The Boy from the Pink Letters

Hoofdstuk 22

(Destiny)

Ik moet hem proberen te vergeten. Want momenteel is Jay de enige aan wie ik kan denken. Ik hoop dat hij af en toe nog eens aan me denkt, want ik krijg geen roze briefjes meer. Waarschijnlijk heeft zijn moeder hem huisarrest gegeven. Wat een bitch. Maar langs een kant snap ik haar wel, ze wil gewoon haar zoon beschermen… Overbeschermen, dat wel.

Maar toch blijf ik me steeds hetzelfde afvragen: hield hij echt van me, of deed hij alsof voor de faam?

Ik hoop het eerste. Moest het dat laatste zijn, zou ik echt nooit meer met mezelf kunnen leven… Omdat ik zoveel van hem hou.

Misschien is onze liefde nog maar pril, maar toch heb ik dit gevoel nog nooit zo sterk gehad als bij Jay.

Ik krijg hem echt niet uit mijn hoofd. Was dat hem die ik zag toen ik met Jessica naar die disco ging? Of had ik het me gewoon ingebeeld? Dat zou wel eens goed mogelijk zijn, aangezien ik hem tegenwoordig overal zie. Niet in het echt, natuurlijk. Want als ik dan wil beginnen praten tegen hem, verdwijnt hij plotseling als sneeuw voor de zon. Het is om gek van te worden.

Ik mis hem. Ongelofelijk hard. Maar ik moet dit doorstaan. Ik moet aan andere dingen denken. Al heb ik geen flauw idee aan wat. Al fluistert een stemmetje in mijn hoofd me wel een idee in. Maar ik schuif die gedachte weg. Nee, dat is te erg. Dan is het alsof dat ik Jay verraadt.

Maar het is ook niet alsof we echt een relatie hebben, en ondanks ik van hem hou, moet ik hem vergeten. Ik zal hem waarschijnlijk toch nooit meer opnieuw zien. Dus ik mag niet meer aan hem denken.

Ik stap uit de zetel en ga naar de telefoon. Ik weet wat ik moet doen: een jongen bellen. Een tijdje geleden was er nog een jongen die interesse in me toonde. Natuurlijk is hij ook bekend. Dus zal ik hem op een date vragen, om Jay te vergeten.

____________________________

A/N: er zijn echt geen woorden om te zeggen hoeveel het me spijt dat ik bijna een half jaar niet voor dit boek heb geüpdate. En dan kom ik af met een hoofdstuk waarin ze alleen maar denkt. I'm so sorry! Ik hoop dat jullie niet afgehaakt hebben, al vrees ik van wel :( als jullie toch nog lezen: dankjewel!