ဆယ္ဟြန္းႏႈတ္ဖ်ားမွာ *ကိုကို႔ မခ်စ္ေတာ့ဘူး*ဆိုတာကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာလ်က္.....အမူးလြန္းေန၏။
ေဆးေက်ာင္းသားဆူဟိုဟာ စာေတြလုပ္ေနရ၍ ဆယ္ဟြန္းကို အရင္ေလာက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္။ဒါကို ဆယ္ဟြန္းက တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးဆိုးကာ ဆူဟိုကို အၿမဲရစ္ေနတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရန္ျဖစ္ထားသည့္ထင္ပါရဲ႕။ထိုအျခအေနကိုမသိဘဲ ဆယ္ဟြန္းအရက္ေသာက္ဖို႔ေခၚရာ ခ်န္းေယာလ္ လိုက္ခဲ့မိ၏။အခုတာ့ ဆယ္ဟြန္းရစ္တာကို လွိမ့္ပိန္ၿပီး ခံေနရသည့္အျဖစ္။
ဆယ္ဟြန္းကို မထိန္းႏိုင္သည့္အဆုံး ဆူဟိုကို ဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းေခၚရသည္။တစ္ဖက္က စာလုပ္ေနသည့္ဆူဟိုကို အားနာမိေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ခ်န္းေယာလ္လည္း ဆယ္ဟြန္းကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူတို႔ဆီေရာက္ခ်လာသည့္ဆူဟိုဟာ အက်ႌအပါးေလးအဝတ္ထည္ျဖင့္ အေႏြးထည္ေတာင္ ပါမလာ။ဆူဟို ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနသလဲ သူ႕ပုံစံၾကည့္႐ုံျဖင့္ ခ်န္းေယာလ္ မွန္းဆမိ၏။
'ကြၽန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္ေဟ်ာင္း စိတ္ညစ္ရၿပီ'
'ရပါတယ္။ေနာက္ဆို ေျပလည္ေအာင္ ေနၾကေပါ့'
'ဟုတ္ကဲ့။ဒါနဲ႔ ေဟ်ာင္းမျပန္ေသးလို႔လား'
'ငါ ခဏ ဆက္ေနအုံးမယ္'
'ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ၿပီေနာ္'
ဆယ္ဟြန္းကို မႏိုင္တႏိုင္သယ္သြားတဲ့ဆူဟိုကို ခ်န္းေယာလ္ မကူညီမိ။အတိုင္းထိုင္၍ ေငးၾကည့္လ်က္ ......တစ္ခ်ိန္က ခ်န္းေယာလ္ အရက္မူးသည့္အခ်ိန္တိုင္း အေျပးအလႊားေရာက္လာတတ္သည့္ေကာင္ေလးကို သတိရသည္။ေဂ်ာင္ဆူးက ခ်န္းေယာလ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး အျပဳံးပ်က္ခဲ့တယ္ မ႐ွိဘူး။ခ်န္းေယာလ္ ဆိုးသမွ် သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးတဲ့ေကာင္ေလးက အခုကိုယ္ကိုထားသြားတယ္ဆိုေတာ့ ...ကိုယ္အျပစ္အႀကီးႀကီးလုပ္ခဲ့မိပုံပဲ။
စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖမထြက္သည့္ပုစၧာေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္ ေခါင္းေတြပူထူလာသည္။စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ဆိုဂ်ဴတစ္ခြက္ ေကာက္ေမာ့ေတာ့ ခါးသက္သက္အရသာႏွင့္အတူ ငိုခ်င္လာသည္။
YOU ARE READING
DREAM
Fanfiction(Uni) ကိုယ့်သား မဟုတ်ဘူးလို့ ငြင်းနေတဲ့ မင်းကို ဆင်တူပါးချိုင့်လေးက လှောင်နေတယ် အချစ်ရဲ့' . Park Chan Yeol ' အရင်လို ကျွန်တော်ကို မောင် မပိုင်တော့ဘူး' ...
