Mazoşist [CH]

||7||

Kuzey Kore kızgın bir surat ifadesiyle Türkiye'ye bakıyordu, hayal kırıklığı yaşamıştı o. Artık Türkiye, onun en büyük düşmanlarından biriydi. Karanlığın içinde kayboldu ülke, biz göz açıp kapayana kadar...

"Ah ülkeler Çıldırmış olmalı" diye düşündü Türkiye, ardından yürümeye başladı.

...

İşte böyle, Türkiye; Kuzey Kore'nin karşısında durunca Kuzey Kore de ona garaz bağlamıştı. Bu takıntısı -daha doğrusu düşmanlığı, kini- nedeniyle içtiği ilaçların "mutluluk haplarının" ona zarar verdiğini hiç söylemedi.

•••

İşte bundan ötürü böyleydi o hapların yan etkisi, kendine ve sevdiklerine zarar verme eğilimi... Bu arada Kuzey Kore, savaştan sonra onunla hiç konuşmamış, kendini dış dünyaya kapatmıştı. İyi zamanlarını geride bırakmış, bir diktatöre dönüşmüştü. Türkiye ise en kötü zamanlarında bu hapları içmeye devam ediyor, kısa süreli mutluluk yaşamaya devam ediyordu.

Çu ile Azerbaycan hâlâ birlikte çalışmaya devam ediyordu. Çu daha önce yandı bitti kül oldu dediği kitabı getirmiş, yere çizdiği bir dairenin içine koymuştu. Dairenin dış kısmına bazı şekiller çiziyordu. Antik sembollere benziyordu. Hadi ama ne yapmaya çalışıyorlardı?

"Çu, bu çizimlerle ne yapmaya çalışıyoruz?"

Diye sordu Azerbaycan.
Çu, ekledi:

"Bir şey deniyeceğiz."

"Ne yani? Büyü gibi bir şey mi yapmaya çalışıyorsun?" Diye sorunca Çu Azer'in yüzüne baktı.

"Evet."

"Bunu yapmamalıyız bence." Dedi.

Azerbaycan büyü gibi şeyler yapmayı sevmezdi, korkardı ama yine de yapmayı kabul etti.

Çizdikleri çemberin içine günlüğü koydular, günlük ortada kalacak şekilde el ele tutuşarak oturdular ardından büyü sözlerini söylemeye başladılar:

"Veni Sancte Spiritus et vivifica! respice hunc librum, adiuva nos, sana patriam."

Bu Latince sözleri söylediler ardından çizdikleri daire ve simgeler mavi bir ışık ile parıldadı. Gözlerini sıkıca kapatmışlardı Azerbaycan ve Çu. En sonunda dairenin içinde bu sözler belirdi

"Corea Septentrionalis..."

İki ülke birbirlerine baktılar.