“Wow!!!..အေပၚစီးကေနမႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႔လံုးကိုလွမ္းျမင္ရတာမိုက္လိုက္တာ။..အႂကြင္း..ကိုကို..လာၾကည့္ၾကဒီမွာ”
မႏၲေလးေတာင္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္အရာအားလံုးကိုတဝိုးဝိုးတဝါးဝါးလုပ္ေနေသာသစ္ခက္ကိုၾကၫ့္ကာဇိုင္းကေတာ့ႃပံုးလ်က္ရိွေန၏။
သို႔ေပေသာ္ျငားအႂကြင္းမဲ့မွာမူရိွသမ်ွနတ္တကာအကုန္ေက်းဇူးလိုက္တင္ေနပါ၏။
ဘာတဲ့?ကၽြန္ေတာ့္ကိုသစ္ခက္ေမာင္းတဲ့ကားေပၚကေနအသက္ရွင္လ်က္ေျမေပၚေျခခ်ခြင့္ထပ္ေပးခဲ့လို႔ရိွသမ်ွနတ္ေတြအကုန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုလား..။
သစ္ခက္ကေတာ့ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့အႂကြင္းကိုေဘးနားမွာေတြ့တဲ့အုတ္ခဲႏွင့္ေကာက္ထုခ်င္ေသာ္လည္းရႈခင္းမ်ားေၾကာင့္ထုရမၫ့္ကိစၥကိုလည္းေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ေလၿပီ။
သစ္ခက္၏ေခၚဆိုမႈေၾကာင့္ဇိုင္းေရာအႂကြင္းပါရႈခင္းမ်ားၾကၫ့္ေနၾကစဉ္ရုတ္တရက္ေနာက္မွ...
"သစ္ခက္."
ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ..
"ႂကြင္းငယ္"
အသံႏွစ္ခုေၾကာင့္သစ္ခက္ႏွင့္အႂကြင္းသာမကဇိုင္းပါလွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္မိသည္။
ထိုသူတို႔မွာ...
ဘယ္ဘက္တြင္ယိုးဖဲြ႔ေမာင္ႏွင့္သူ႔ဇနီးေဆြးသဒၵါ...။
ညာဘက္တြင္မိုးေျမဝသံုႏွင့္သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္...။
"မိုးေျမဝသံု!မင္း..ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့.."
အႂကြင္းကေျပာၿပီးသည္ႏွင့္မိုးေျမဝသံုဆဲြေခၚကာထြက္သြား၏။ဝသံုရဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္းအလ်ိႈလ်ိႈထြက္သြားေလေသာေၾကာင့္က်န္ခဲ့သည္မွာယိုး..၊ေဆြး..၊ဇိုင္းနဲ႔သစ္ခက္။
ရွင္းရွင္းေျပာရလ်ွင္သစ္ခက္သည္ေမာင္ဆိုသၫ့္တစ္ေယာက္ကိုသိပ္ၾကၫ့္မရေတာ့ပါ။ဘယ့္ႏွယ္..မိန္းမႀကီးငုတ္တုပ္နဲ႔သူမ်ားကိုလိုက္ေနွာင့္ယွက္ေနတယ္။
"တိုက္ဆိုင္တယ္ေနာ္ ထပ္ေတြ့ျပန္ၿပီ။"
ယိုးဘက္မွစကားစလိုက္ေတာ့..
YOU ARE READING
လွင့်ပြယ်ခဲ့လေသော..(Short story)
Contoအတိတ်များဟာလွင့်ပြယ်ခြင်းဆီသို့ဦးတည်လျက်... ပစ္စုပ္ပန်နှင့်အနာဂတ်ဟာပိုမိုကောင်းမွန်လာဖို့ရည်ရွယ်ရင်း... Short Story
