Benim için Benden Uzak Dur

Taşınma Telaşı

Eve girdiğimde neredeyse her şey bitmişti.Kıyafetler valizlere yerleştirilmişti,eşyalar sıraya dizilmişti,tamam annem hızlı kadındır ama bu kadarıda olamazdı yani,üç gün sadece üç gün içinde her şeyi bitirmişti.
Adım Mihra,babam ve annem polis olduğu için her sene farklı şehirlere gitmek zorunda kalıyoruz.Şu yaşıma kadar 16 şehir gezdim ee 17 yaşında olduğuma göre doğduğumdan beridir  geziyorum demektir.Bazı insanlara göre bu büyük bir şans,düşünsenize her sene farklı bir yer,etkileyici gözükebilir ama bana göre öyle değil.Tam o şehire alıştım,arkadaş çevrem oldu,okula alıştım derken hop başka bir yere gerçekten de çok sıkıcı.Bu sefer ki şehir Ankara.Daha 7 yaşlarımda falan gitmiştim Ankara'ya,gerçekten de güzel bir şehirdi ama şuan da oraya yerleşmekten bahsediyoruz ve ben nasıl olacağını bilemiyorum.Daha yeni alışmıştım buraya arkadaş çevrem,okulum,hepsini bırakmak zor geliyordu ama baştada söylediğim gibi alışıktım bu duruma.
İçeri girip sessizce odama doğru gidecekken bir el hissettim ensemde,ahh buda neydi gerçekten de acımıştı.Arkamı döndüğüm anda tam karşımda bana doğru dönmüş sırıtan abimi gördüm.
—Nereye küçük hanım?Daha bir sürü iş var gelde yardım et azıcık,bu erkek halimle ben yapıyorum işleri,dedi.
Tabi bende de laf durur mu;
—Ah öncelikle özür dilemelisin sert yapıştırdın enseme ikincisi ise ben mi yap diyorum sana abi,yapma o zaman bu erkek halin ile dedim sonrada hiç kelime etmesine izin vermeden odama doğru koştum ardından da kapıyı sıkıca kilitledim.
Arkamı döndüğüm anda bir şok daha geçirdim,odamda hiç bir şey kalmamıştı sadece bu geceyi geçirebilmem için yatağım,üzerinde de bir takım pijama vardı.Tabi bu şoku atlatmam kısa sürdü sonuçta yarın buradan gidecektik bu yüzden de tüm eşyaları salona taşımış olmalılardı çünkü asansör  oradan alacaktı eşyaları.
Sonra çantamı kenara koyup soyulmuş tavuğa dönen odamda pijamalarımı giyinip yatağa oturdum ardından kulaklıklarımı takıp dinlenmeye çalıştım.
Sabah annemin sesi ile uyandım,yine konuşuyordu başımda;
—Ah meleğim,ah bitanem daha kaç kere söyleyeceğim sana uyuma şu kulaklıklarla diye,bak kulakların zarar görecek lütfen Mihra üzme beni meleğim.
Aslında annem haklıydı kulaklarım zarar görebilirdi ama bu kadar da abartmaya gerek yoktu zaten şarkının sesi de kısıktı.
—Özür dilerim anne gerçekten uyuyakalmışım bir daha olmaz söz.
—Tamam bitanem hadi hazırlan kahvaltı yapıcaz birazdan gelirler taşıma için,bizde kalan tek tük eşyaları salona taşırız.
—Tamam anne ben banyoya gideyim o zaman dedim ve banyoya doğru yürümeye başladım.
Ee tabi ki banyo çoktan kapılmıştı abim içerideydi ve ne zaman çıkacağıda belli değildi belki bir saat belkide daha fazla.Aslında bakmayın abi dediğime aramızda sadece üç yaş var ama ona göre abi demek zorundaymış,sonuçta büyükmüş,saygılı olmalıymışım,ahh Allah'ım sadece üç yaş ya üç.
Tam o sırada bir bağırış sesi ile dikleştim,bağıran annemdi;
—Mihra hadi kızım acele et,baban aradı birazdan burada olacaklarmış.
—Tamam anne de,ben daha banyoya giremedim.
—Ahh kızım,yine telefona mı daldın yoksa?
—Hayır anne oğlun girmiş çıkmıyor,nasıl girmemi beklersin acaba?
—Kaan,hadi ama çık bekletme kardeşini.
Tam o sırada kapyı açtı beyfendi;
—Ahh be anne,banyoda bile rahat yok yaa bi bırakmıyonuz ki rahat rahat hacet giderelim olmaz olsun böyle şans.
Alttan alttan gülerek odasına gitti ve kapısını kapattı.Bende hemen banyoya girdim,ellerimi ve yüzümü yıkadım ardından odama gidip dünkü kıyafetlerimi giydim sonuçta tüm kıyafetlerimi valize koymuşlardı,dünkü kıyafetlerimi giymekten başka şansım yoktu.
Kahvaltıyı yaptıktan sonra kapı çalmaya başladı gelen babam olmalıydı kapıyı açmak için hareketlendim ama abim benden önce davranmıştı fakat gelen babam değildi,komşumuz Sinem ablaydı vedalaşmak için gelmiş,annemde yanına gitti,vedalaştılar ardından babam gelince Sinem ablada evine gitti.Babam içeri girdi ardından bir kaç adam daha girdi eve,eşyaları asansöre yükleyip araca yerleştirmeye başladılar.
Bende o iş bitene kadar gidip arkadaşlarımla buluşacaktım ama anneme söylemeden çıkamazdım sonuçta bunun dönmeside vardı.
Annemin yanına gidip arkadaşlarımla vedalaşacağımı söyledim ama annem izin vermedi.Bu karışıklıkta gidemezmişim,zaten çoğu eşyayı taşımışlar,birazdan yola çıkacakmışız.Olur mu öyle şey,eğer Mert,Ela,Ali ve Cemreyle vedalaşmadan gidersem yemin edebilirim ki hiç erinmeden gelir beni Ankara'da döverler ama gel de bunu anneme anlat.
Annemin dediği gibi çıktı neredeyse üç saat sonra tüm eşyalar taşındı,ev bomboş kalmıştı,biz de aşağı inip bizim araba ile yola çıkacaktık,aşağı bahçeye indik tam o sırada bizim sitenin içinde gezindi gözlerim,tam şurada Ayşe ile otururduk,her gün,hiç sıkılmadan,oturur sohbet ederdik.Gözümden iki damla yaş aktığını hissettim,şükürler olsun ki o sırada abim orada değildi,yoksa gidene kadar alay edip dururdu herneyse gerçekten de üzülüyordum bir yıl bile olsa bir sürü anım vardı burada,bu bahçede,bu binada,her yerde.