မေန့ညကဘယ္အခ်ိန္မႏၲေလးကိုေရာက္လာမွန္းမသိ...။ကားေပၚမွာတင္သစ္ခက္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးႏိုးလာေတာ့လည္းအိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ေရာက္လာေသာအခ်ိန္ကိုသစ္ခက္မသိလိုက္ပါ။အခုေတာ့ကိုကို႔ကိုေျပာကာသစ္ခက္တစ္ေယာက္တည္းဟိုတယ္ကိုဟိုပတ္ဒီပတ္လိုက္ပတ္ၾကၫ့္ေနသည္။
ဟိုတယ္မွာကေနဒါမွဟိုတယ္မ်ားကိုမမီေသာ္ျငားအေတာ္ပင္ခမ္းနားလွေသာေၾကာင့္သစ္ခက္သေဘာက်သည္။ေလ်ွာက္သြားရင္းႏွင့္ဟိုတယ္ေအာက္ဆံုးထပ္သို႔ပင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ထိုအခိုက္တစ္စံုတစ္ေယာက္ကသစ္ခက္ကိုစိုက္ၾကၫ့္ေနသလိုခံစားရေသာေၾကာင့္ေဘးဘီတစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ဦးထုပ္အနက္ေရာင္၊ေနကာမ်က္မွန္အနက္ေရာင္၊Maskအနက္ေရာင္အျပင္အက်ႌေဘာင္းဘီအကုန္အနက္ေရာင္ျဖစ္ေသာAll blackလူသားကသူ႔ကိုစိုက္ၾကၫ့္ေန၏။
သစ္ခက္အၾကၫ့္ျပန္လႊဲလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ထိုလူ႔အားျမင္ဖူးေနသလို....
ဟာ!အဲ့ဒါ..အဲဒါက..
သစ္ခက္ျပန္လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ထိုလူကေနရာမွထကာသူ႔ဆီေလ်ွာက္လာေနသည္။
"အႂကြင္း!မင္းအႂကြင္းမဲ့မလား"
ထိုအခါAll Blackလူသားကေရ႔ွေတြေနာက္ေတြၾကၫ့္ေနၿပီးမွသူ႔ကိုၾကၫ့္လာကာ...
"သူေတာင္းစား!"
"ဟ..အသားလြတ္ႀကီး"
"မင္းမွငါ့ကိုမမွတ္မိတာကြ!သူငယ္ခ်င္းေလးဒီတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ငါနဲ႔မေတြ့တာႏွစ္ရက္ပဲရိွေသး..ငါ့ကိုေမ့သြားၿပီဆိုေတာ့..ေနဦး..ေနာက္တစ္ခါမမွတ္မိရင္ငါမင္းကိုေခ်ာင္းရိုက္မွာ"
"ငါကမင္းကိုမမွတ္မိလို႔...မဟုတ္တာေတြလာမလုပ္နဲ႔အႂကြင္း!မင္းတစ္ကိုယ္လံုးဘာမွမျမင္ရေအာင္နက္ေမွာင္ေနတာကိုငါကမွတ္မိစရာလား..ေနစမ္းပါဦး..တစ္ကိုယ္လံုးမ်က္ႏွာလည္းမျမင္ရခႏၶာကိုယ္လည္းမျမင္ရေအာင္ဝတ္လာတာမင္းကေနေရာင္ထိတာနဲ႔ေသမယ့္ေကာင္မို႔လို႔လား"
"ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုကြာ မင္းမို႔လို႔ေျပာရက္တယ္"
"ဒါေပါ့ ေျပာရက္တယ္"
YOU ARE READING
လွင့်ပြယ်ခဲ့လေသော..(Short story)
Short Storyအတိတ်များဟာလွင့်ပြယ်ခြင်းဆီသို့ဦးတည်လျက်... ပစ္စုပ္ပန်နှင့်အနာဂတ်ဟာပိုမိုကောင်းမွန်လာဖို့ရည်ရွယ်ရင်း... Short Story
