Love at First ❤️

^^Chapter 59^^

Sandro's POV.

Dali dali ko syang binuhat at dinala sa kotse.

Mabilis ko itong pinaandar papunta sa hospital. I hold her hand

"Hon, please. Hang on, malapit na tayo sa hospital"

And finally here...

Dali dali syang dinala sa ER habang hawak ko kamay nya punong puno ng dugo ang damit ko. Pinayagan ako ni Doc na makapasok sa loob ng ER

Habang ginagamot sya.. Nagmulat ang kanyang mga mata at tumingin sakin, kahit may nakapasok sa kanyang bibig kitang kita ko ang matamis nyang ngiti at ang masasayang titig nya ng biglang...

"Fffffffffftttttttttttttttt"

"1 2 3 clear!"
"1 2 3 clear!"
"1 2 3 clear!"

"Fffffffffttttttttttttttt"

"Time of dead 6:30pm" --Doc

I hug her and shake her.

"Doc please, revive her. Please doc!"

But the doctor nooded no

"Doc what happen?! You said she is 80% chance to recover! What happen?!" I cried so hard

"Yes i did. Pero katawan na nya mismo ang sumuko, I'm so sorry pero ginawa na namin ang best namin.. Malakas ang loob nya pero mahina na ang kanyang katawan"

"Aaaaarghhhhhhh!"

"Hon please, open your eyes! You promise me! You have a promise!"

"Hon please, open your eyes na.. I know you're joking me right?"

"Please I'm begging you"

Ng biglang dumating silang lahat.. Mom, Dad, Vinny and Simon

We all cry so hard..

After a long day..

Hindi parin nag sink in sa akin ang nangyare,
Habang naghihintay sa funeral gusto ko sabay kaming uuwi doon.

The next day.

The funeral of Aesy is now open for all.. May mga bumisitang kamag anak ni Aesy dahil nalaman nila sa News and Her parents also.

Habang ako nagkukulong sa kwarto at umiiyak, pinapatay ng Lungkot

Nilock ko ang pinto ng kwarto namin dahil gusto ko mapag isa, sa bawat sulok ng kwarto.. Sya at sya ang na aalala ko ng maalala ko ang binilin nya sa ilalim ng unan nya.

Tiningnan ko ito at tama nga.. Meron syang iniwan na mga sulat, may mga kanya kanya itong pangalan.

Umiyak ako ng umiyak. Hanggang sa nakatulog ako.

"Hon? Wake up"

Isang pamilyar na boses ang narinig kong nagsalita. Dahan dahan kong minulat mata ko at sa hindi inaasahan nakita ko syang nakangiti sa tabi ko at hawak hawak ang muka ko. Yung muka nya nung una ko syang makita sa Airport yun at yun ang nakikita ko ngayon, maaliwalas at napakagandang muka.

Agad akong umupo at yumakap sa kanya. Sobrang higpit ng yakap ko sa kanya, ayaw ko na syang pakawalan.

"Mahal ko, sandali.. Makinig ka muna sakin" --Aesy

"Hon sabi na nga ba panaginip lang lahat ng yon e, masamang panaginip"

"Hon alam mo kung gaano ako nagpakatatag diba at lumaban? Gusto ko gawin mo din ang ginawa ko, ang maging matapang at matatag.. May mga anak tayo, kailangan kapa nila" --Aesy

"But i need you also hon, paano naman ako? Iniwan mo na ako. Ikaw ang buhay ko hon" my tears started to fall

Pinunasan nya ang luhang pumapatak sa mata ko.

"You need them also, kung di mo tatatagan ang loob mo paano sila? Kailangan ka din nila.. Please hon, do it for me, lagi mong tatandaan lagi lang ako nasa tabi ninyo, kasama nyo.. Hindi nyo man ako nakikita pero Mararamdaman ninyo ako" --Aesy

"Pero nag promise ka hon"

"I'm sorry for not keeping my promise, Pero masaya na ako ng ganito hon, walang sakit na nararamdaman, walang lungkot at walang hirap.. Kagaya ng pangako sayo, I spend my life with you for the rest of my life. Tinupad ko yun hon kaya please, magpakatatag ka" --Aesy

"I will do that for you. Kahit mahirap kakayanin ko"

"One more thing, Huwag mong isara ang puso mo mahalko.. Kapag may taong kumatok sa puso mo muli mong pagbuksan, hiling ko ang iyong kaligayahan sa pang habang buhay" --Aesy

"Ikaw ang kaligayahan ko hon"

"In our next life hon, kung bibigyan man tayo ng pagkakataon na pagtagpuin muli. Ikaw at ikaw parin. Hihintayin kita mahalko at doon natin ipagpapatuloy ang ating pagmamahalan, ang pangako saiyo mula noon hanggang ngayon. Ikaw ang Una't huli mahalko, salamat sa maiksing panahon, mag iingat ka palagi" --Aesy

Bigla syang tumayo

"Hon? Saan ka pupunta? Huwag kang umalis, huwag mokong iwan"

At dahan dahan sya naglakad sa liwanag hanggang sa nawala sya

Bigla akong nagising sa lakas ng katok ni Mom

Bumangon ako at binuksan ito.

"Sandro anak, magpakatatag ka.. Andoon ang asawa mo at ang mga anak mo, kailangan mong harapin ang katotohanan" --Mom

Yumakap lang ako sa kanya at umiyak ng umiyak..

Pagkatapos kong umiyak, inayos ko ang sarili ko at bumaba.

Kailangan kong tanggapin ito, kailangan maging malakas at matatag ako para sa mga anak namin.