SENDEN SONRA

TADI YOK

                  Meltem, saatin alarmıyla gözlerini açıyor. Son yaşadıklarından sonra pek tadı yok. Kalksam mı kalkmasam mı çizgisinde bir süre kaldıktan sonra işe geç kalmamalı düşüncesiyle çıkıyor yatağından. Gözlerini zor açıyor, bol suyla yüzünü yıkıyor evvela, boynuna süzülen su damlaları ferahlatıyor. Birkaç dakikanın ardından dün akşamın rüya değil de gerçek olduğunu hatırlıyor. Aynı sıkıntı yeniden yakasına yapışıyor. Sonra da derin bir iç geçiriyor, zorla evlenecek değildi ya! Bir iki zorlarlar sonra da herkes kendi yoluna. Mutfağa geçip çaydanlığın altını yakıyor. Ufacık mutfak penceresinden dışarı bakıyor, karşıdaki küçük meydanın bayraklarla süslendiğini görüyor ve hatırlıyor. Bugün resmi bayramdı ve doğal olarak da resmi tatil. Unutuvermişti. Bu tatilin aklından çıkması da o denli doğal! Akıl bırakmamışlardı ki kendinde! Dün akşamı hatırladıkça bir garip bulantı yerleşiyor içine. Kendi kendine gelin güvey olan Hüseyin Bey ve kıymetli annesi. Ne zannediyor bu oğlan anneleri? Kızlar sırada mı bekliyor onların o sünepe oğullarıyla evlenmek için? Gülüyor.'' Babamı aramalıyım!'' diye düşünüyor sonrasında. Merak ediyordur kendini, hem de çok! Annem, o kadar aramaz beni, o çoktan yakın arkadaşlarıyla düzenine devam etmeye başlamıştır. Zaten tek derdi oğluydu. Oğlu da yanında olduğuna göre, gerisi olup giderdi. Sonra kardeşini hatırlıyor. Bir işe yaramayan kardeşi. Sadece gezmeyi, eğlenmeyi iyi bilen kardeşi! ''Neyse ya, neden takılıyorum olmayacak konulara?!'' Kahvesini alıp salona geçiyor. Babasının iş yerini arıyor.

-''Babacım, nasılsın? İyiyim iyiyim, merak etme beni! Tamam iyi bakarım kendime. Sen ne yapıyorsun? Geleceğim tabii tatilde. Sıkılırsam, geri dönerim elbet. Her şey yolunda, çalışıyorum, sağlığım yerinde. E isterseniz gelin tabii, beklerim. Bugün ne mi yapacağım? Hiçbir iş yapmadan dinleneceğim. Aynen senin dediğin gibi. Görüşürüz babacığım hoşça kal, kendine iyi bak!'' Bu, kısa ve öz görüşmenin ardından,babasının hala kendi yokluğuna alışamadığını ve kendisi için endişelendiğini hissediyor. Hak vermiyor da değil ona ama, daha ne kadar onun dizinin dibinde oturabilir? Bir şekilde kendi yaşamını kurmalı ama, nasıl? Geçmişin etkisini silemiyor ki üzerinden. Kalbinde en yoğun hissettiği tek şey hasret. Kaya'yı deli gibi özlüyor hala. Onsuz bir hayatı hiç düşünmemişti ki şimdilerde yeni bir yaşamı olsun! Kaya, gizli bir felaket gibi varlığına sızmış ve içten içe tüketmeye devam etmekte. İnsan, kendine bu kadar zarar veren bir başkasını böylesine çok sevmeye nasıl devam eder? Bunu kendi de anlayamıyor. Sözlerini tutmamış ve sonunda kendisini yüz üstü bırakıp gitmişti Kaya. Ardından lanetler okuyup nefret etmesi lazımken, o hala çok seviyor. İnsan, kötü sonuna nasıl aşık kalabilir? Ayrılıklarını belirleyen o sun görüşmeden beri kaç kez uğraşmıştı ondan nefret etmek için? Her sabah, kalbinde daha da artan bir Kaya ile uyanmamış mıydı şu ana dek? Nedeni bilinmeyen bir lanetin pençesinde kıvranıyor durmadan. Ama, neden? Niçin? Ne zamana kadar? Kaya'dan sonra mutlu olması imkansız mı? Televizyonda bir müzik kanalı açıyor, ses kısık, kahvesini yudumluyor ve onu düşünüyor. Birden duyduğu yeni melodi kanını donduruyor:''Dün yine yapayalnız....dolaştım sokaklarda! Gözlerimde yaş, kalbimde sızı, unutamadım seni!..'' Bu, ikisinin şarkısıydı. Hiç ayrılmayacaklarına dair yemin ettikleri, o eski günlerden kalma. Meltem, yine yılların öncesine sürükleniveriyor.

                  Akşam karanlığının inmesine yakın, odasının penceresinden bakınca Kaya'nın kendisini beklediğini görüyor. Saatlerce ne giymeli diye düşündükten sonra hazırlanabilmiş ve bakabilmişti dışarıya. ''Acaba çok beklettim mi?'' derken, öte yanı da ''Bırak beklesin!'' diye fısıldıyor yüreğine. Hemen montunu giyip, çantasını alıp çıkıyor odadan. Uçarcasına merdivenlerden inip, dış kapıya yaklaşınca yavaşlıyor bilerek ağırdan alıyor çıkmayı. Sonunda bahçede. Kaya, koşarak yanına geliyor.

-''Selam! Nasılsın?''

-''İyiyim.''

-''Vallahi vazgeçersin,gelmezsin diye çok korktum!''