The Boy from the Pink Letters

Hoofdstuk 18

-Song for this chapter: Champagne Showers - LMFAO ft. Natalia Kills-

(Destiny)

Twee weken. Twee weken moet ik Jay al missen. Het wordt steeds erger. Iedere avond kom ik huilend thuis.

De deur vliegt open. Ik frons en zet me recht in de zetel.

'Destiny Jones, jij gaat me nu meteen vertellen wat er scheelt! Kijk, je hebt alweer tranen in je ogen. Heeft het met die verdomde jongen te maken? Moet ik hem gaan slaan?!', Jessica's dreigende stem weerklinkt in de kamer. Ik moet giechelen. 'Nee, hem niet. Zijn moeder.'

Ik had Jessica wel verteld dat Jay, de jongen van de roze briefjes, gekomen was, maar niet waarom hij weer weggegaan was.

'Is het door haar dat Jay weg moest?', vraagt Jessica terwijl ze me bezorgd aankeek.

'Ja', antwoord ik met een slik.

'Meisje toch, waar woont die jongen?'

'Geen idee...', antwoord ik eerlijk, en de tranen springen alweer in mijn ogen.

'Kom, we gaan hem bellen', zegt Jessica, terwijl ze al naar de telefoon loopt.

'Ik heb z'n nummer niet eens', snik ik.

'Wat?!' Jessica staat stil. 'Je wordt verliefd op iemand waarvan je niet eens het nummer hebt?'

Ik zucht door mijn gehuil heen. 'Ja', antwoord ik met een bibberende stem.

'Destiny meid, ik ga je opvrolijken.'

'En hoe ga je dat doen?'

'Op precies dezelfde manier waardoor ik altijd vrolijk wordt.'

 

***

 

We staan voor een grote discotheek.

'Ik heb hier echt geen zin in, Jes.'

'Hoe kan je hier nu geen zin in hebben?'

'Ik heb net opgetreden, ben doodmoe en het is al twee uur 's nachts. Wie zegt er eigenlijk dat er daar ook maar nog iemand binnen gaat zijn op dit tijdstip?'

'Ben je gek? Twee uur is echt niet laat. Het is vroeg! Iedereen is daar nog binnen, geloof me. Ben jij nog nooit op een fuif geweest, dan?'

'Jawel, hoor! De... Sneeuwklasfuif!'

Jessica lacht.

'Maar ik denk niet dat het zo'n goed idee is', vervolg ik. 'Ik moet morgen weer vroeg op, en daarboven: wat als iemand me herkent?'

'Het is daar pikdonker op discolichten na. Bovendien is iedereen er dronken. Dus als ze jou zien, weten ze niet eens meer dat jij Destiny Jones bent. Maak je nu maar geen zorgen, Destiny.'

'Ik weet nu al dat dit niet goed gaat aflopen...', zeg ik terwijl we naar binnen lopen.

 

Luide muziek vervult de discotheek.

'Bereid je voor op de beste nacht van je leven!', schreeuwt Jessica. Daarna loopt ze de grote mensenmenigte door.

'Jessica! Blijf bij mij!', roep ik. Ze vestigt een blik op me, en daarna loopt ze weer verder.

Ik laat me vallen op een rode zetel. De beste nacht van mijn leven? Zo ziet het er toch niet uit. Ik mis Jay meer dan ooit. En ik heb veel zin om gewoon weer naar huis te gaan. Hoe moet ik morgen een optreden geven als ik niet eens geslapen heb?

Als er een dronken jongen aan de andere kant van de zetel komt zitten en overgeeft heb ik nog meer zin om hier weg te gaan.

Vol walging stel ik me recht en ga ik op zoek naar Jessica.

Als ik bijna bij de bar ben - ik ben bijna zeker dat ze daar is, ze wordt graag zat - zie ik iemand me passeren die verdacht veel lijkt op Jay. Ik schrik, en de jongen duidelijk ook. Wacht... Waarom schrikt hij?

 Hij loopt onmiddellijk weg. Ik krab aan m'n hoofd. Was hij zo verbaasd omdat hij dacht dat ik de echte Destiny was? Of... Was het ook echt Jay?

Nee, dat kan niet. Hij zag er ongelofelijk onverzorgd uit. En bovendien was het al eens gebeurd dat ik dacht dat ik Jay zag terwijl hij het toch niet was.

Ik besluit weg te gaan. Ik stuur Jessica een sms'je dat ik me misselijk voel - wat deels waar is - en net als ik op het punt sta weg te gaan, hoor ik iemand mijn naam roepen.

'Destiny! Destiny Jones!', roept de man met een luide stem. Ik draai me langzaam om, en zie een man die naar me staat te wijzen als een gek. 'Destiny Jones!', herhaalt hij, luider dan ooit tevoren. Ik besluit me weer om te draaien en weg te rennen, als er een groep mensen naar me rent. Met mijn hoge hakken probeer ik me nog een weg te banen tot de menigte die zich ondertussen al rond me verzameld heeft, maar het lukt niet meer. Ik zit helemaal ingesloten.

Iedereen zit te schreeuwen. Het was niet slim van me om hier naartoe te komen.

Ik begin me onwel te voelen. Iedereen trekt aan me en roept mijn naam, en de luide muziek van de disco op de achtergrond komt er ook nog eens bij. Langzaam begeven mijn knieën het en zak ik op de grond neer. Het laatste dat ik hoor is Jessica's stem, die 'Niet flauwvallen!', roept.