Those beautiful eyes - Matthy fanfiction

XXII

Matthy POV:

"DNPTJEEEEEE!"
"KOENNN!"

Eindelijk. Daar was hij weer.

"MAARTENNNN! SOPHIEEEE! ROELIEEEEEE!!"

Koen liep heel zwakjes. Zo had ik hem bijna nooit gezien. Alleen als 'ie gezopen had.

Sophie rent naar Koen toe. Ze geeft hem een knuffel en fluistert iets in zijn oor.

"Maakt niet uit, ik weet het,"
zegt Koen terug.

Apart. Maar boeiend.

"Koentjeee"

Ook Raoul loopt naar Koen toe. Hij geeft hem ook een knuffel.

"Maarteeeen!"

Koen kijkt me aan. Ik loop naar hem toe.

"Koen! Ik ben zo blij dat je terug bent man"
"Ik ook. Natuurlijk"

"Wil je iets drinken?"
"Beetje water zou fijn zijn"

Sophie loopt naar de keuken en zet de kraan aan.

"Jullie nog wat leuks meegemaakt in de tussentijd?"
"Matthy heeft z'n bed kapot geneukt, dat is er gebeurd"

Milo kijkt me aan met een smerig grijnsje.

"Weet je? Klopt"

Ik lach terug. Hopen dat Sophie dat niet gehoord heeft.

"Lekker pik"

Koen kijkt me aan.

Sophie komt terug met een glas water.

"Iets gemist?"

Ze geeft het glas aan Koen en gaat op een stoel zitten.

"Nee hoor"

Ik voel het bloed naar mijn hoofd toekomen. En mijn wangen rood worden. Nee, niet alleen mijn wangen. Mijn hele kop.

Ik loop en ga bij Sophie in de stoel zitten.

"Dat past niet hoor"
"Wedden van wel?"

Ik til haar op en ga zelf onderop zitten, zij zit op mijn schoot.

"Oke, je had gelijk"

Het was gezellig in huis, iedereen was er, met uitzondering van Jamie D, Jamie O & Charlotte. Die waren allemaal gewoon lekker thuis.

We praten met Koen, we vertellen hem alles wat 'ie weten moet. En Koen vertelt ons ook van alles, over zijn ziekenhuis ervaring.

Hij vertelt vrij vrolijk. Ook al had ik dat niet verwacht.

"Nou jongens, eerste kerstdag, ben zo terug"

Sophie stond op. Ik wist niet wat ze ging doen. Ze loopt naar mijn kamer.

"Wa doe zij dan?"
"Geen idee"

Ik kijk naar na.

"Apart, beetje eng"
"Mee eens"

Ze komt terug.

"Oke, nou, ik wilde even iets zeggen"
"Go your gang, don't be bang," Raoul natuurlijk.

"Oke, nou. Ik wil jullie bedanken. Ik heb nu een maandje een relatie met ons Matthyas Maarten het Lam. En ik wil jullie bedanken voor alles. Jullie zijn de eersten waarbij ik me echt gewaardeerd voel. Jullie hebben geholpen met wat trauma's en ik ben jullie ontzettend dankbaar. Ik heb een kleinigheidje voor jullie, het is niet echt heel bijzonder ofzo,"

Ze heeft 6 kleine pakketjes.

1 voor Koen.
1 voor Raoul.
1 voor Milo.
1 voor Rob.
1 voor mij.
En 1 voor haar.

"Maak maar open, het is echt niet iets groots ofzo"

Ik haal het lintje van het doosje af en scheur het papier.

"Wauw"

Raoul zegt het.

"Het is ontzettend lief van je"

Ik open het doosje.

"Een armbandje?"
"Ja, we hebben allemaal dezelfde, behalve de initialen, op elke staan ieders intitialen behalve jouw eigen"

"Wow, Sophie"

Het armbandje is niet bijzonder mooi, maar dit gebaar. Dit gebaar. Zo mooi. Zo ontzettend lief.

Ik sta op. Ik zie dan pas dat ze huilt.

"Niet weer huilen, oen"

Ik lach en ze lacht terug.

Ik trek haar naar me toe en geef haar een knuffel.

"Wat lief Sooph"
"Ja, ontzettend"

Milo en Rob staan ook op.

"Thanks"

"Groepsknuffellll"

Raoul en Koen komen er ook bij.

"Thanks jongens"
"Jij bedankt"

Ik maak het bandje vast om mijn pols.

"Die gaat nooit meer af"