან ჰაიტანი.
- იკვნესე ჩემთვის.. - ყურში ჩასჩურჩულა და ორი თითი ზუსტად კლიტორზე მიაჭირა.
ლილიამ ხმამაღლა დაიკვნესა, ხელები კისერზე შემოხვია და თავი მხარზე დაადო.
- გამაგონე შენი მშვენიერი ხმა, იკვნესე.. - რანმა ისევ მიაჭირა კლიტორზე და სწრაფად დაიწყო თითების მოძრაობა წრიულად.
ლილია კვნესოდა. ხმამაღლა კვნესოდა.
გრძნობდა, როგორ ეხახუნებოდა ოდნავ მისი ძუძუსთავები რანისას და ეს კიდევ უფრო აღაგზნებდა ისევე, როგორც მისი სურნელი.
თითები კლიტორს მოშორდნენ, ტრუსი გადასწიეს და უფრო ღრმად შეცურდნენ.
- რან.. - აღმოხდა ლილიას და ფრჩხილები მაგრად ჩაასო რანის ზურგს..
- ლილია.. - ყურში ჩასჩურჩულა და ნიჟარა აულოკა.
გოგო წამოიწია და შარვალი გაუხსნა. საკმაოდ დიდი ზომის ასო ჰქონდა.
- დააჯექი. - ამღვრეული, ვნებიანი თვალებით შეხედა ბიჭმა, თეძოებზე ხელები მოკიდა, დაქაჩა და ეგრევე შევიდა. ლილიამ ძლივს მოასწრო ტრუსის გაწევა და თან მოულოდნელი შესვლისგან წამოიკივლა.
ტკივილის და სიამოვნების შეგრძნებამ მთლიანად გაავსო. ჯერ ნელა ამოძრავდა, მერე ნელ-ნელა აუჩქარა. თავი ისევ რანის მხარზე ედო და ხელები კისერზე შემოეხვია.
ბიჭი ხელებით არეგულირებდა მოძრაობას და ხარბად ისრუტავდა მისი თმის სურნელს.
- ვათავებ.. - ამოიკვნესა ლილიამ და სხეული დაეძაბა.
რანმა თავი ააწევინა და მისი ტუჩები თავის ტუჩებში მოიქცია.
ორგაზმი ხანგრძლივი იყო. ფეიერვერკივით გაიშალა სხეულის თითქმის ყველა ნაწილში.
რანმა სულის მოთქმა არ დააცადა, კალთიდან ჩამოსვა და მუხლებზე დააყენა.
- იცი, რაც უნდა ქნა. - მოკლედ მოუჭრა და უხეში მოძრაობით ასო პირში ჩაუდო.
მეორე ორგაზმიც მალევე მოვიდა.
ბიჭმა თავი უკან გადასწია და ხმამაღალი კვნესა აღმოხდა. თან თმაზე უჭერდა ხელებს.
ლილია ქვემოდან მხოლოდ მის ლამაზად დაყენებულ კუბიკებს, ქვედა ყბას და სწორ ცხვირს ხედავდა. რატომღაც უნდოდა დაენახა, როგორი სახე ჰქონდა იმ მომენტში.
ორივე ღრმად სუნთქავდა. ლილიას თავი რანის ფეხზე ჩამოედო.
- მაიკის არ უყვარს ლოდინი. შედი აბაზანში და მალევე გამოდი. მანამდე კი ეს დალიე. ყოველდღე დალევ. - ბოლო ორი სიტყვა მკაცრად დააყოლა რანმა და პიჯაკის ჯიბიდან ჩასახვის საწინააღმდეგო აბები ამოიღო.
- გასაგებია. - ჩაილაპრაკა უფრო თავისთვის გოგომ და აბები გამოართვა.
აბაზანიდან რომ გამოვიდა, რანი უკვე ჩაცმული და მოწესრიგებული იჯდა დივანზე, სიგარა ეჭირა და ნაცრისფერ ბოლს ზანტად უშვებდა პირიდან.
მუქ და ღია იასამნისფრად შეღებილი, მოკლე თმა გვერდზე გადაევარცხნა.
- აქ ყველას ფერადი თმები აქვთ? - გაიფიქრა ლილიამ, ქერა თმაზე ხელი გადაისვა და პერანგი აიღო.
- მზად ხარ? - რანი წამოდგა და კარი გააღო.
- წავედით. -
როგორც იქნა, ამ წყეული ოთახიდან გააღწევდა.
დერეფანი საკმაოდ გრძელი აღმოჩნდა. ინტერიერის მიხედვით, სასტუმროს ჰგავდა. აქა-იქ რამდენიმე კარი კიდევ შეხვდათ.
დერეფნის ბოლოს უზარმაზარი კიბეები დახვდა, რომლებზეც წითელი ხალიჩა გადაეკრათ.
კიბეების ბოლოს უზარმაზარი ფართი იშლებოდა. შუაში დიდი ბრჭყვიალა ჭაღი ეკიდა, რომლის სინათლე მთლიანად ყოფნიდა განათებას. ფანჯრებიც იყო, მაგრამ მუქი ნაჭრები ჩამოეფარებინათ. კედლები ყვითელ, თითქმის ოქროსფერში გადასულ ფერში შეეღებათ. მარცხენა კუთხეში ბარი მოეწყოთ, წინ კი რამდენიმე მუქი შინდისფერი დივან-სავარძელი იდგა..
დიზანის თვალიერება-დაკვირვებაში გართული ლილია უცებ შეკრთა:
ერთ-ერთ დივანზე, სავარძლებში და მაგიდაზეც რამდენიმე ადამიანი იჯდა. სანზუც მათ შორის იყო. ყველა მათგანს მისკენ მიემართა მზერა.
- ესეიგი შენ ხარ ლილია ვოლკოვა. - ერთ-ერთი ფეხზე წამოდგა. თეთრი, გრძელი თმა ჰქონდა, გვერდზე აპარსული. მისი ჩაცმულობა მხოლოდ ერთ სიტყვას ყვიროდა: "სიმდიდრე"
ლილიას ფულის სუნმა შეუღიტინა ცხვირში.
- კი, მე ვარ. - გული გამალებით უცემდა. არ იცოდა რა მოხდებოდა. მის წინ ისხდნენ ადამიანები, რომლებსაც ხელში დიდი ძალა-უფლება ეჭირათ იაპონიაში და ვინ იცის, იქნებ საზღვრებს იქითაც.
- შემოგვიერთდი. - შავი თვალები ეშმაკურად მოჭუტა და გაიღიმა თეთრმიანმა.
სხვა რა უნდა ექნა. ღრმად ჩაისუნთქა-ამოისუნთქა და კიბეებს ნელ-ნელა ჩაუყვა რანის თანხლებით.
