Diepzeewater

Hoofdstuk 8

Na een saaie schooldag -ik wist heel veel al- zitten we eindelijk op de bank bij Sophie thuis.
Ethan en ik hebben een glas cola met een rietje, Sophie een mok thee en Tamara had nog een flesje water.
We zijn bezig met de opdrachten voor geschiedenis.
Ik wist alles al, maar het valt me op dat Tamara ook veel weet.
Uiteindelijk hebben we geen huiswerk meer over en gaan we naar de zonovergoten achtertuin van Sophie.
"Wauw, wat een enorm zwembad is dit zeg!" Roept Tamara uit.
Sophie grinnikt. "Wil je zwemmen?" Zegt ze.
Tamara schudt haar hoofd. "Jullie kunnen wel gaan zwemmen," ze gaat op een stoel zitten, een eindje van het water vandaan. Ze doet een beetje nerveus.
"Gaan jullie niet zwemmen?" Zegt ze.
Ik kijk met een zenuwachtig glimlachje naar Ethan.
"Ik... Eh, ik moet naar huis," zegt hij.
"Ik ga wel mee," zeg ik. Ik draai me om. "Doei."
"Ik wil nog even iets met Sophie bespreken. Dan ga ik ook naar huis, denk ik," zegt Tamara.
Ik knik en loop achter Ethan aan naar de voordeur.
Hij haalt zijn fiets van het slot, en ik de mijne. We fietsen samen de straat uit, op weg naar zijn huis. Bij een stoplicht zegt Ethan opeens: "Zullen we anders wat lekkers kopen bij de supermarkt?"
"Goed idee! Ik heb sinds ik boven ben een aantal drop-reclames gezien, en ik wil er graag een paar proberen."
Ethan lacht zo hard dat hij bijna van zijn fiets valt.

We kopen een zak drop, wat zakken ander soort snoep en twee flesjes drinken bij de supermarkt -hij had geld bij zich, we stelen niks- en gaan dat op een bankje zitten opeten.
"Lekker," mompel ik, waarna ik snel nog wat dropjes in mijn mond prop.
We zitten er zeker een half uur, en maken grapjes.
Ik vertel alle grapjes die ik weet van onder water en hij vertelt me grapjes van boven water.
Uiteindelijk is de zak leeg en moeten we weer gaan.
Met veel gezucht gooi ik alles in een prullenbak.
"Moeten we echt alweer gaan, het was net zo leuk," zeg ik met een pruillipje.
"Ja, maar geen zorgen. We hebben snel weer een leuk moment samen."
We lopen naar de fietsen en halen ze van het slot.
"Ik weet een kortere weg," zegt Ethan. We rijden een straat in en ik zie in de verte de villa's, waar in een er van Sophie woont, staan.
De straat is bijna uitgestorven.
Dan voel ik iets raars. Ik heb het gevoel van heel veel water dat in de buurt is, maar het is niet het slootje aan de ene kant van de weg.
Ik kijk omhoog en zie enorme grijze wolken samenpakken.
"Ethan, we hebben een probleem," zeg ik.
En dan vallen de eerste druppels naar beneden.