September ,2011 🍎
ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ကိုရီးယားကို ျပန္မည္။ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္မွာျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ရက္ေစာ ျပန္မွာ အဆင္ေျပမည္။
ေလဆိပ္သြားတဲ့လမ္းမွာ ဆိုင္က ျပန္ရလာသည့္ဖုန္းေလးကို စက္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တတ္လာတဲ့ႏိုတီေတြက တေတာက္ေတာက္ႏွင့္။အမ်ားဆုံးက ခ်န္းေယာလ္ဆီက ျဖစ္ၿပီး က်န္တာကေတာ့ ဆယ္ဟြန္းႏွင့္ ဆူဟိုဆီကျဖစ္သည္။
စာေတြကို တစ္ခုခုခ်င္းဆီ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ခ်န္းေယာလ္က ကြၽန္ေတာ္ကို စိတ္ပူလိုက္၊စိတ္ဆိုးလိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ဟန္။
*ဂေယာင္ဆူး မင္း ဘယ္မွာလဲ*
*မင္း အခု ေပက်င္းမွာလား*
*ဘာလို႔ ငါကို မေျပာသြားတာလဲ*
*ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့။မဟုတ္ဘူး ဒီစာကို ျမင္ရင္း ငါကို ျပန္ဆက္သြယ္ေပး*
*ဂေယာင္ဆူး ငါကို စိတ္ပူေအာင္ မလုပ္စမ္းနဲ႔*
*မဟုတ္မွ မင္း ငါဆီက ထြက္ေျပးသြားတာလား*
ခ်န္းေယာလ္ဆီကစာေတြကို ဆက္မဖတ္ႏိုင္စြာ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။တီတီ ျမည္ေနသည့္ဖုန္းဝင္သံအလိုက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြကလည္း ထပ္တူက်ေနသည္။
'ဂေယာင္ဆူး!မင္း အခု ဘယ္မွာလဲ!'
ဖုန္းဝင္ၿပီ မၾကာ။ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ ဩ႐ွ႐ွအသံက ထြက္ေပၚလာသည္။ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းေနတာ။လြမ္းေနခဲ့တာ။ဒီအသံေလးေတြကို အရမ္း လြမ္းေနခဲ့တာ။
'ကြၽန္ေတာ္ အခု ကိုရီးယား ျပန္လာေနၿပီ'
'ဘာလို႔ ငါကို ေျပာမသြားတာလဲ!ဟမ္'
' ေမာင္ကို ေျပာခ်ိန္ မရလိုက္လို႔ပါ'
ေဖေဖနဲ႔ေမေမက အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အား လိုက္မပို႔ေပးႏိုင္။ကားေမာင္းသမား ဦးေလး လိုက္ပို႔ေပးတာဆိုေပမဲ့ ကိုရီးယားစကား နားမလည္တာမို႔ စိတ္ပူစရာမလို၍ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေမာင္လို႔ ေခၚကာ ေျပာမိေနျခင္းသာ။
'ဖုန္းက ဘာလို႔ပိတ္ထားတာလဲ'
'ဖုန္းကလည္း ပ်က္သြားလို႔ပါ။ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေမာင္သိခ်င္တာ အကုန္လုံး ေျပာျပေပးမွာမလို႔ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္'
YOU ARE READING
DREAM
Fanfiction(Uni) ကိုယ့်သား မဟုတ်ဘူးလို့ ငြင်းနေတဲ့ မင်းကို ဆင်တူပါးချိုင့်လေးက လှောင်နေတယ် အချစ်ရဲ့' . Park Chan Yeol ' အရင်လို ကျွန်တော်ကို မောင် မပိုင်တော့ဘူး' ...
