Begin, Again [COMPLETED]

CHAPTER 35

TW: Abuse

Gabrielle's POV

I was just an ordinary student here. Hindi pala para sa mata nang ibang student na may kilala sa 'kin. I was the Supreme Student Government President. I actually don't want that position but my teacher wants me to lead this school since ako din daw ang choice nang principal. I don't know why. Hindi ko din alam kung bakit ako nito kilala.

Ang alam ko lang ay sa tuwing inilalaban ako sa ibang school ay nakikita at kung minsan ay nakakasama namin ang principal. I can say that he's kind. Uunawain ka rin n'ya gaya na lang nung matalo ako at dala ko ang pangalan ng school. Pero sabi n'ya it's part of a competition. Kaya wala na sa 'kin 'yon. Supportive naman pala.

I actually don't have any friends. Even it's my last year here in this school. Siguro may kakilala ako pero 'yong bang tawagin kong kaibigan na makakasama ko sa kahit na ano ay wala. As in wala. SSG officers? Sina Althea? Nah, ayaw din ata no'n sa 'kin dahil minsan ay tinututulan nila ang opinion ko.

But then, humahanap naman ako nang paraan para mapapayag sila. Sa room naman ay gano'n rin. Small talks lang pero walang gustong maging kaibigan ako. Some says, mahirap akong maging kaibigan dahil kj when it comes sa jokes? Dahil matalino raw ako? Funny. Pero ayos lang.

Same sa music club. I also don't have a friend in music club. But there this girl that i really want to be close with. Her name is Ysakaila but mostly known as Riva. Her second name. Wala lang kasi lagi ko s'yang nakikitang mag-isa rito sa school. Gaya ko. I once saw her in front of principal office. Gusto ata n'yang pumasok ro'n pero hindi n'ya ginawa.

May nakakita pang mga teacher sakanya but they just shrugged their shoulders and not minding Riva. Why? Naguluhan rin ako. But i want to be friend with her kaso akala ko gaya ko lang s'ya. Hindu pala. Meron s'yang kaibigan na kasama rin pala namin sa music club. He's name is Cali.

And i never thought that someone can notice that i was existing. Hindi ko alam kung bakit gano'n na lang ang naging reaksyon n'ya nang makita n'ya akong tumugtog. Hindi ko rin kasi alam na may kasama pala ako sa music room.

But he made me smile. And i must say that... wow. No one could make me smile not until today. What? What's happening?

I never ever thought that someone is falling for me like... who? Wala pang nag tangkang umamin sa 'kin na may gusto sila sa 'kin. I mean, 'yong bang seryoso. Kasi nakikita ko lang sa mga mata ni Cali at sinseridad. Seryosong seryoso s'ya sa 'kin.

Masasabi kong nagustuhan ko rin s'ya. Oo. Hindi ko alam na hahantong ako sa ganito na may mamahalin akong lalaki. Mag mula nang pumasok ako sa school na 'to o maging sa labas ay wala akong natipuhan na kahit na sino d'yan. Si Cali lang.

AAAAAHHHH! CALIL JAMES! ANONG GINAWA MO SA 'KIN?!

I haven't show to anyone how vulnerable i was. Pero naipakita ko sakanya pero hindi ko nakita sa mga mata n'ya na ikamuhi ako. Parte 'yon ng buhay. Normal lang na umiyak nasa tao lang talaga 'yon dahil iisipin pa nila madrama ka. Well, that's actually my life is. Very dramatic.

Pero anong magagawa ko? 'Yon ang buhay ko eh. Bakit tutol ang iba? Akala ko ay lalayuan n'ya ako after that night when i cried so hard as a ghost from my past flashback again and again. Nakakatakot sila. At mas lalo akong natatakot dahil ang dalawang taong 'yon ay ang mga magulang ko.

"Ma, Pa, tama na po", i cried. But they didn't stop. They beat me as much as they can. Umupo si Mama at nanlulumo habang si Papa ay walang tigil ako kung hampas hampasin na parang hindi nila ako kilala. Na parang hindi nila ako anak.

"Sana ikaw na lang ang namatay!", sigaw ni Papa sa 'kin ng muling dumapo ang kamay n'ya sa pisngi ko. Ang sakit, sobrang sakit.

"Gab, apo? Gising", pagkamulat ko nang aking mata ay agad akong yumakap kay Lola at humagulgol. Si Lola lang ang nakakarinig kung paano ako humagulgol dahil takot na takot ako. "Nandito na si Lola", aniya pa.