Karanlık Gerçekler

Bölüm 2:Arkadaşlarım degillerdi

Ayaklarında ayakkabı yoktu.Onlara neden ayakkabı giymediklerini sordum.Cevap yoktu.Uzatmadan onları içeriye davet ettim.Sessizce içeri girdiler.Hepimiz sessizce oturup bir-birimize bakıyorduk.Onlara çay ikram ettim.Beni görmezden geldiler.Çayları masaya bırakıp yerime geçtim.Şakacasına "Sohbetinize doyum olmuyor"dedim.Kaan bana bakarak garip şekilde "komik degil" dedi.Sesi çok garipti.Onlara ne olmuştu, neden böyle idiler, hiç birşey anlamadım.Kemal çayını götürüp içmeye başladı.Ben mutfağa atıştıracak bir şeyler götürmeye gittim.Geldigimde elimdekiler yere düştü.Arkadaşlarım uzun ve kirli tırnaklarıyla çaylarını karıştırıyorlardı.Onların Arkadaşlarım olmadıklarına emindim.Sanki hiç bir şey yok gibi yerden bisküvileri topladım ve mutfağa geri döndüm.Hemen abimi aradım.Abime olayları anlattım.1 saata kadar geleceğini söyledi.Kendimi toparladım ve onların yanına geçtim.İçten-içe korkuyordum.Onların gözlerine bakamıyordum.Birden Berk eline bir b!çak aldı.Üzerime geldi.Evin koridorunda koşmaya başladım.Arkamdan yavaş yavaş geliyorlardı.Evin kapısını açmaya çalıştım ama kapı kilitliydi.Birden abim kapıyı açtı.Ona koşarak sarıldım.Birden abimin uzun ve kirli tırnaklarını gördüm...