Diepzeewater

Hoofdstuk 7

Een jaar gelden. Ik moest met mijn ouders mee naar een of ander feestje in een buitenwijk van Atlantis. Daar was Tamara ook. Ze stond te praten met twee mannen. Ik heb maar een deel van het gesprek opgevangen, maar het ging over een plan tegen de koninklijke familie...
Verschrikt kijk ik Tamara in haar ogen. Ze is hetzelfde meisje, zeker weten. Dan is zij dus ook een zeemeermin! En ze spant samen tegen mij en mijn familie. Waarschijnlijk was zij ook betrokken bij die moordaanslag.
In haar ogen zie ik herkenning.
"Jij kan wel hier zitten, naast Ethan. Hij zal je de komende weken wegwijs maken en je kan ook in zijn groepje voor het project," zegt de mentor.
Nee! Veel te gevaarlijk. Ik wil net mijn vinger opsteken als Tamara langs me loopt en ik een vreemd geurtje ruik. Ik word helemaal duizelig. Ik voel een hand op mijn arm.
"Rana, gaat het wel met je?" Hoor ik Sophie ergens vaag vragen.
"Duuuiiizlgg," weet ik er met moeite uit te brengen.
Ik voel armen om me heen die me proberen op te laten staan. Dan word alles zwart.

Ik open mijn ogen. Er staan allemaal vage schimmen om me heen. Ik probeer mijn beeld scherp te stellen. Als dat is gelukt herken ik allemaal leerlingen uit mijn klas. Ze kijken me allemaal bezorgd aan.
"Aan de kant! Aan de kant!" Hoor ik de mentor roepen. Ze hurkt naast me neer. "Rana! Rana! Hoor je me?!" Schreeuwt ze in mijn oor.
"Mevrouw, als u zo door gaat niet," zeg ik, nog een beetje moeizaam. "Het gaat wel weer."
Ik kom langzaam overeind. Sophie helpt me om op mijn stoel te gaan zitten en Ethan komt bezorgd naar me toe lopen.
"Gaat het?" Vraagt hij.
De mentor komt aan lopen met een nat doekje. Ze drukt hem in een keer tegen mijn voorhoofd. Kleine druppels water geleiden naar benden. Water. Nat!
Ik trek in een keer mijn hoofd naar achter en vlucht het lokaal uit.
Ik ben net op de gang als ik omval. Weg zijn mijn benen. Lekker dan.
Sophie komt ook het lokaal uit, net op het moment dat ik me droog.
Achter haar staat de mentor. Sophie helpt me overeind en ik strijk met mijn hand over mijn voorhoofd.
"Rana, waarom rende je weg?" De mentor kijkt me strak aan, het doekje heeft ze nog vast.
"Ik kreeg het benauwd. Ik had frisse lucht nodig, maar onderweg ben ik gestruikeld. Maar het gaat wel weer. Zou ik alstublieft weer gewoon op mijn plek mogen gaan zitten?" Bij die laatste zin gebruik ik een beetje hypnose, die ik via het water op haar handen haar lichaam in stuur.
Het werkt, want de mentor knikt en ik loop het lokaal weer in. Dat was op het nippertje.
Ik ga weer op mijn plaats zitten. Ethan draait zich bezorgt om.
"Gaat het?" Vraagt hij.
Ik knik enkel en kijk naar het meisje dat naast hem zit. Ze kijkt ook naar mij. Ze heeft oranje-rood haar en groene ogen.
Wie is ze? Ik pijnig mijn hersenen en uiteindelijk weet ik het weer.
Haar naam is Tamara. Ze is nieuw in deze klas en doet met ons groepje mee aan het schoolproject.
Jammer. Ze weet natuurlijk niet dat Ethan en ik een staart krijgen als we nat worden... Wat onhandig is dit.
Opeens bekruipt me zo'n raar gevoel, zo'n gevoel dat je hebt als je denkt dat iets vergeten bent, maar je weet niet wat.
Ik kijk Tamara lang aan, maar ik kan echt niet verzinnen wat ik zou kunnen zijn vergeten. Het zal wel niets zijn.
Ik kijk naar het bord en probeer me op de uitleg van de mentor te letten.

In de pauze zitten we met z'n vieren bij elkaar. Ik luister maar met een half oor naar het verhaal van Tamara over een of andere vakantie. Waar ik op let is dat ze te dicht bij Ethan zit. Veel te dicht.
Ik kijk hem in zij prachtige ogen en er zwemmen een miljoen zeepaardjes door mijn buik. Hij glimlacht en de zeepaardjes gaan nog harder te keer.
Dan gaat de bel. Ik sta snel op en loop naar onze volgende les. Geschiedenis.
"Goede middag klas," zegt de docent, een oudere man met een felrode jas aan. "Vandaag gaan we het hebben over de Titanic."
Leuk. Ik verveel me nu al. Dit is een basisschool onderwerp bij ons thuis. En we zijn heel vaak op schoolreisje naar het wrak geweest op de middelbare school.
Dit word nog een lange les.