Destined to be Apart

Prolouge

Thankyou for the motivation from my friends to write a story. stormyytears❤️ aizabcd❤️

Reminiscing the past and just like it happened yesterday.

Maybe life is about taking risk and nobody's gonna know what will happen next, and when it comes it's either pain or happiness.

I learned a lot in this reality to keep going forward without looking back neither life, love, and sorrow.

Habang nakatanaw sa napaganda at kulay kahel na langit napagtanto kong life is like a sunset beautiful and calming but ends with darkness, but that beautiful ending gives me hope to fight and continue living 'cause if tomorrow comes sun will rise with a hopeful light.

Nandito ako ngayon sa sitwasyong di ko inaakalang kahahantungan ng buhay ko,

Masakit man at nakakawalang pag asa itutuloy ko parin dahil may mga bagay pa akong dapat gawin at isaayos ito sa tama.

My life is a huge mess that i need to fix on my own.

"Palagi ka nalang dito mag isa" sambit ng boses sa aking likuran kilala ko ang boses na iyon dahil malapit lamang ang bahay nito dahil sa palagi an kong pagtatambay dito sa maliit na malabundok na ito,

"Dito lang ako malaya, Arya. Malayang pagmasdan ang napakagandang tanawin na nagsisilbing pag asa ko sa bawat araw" balik kong sambit sa kanya.

"Aalis ka na talaga? What about your life here, Mace?" Tanong niya ng mapansin ang dala kong mamalaking bag na naglalaman ng aking mga gamit. Hilaw akong napatawa sa sinabi niya,

" what life are you talking about? A life that is barely living?" Malungkot kong saad sa kanya.

Na-realize ko na sa loob ng ilang taon kong paninirahan dito sa lugar na ito di ko parin mahanap ang sarili kong maging masaya na walang bigat na nararamdaman.

Buong buhay ko ibang tao ang inaalala ko na di ko na namalayan sarili ko na pala ang napapabayaan ko sa paghangad ng taong magbibigay halaga sa akin.

Living here is suffocating me that i need to breath somewhere else alone without anybody around me. I don't have plans yet but i need to leave this place, i don't think i could survive another day staying in here.

"Mukhang di ka na talaga magpapapigil this time na umalis, sana kapag maayos ka na puntahan mo lang ako rito hihintayin ko ang pagbabalik mo" maluha luhang sambit niya sabay yakap ng mahigpit sa akin.

Naluha nadin ako dahil malapit ko itong kaibigan na naging sandalan ko sa lahat ng problema ko at di ko alam kung ano na ang nangyari sa buhay ko kung di dahil sa kanya,

" Ano ka ba para naman akong mamamatay dahil sa iyak mo, syempre ikaw ang una kong pupuntahan kapag umayos na buhay ko" sambit ko sabay singhot dahil sa munting pagluha.

Diko na napigilan ang paghagulgol ko sa balikat niya dahil sa mga naghalu halong nararamdaman ko, hinahaplos niya ang aking likod at nararamdamn ang mga luha niya sa balikat ko.

Diko alam kung ano ang magiging buhay ko pagkaalis ko sa lugar na ito wala akong mga kakilala at di ako maalam sa mga lugar na pupuntahan.

Nahihirapan ako sa sitwasyon ko na bakit sakin pa, ito ba ang nakatadhana sakin? Ito ba ang huli kong destinasyon ang magsisi at masaktan sa mga naging desisyon ko sa buhay?

Diko maiwasan na tanungin at sisihin ang panginoon kung bakit dito ako dinala, bakit ito ang buhay na ibinigay niya sa akin.

"Ariya, diko alam ano ang mangyayari sakin pagkaalis ko dito." Malungkot kong ngiti sa kanya sabay punas ko sa luha ko.

Diko na dinagdagan pa dahil ayoko ng maging pabigat pa.

Hinayaan ko na lang ang sarili kong Kumalma at maging maayos ang pakiramdam ko, dahil malapit na ang oras ng biyahe ko baka maiwan pa ako ng bus na sasakyan ko.

Bago umalis sa lugar na iyon sinulyapan ko pa ng huling beses ang papalubog ng araw.

Sana sa paglubog nito ay masisama na nito lahat ng sakit ng nararamdaman kong pasakit at sa muling magsilay nito ay bagong pag asa at bagong buhay ang dulot nito sa akin.

Dala dala ko ang lahat ng gamit ko sa tulong ni Arya she insisted to help me at ihatid sa sakayan ng bus sa bayan buti nalang may dumaang tricycle papuntang bayan kaya't nakahabol pa kami at mga ilang minuto nalang ay lalarga na ang bus.

"Mag iingat ka Mace ha? Eat on time don't hesitate to call me when you needed me anytime" maluha luhang bilin niya sa akin, tumango ako at napangiti

" don't worry too much, worry yourself wala na ako sa tabi mo para paalalahanin ka sa lahat. I'll call you all the time" yakap ko sa kanya ng mahigpit

" bye for now, see you again my dear friend" at pumasok na nga ako sa station at umupo habang hinihintay ang call time ng bus.

I will go to Manila, i heard that there are opportunities there that will fit for me and i want a new life there.

I can feel that there are things coming on my way that i need to see and experience there.

Hindi pa dito nagtatapos ang buhay at pangarap ko marami pa akong gustong makamit at maipagmalaki sa ibang tao.

Na kinaya ko lahat ng hirap na kakayanin ko lahag anuman ang mangyari dahil wala na akong maaasahan kundi ang sarili ko nalamang.

This time i will make it through, i will prioritize myself and my healing, I will focus on my goals and how to live my life in a new environment.

Hindi na ako magpapadalos dalos sa mga desisyon ko sa buhay, hindi ko na hahayaan ang sarili kong mahulog sa mga patibong ng ibang tao na pabagsakin ako dahil alam ko na ang ikot ng realidad.

Marami akong natutunan sa buhay na maaari kong magamit sa magiging kapalaran ko sa maynila, at alam ko mas iba ang mga tao roon kompara rito sa probinsiya.

Oras na para pumasok sa bus pipila na sana ako ng may mahagip akong imahe sa aking gilid.

Sa gulat ko ay napakuyom ako ng kamao bumalik lahat ng ala ala ko at mga sakit na dinulot nito sa buhay ko, and those pain leaves a deep scar in my heart i don't think it would heal fast.

Nakatitig ang malulungkot nitong mata sa akin ngunit nag iwas na ako ng tingin dahil wala na akong oras para mag aksaya pa sa kanya. Papasok na sana ako ng may biglang humila sa aking palapulsuhan,

"Macey.."

___
Ps. This story is purely fiction, the names, places and events of the story is just plain imagination and not true to life.

Keep safe everyone!