VELENO

7. Ładna sukienka.

Był już piątek, a ja byłam wyspana i dobrze nastawiona do życia. Od wtorku nie dostawałam żadnych widomości, nikt nie pojawił się na terenie szkoły oraz nigdzie nie widziałam czarnego matowego auta i jego właściciela, czułam się z tym dobrze. Przez te trzy dni wróciłam do normy i żyłam tak jak do tej pory, chodź gdzieś z tyłu głowy nadal znajdowały się te dziwne i tajemnicze oczy. Jedynie to co mnie martwiło to to, że moja przyjaciółka od feralnego poniedziałku siedziała cały czas w telefonie i wszystko by było okej gdyby nie pisała z Peterem. I wiedziałam też jedno, że albo ta relacje się zaraz jakoś rozwinie, albo skończy się bardzo szybko i boleśnie.

Siedziałam, nie poprawka usypiałam na ostatniej lekcji, którą była fizyka ze starszym panem o siwych włosach. Obok mnie siedziała Zoe z nosem w ty pieprzonym telefonie, za mną już od dobrych dwudziestu minut drzemał sobie Will, a obok niego siedział Bob, który rysował coś po ławce. Nikt z dwudziestu osób, które były w tych czterech ścianach nie uważał o czym z zapałem mówił staruszek, ale to była norma. Nikt nigdy nie uważał na lekcjach, nie odrabiał prac domowych oraz się nie uczył, a sprawdziany pisaliśmy razem albo ze ściągami. Mój rocznik był udany i nie mogłam trafić na lepszych ludzi. Te półtora roku było istnym cyrkiem, a z każdym rokiem zapowiadało się coraz lepiej.

- Ej - szturchnęłam Zoe aby chodź na parę minut zwróciła na mnie swoją uwagę - Odłożysz w końcu ten telefon? Od trzech dni nie ma z tobą praktycznie kontaktu.

- Przepraszam. - powiedziała szczerze odkładając telefon, który zaraz się podświetlił z powodu powiadomienia. - Po prostu, w sumie sama nie wiem. Peter jest spoko chłopakiem i dobrze mi się z nim pisze i chciała bym go chyba poznać tak wiesz po prostu pogadać.

- Chyba cię pojebało - powiedziałam troszkę głośniej, bo kilka osób odwróciło na mnie swoje spojrzenia, co od razu zignorowałam - To niebezpieczny typ. Nie boisz się, że może ci coś zrobić? Nie słyszałaś co ludzie o nich mówią? A po za tym nie ty mi przypadkiem parę dni temu mówiłaś czym jego kolega się zimuję? Skąd wiesz, że nie robi tego samego, a nawet jeśli to na sto procent jest w to jakoś zamieszany.

- Emily nie panikuj co? - prychnęła - To tylko plotki, ludzie gadają i dobrze o tym wiesz. Nie wiemy jaka jest prawda, a ja chcę go poznać. Jest normalnym chłopakiem i sama mówiłaś, że kiedy z nim pierwszy raz gadałaś to było okej więc nie wiem w czym problem. Wiem, że ma pracę i to legalną, a to czym zajmuję się Aron to jego sprawa i to jaki ma w tym udział Peter, nie chce dociekać to nie moja sprawa. Chcę po prostu go poznać i tyle, przecież nie będę z nim brać od razu ślubu. Fakt podoba mi się nie będę tego przed tobą ukrywać i nie widziałam go pierwszy raz pod szkołą, bo widziałam go parę razy na boisku i chyb dwa razy w jakimś klubie i już wtedy mnie zaintrygował i nie zmarnuję szansy na poznanie fajnego faceta z powodu ludzi i jakiś plotek.

Gdy skończyła byłam w szoku. Patrzyłam się na nią, a ona na mnie utwierdzając mnie w tym, że mówiła prawdę. Wiedziałam, że jej się spodobał, ale nie wiedziałam, że aż tak i mogłam jej wmawiać, że jest on niebezpieczny, żeby się w to nie pakowała, że tylko będzie cierpieć, ale prawda była taka, że ja go nie znałam i nie mogłam oceniać, nie miałam do tego prawa. Zoe chciała go poznać i miała do tego całkowite prawo, a ja mogłam ją tylko wspierać i dotrzymywać kroku oraz liczyć, że będzie szczęśliwa nawet jeśli to szczęście miał jej dać Simpson i w najgorszym przypadku co szczerze miałam nadzieję, że nie nadejdzie. pocieszać złamane serce. To był jej wybór.

- Okej masz rację i to twoje życie i będę cię wspierać, ale uważaj.

- Em... - zaczęła, ale jej przerwałam.

- Po prostu uważaj i tyle. Wspieram cię i zawsze będę, ale się martwię po prostu. - po moich słowach przytuliła mnie mocno, a dzwonek zadzwonił informując, że to koniec na dziś i oficjalnie zaczynamy weekend.