Bölüm-4

22.2K 796 14
                                    

#Günümüz#

Tam 369 gün 4 saat oldu ben hala aynaya bakamıyorum.Neden mi?Annem,babam,ağabeyim,ablam hepsi benim aptallığım yüzünden öldü.2 gün içerisinde cenazelerimizi kaldırdık.O zamandan beri zorda kalmadıkça kimseyle konuşmuyordum Selimle bile.Cenazelerden 1 hafta sonra Selim avukat stajyerliği yaptığı için gitmek zorunda kaldı.Kendi gitti ama evimi gözetleyen 2 adam bırakmayı da ihmal etmedi tabi.O adamları bir şekilde atlatıp kendime yeni bir ev buldum hiç kimse yoktu yanımda hepsinden herkesten kaçtım.İhtiyaçlarımı kapıcı amca alıyor zaten bir senedir kendi ses tonumu unuttum o derece.

Bugün kapıcı amca bir zarf getirdi birkaç ay önce her şeye rağmen sınavlara girmiştim.Ev adresinden başka iletişim adresim olmadığı için eve geliyor her şey.Anlaşılan sınavla alakalı bir şey.Tayinim daha doğrusu şark görevim Mardin'de bir liseye çıkmış.Ailem yanımda olsa eminim çok gururlanırdı.Onları utandırmamalıyım aslında içimde az da olsa bir heyecan kırıntısı var.Selim'i çok özledim aslında ama kendimi hala katil olarak gördüğüm için kimsenin yüzüne bakamıyorum.Mardin'e gideceğim öğretmen olacağım babamın deyimiyle Küçük Öğretmen.Hemen bavulumu hazırlamaya başlamalıyım diye düşündüm.Sonra da kendi kendime güldüm sanki her gün için ayrı kıyafetim ayakkabım var da pee.Elime geçen iki üç kitabımı kullandığım ağrı kesici ilaçları,kremleri birkaç kat kıyafetimi bavula tıktım.Çalan kapımla bir an irkilsem de bilet almasını rica ettiğim kapıcı amcanın çocuğu gelmiş olmalıydı.Kapının deliğinden baktığımda yanılmayacağımı biliyordum.Kapıyı açtığımda her zamanki gibi herhangi bir diyalog olmadan biletimi uzatan kapıcı çocuğuna hafifçe kafamı sallayıp biletimi aldım ve kapımı kapattım.Buraya yeni taşındığımda ilk başlarda beni tanımamışlığının yanı sıra ön yargı ile yaklaşıp oldukça yüksek sesle söylenen,saydıran çocuğu bile sessizliğim ile bıktırdığım için artık bana karşı kendini yormuyordu.Biletimde geldiğine göre artık hazırdım.Bavulumu kapının önüne koyduktan sonra her annenin başlıca ortak özelliği olan 'son kontrol evhamı,çabaları' benim annemde de hep boy göstermiştir.Mutfağa doğru kayan ayaklarımı zapt edip dolan gözlerimi hemen sildim.Benim ocak altı için evhamlanacak bir annem yok ki onu sabırsızlıkla bekleyen babam kardeşlerim yok ki.Ben niye kontrol edecekmişim ki yansın kül olsun hep buralar. Bavulumu kaptığım gibi kapıdan çıktım.En alt katta olan asansörün gelmesini beklemek sevmediğim şeylerden biridir.Ne hikmetse ben hep beklerim bu aleti.Sonunda teşrif eden asansöre vakit kaybetmeden bindim.Geldiğini belli eden 'trink' sesi ile kapıyı iteklediğimde bir sene içerisinde sadece iki üç kere gördüğüm apartmanımın içinden oyalanmadan çıktım.Uçak saatime henüz üç saat vardı.Aslında şuan bu mide boşluğu ile başkası olsa şuralara bayılır kalırdı ancak ben kendimi daha dinç,hafif hissediyorum.Neden acaba düşünmeye gerek yok dengesizin tekiyim ben.Kendi kendime gülümserken Miray kızım diye seslenen kişiye döndüm kapıcı amca bir taksinin yanında bekliyordu.
"Efendim amca" dedim adamın adı hala bilmiyorum.

"Gel senin için çağırdım nasıl gideceksin havaalanına" beni düşünen bu yabancı adam burnumun direğini sızlattı.İki adımda yanına varıp elini öptüm.

"Sen ve senin gibiler iyiki var amca"

"Allah yar ve yardımcın olsun güzel kızım" kapıcı amcaya baş salladıktan sonra hemen taksiye bindim.Adını hala bilmediğim bu güzel insana el sallayıp şoföre döndüm

"Sabiha Gökçen'e lütfen"

"Tamamdır" şoförün açtığı müzik eşliğinde kayıp giden insanları,yolları,arabaları izlerken varış noktasına gelmişiz bile.Ücretini ödeyip indiğim taksinin ardından sallana sallana içeri girdim.İnsanları gözlemlemeyi onları çözmeyi çok severim.Tam oturdum bunu yapacaktım ki
'Lütfen dikkat!! .... havayollarının .... sefer sayılı ..... yolcularının güvenlik kontrolünden geçmeleri önemle rica olunur' yapılan anons ile kontrol alanına geçtim.Buradan da geçtikten sonra uçağa binmek için ilerledim.Ortalara denk gelen koltuğuma yerleşip kemerimi bağlayıp gözlerimi kapattım.Her gün evde oturan insan için bu kadar hareket fazla yorucu.
***
Birinin beni sarsması ile gözlerimi açtım.Üzerime eğilmiş host ile uyuyakaldığımı anladım.

Mardin'deki ÖğretmenHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin