Those beautiful eyes - Matthy fanfiction

I

- TRIGGER WARNING -
Dood van een geliefde, intimidatie door een man.

Sophie POV:

"De volgende in de rij, Sophie de Jong!"

Ik sta op en loop met shakende benen naar voren. Ik ben zo ontzettend blij.

"Hier is jouw diploma, je bachelor geschiedenis, heel goed gedaan!"
"Bedankt mevrouw!"

Ik maak een buiging en zie hoe iedereen voor me klapt. Ik ga bij mij begeleidster zitten, die mij mijn diploma dan ook echt geeft.

"Goed gedaan hoor meis!"
"Bedankt!"

Toch kan ik aan niets anders denken dan Finn. Mijn vriend. Of nouja, mijn overleden vriend.

Het is nu 2 jaar en 8 maanden geleden.

Ik ontmoette hem op mijn eerste dag, bij mijn tweede hoorcollege. Hij ging naast me zitten. Na het hoorcollege gingen we samen in de bieb zitten. Ik leerde toen van alles over hem. Hij was zo interessant. Ik werd vrienden met hem. Echte vrienden.

Toen ik eindelijk durfde te vertellen dat ik verliefd op hem was, zei hij hetzelfde terug. 5 maanden hadden we een relatie. Ik was écht verliefd op hem. 5 maanden lijkt niet veel, het was ook zeker niet genoeg, maar ik genoot van elke seconde als ik bij hem was.

Ik herinner me het ongeluk nog als de dag van gister.

Ik stak de weg over. Hij liep net ietsje achter me. Uit het niets kwam er een auto aan. Dronken bestuurder. 40 kilometer per uur te hard.

"FINN! KIJK UIT!"

Ik rende naar Finn toe. Duwde hem opzij en sprong er zelf achteraan. In eerste instantie was ik zo opgelucht. Ik had hem gered.

Totdat ik de grote plas bloed op de straat zag.

Ik wist niet hoe snel ik mijn telefoon uit mijn zak moest hallen. Ik belde 112. Ze arriveerden niet optijd.

Ik heb er hulp voor gehad. Nog steeds eigenlijk. Elke week naar therapie.

"Sophie? Hallo?"

Shit. Mijn begeleidster zegt dat ik weer op moest staan. Ik sta snel op en loop weer terug naar mijn stoel.

"Gefeliciteerd pik!"
Rosa zit naast me. Mijn beste vriendinnetje.
"Finn zou dit zo mooi gevonden hebben"

Er rolt een traan over mijn wang. Ik sta op en loop richting de wc. Rosa loopt achter me aan.

Onderweg naar de wc struikel ik nog bijna over een uitstekende tegel.

Eenmaal naast de wasbak begin ik echt hard te huilen. Rosa omhelst
me. Zij begrijpt hoe moeilijk dit voor me is.

Dan ben ik klaar met huilen, Rosa en ik lopen weer terug naar de diploma zaal. Ik klap voor iedereen die ook zijn bachelor heeft gehaald.

De uitreiking is in Utrecht. Niets eens in de stad waar ik studeerde. Toen iedereen zijn diploma binnen had en het eind woord was geweest, loop ik naar buiten. Ik wil zo snel mogelijk naar huis. Op mijn bed liggen. En huilen.