Diepzeewater

Hoofdstuk 5

Ik trek mijn hoofd terug en strijk over mijn lippen. Heeft hij dat echt gedaan?
Nee! Nee, dit kan niet waar zijn. Dit kan niet gebeurd zijn. Ik heb zin om te huilen, maar bij nader inzien lijkt me dat geen goed idee.
Hij kijkt me aan. 'Rana?" zegt hij. "Wat is er?"
Ik wil het zeggen. Maar hoe moet je nou tegen de jongen die je leuk vind zeggen dat je zojuist zijn leven hebt verpest? Ik ga in mijn hoofd na of er geen remedie is. Er is er een, maar die is bijna onmogelijk. Ik zucht en kijk hem in zijn amberkleurige ogen, die me bezorgt aankijken.
"Ethan," fluister ik. Het kost me moeite om te praten. "Ik heb je leven verpest."
Hij kijkt me verbaasd aan. "Hoezo?"
"Als je een zeemeermin kust, op de mond dan..." Ik heb moeite met praten. "Word je er zelf ook een," piep ik, bijna onhoorbaar. "En het is permanent."
Hij kijkt me lang aan. Ik kan hem niet aankijken. Ik wil wegrennen -liever zwemmen, maar dat gaat hier moeilijk- of door de grond zakken.
Uiteindelijk zegt hij weer wat. "Dus, je bedoelt dat ik nu ook een staart krijg als ik nat word?"
Ik knik. "Tenzij je nu vierentwintig uur geen water aanraakt," zeg ik.
"Dan weet ik het al," hij staat op en loopt naar de rand van het zwembad. Dan krijg ik door wat hij probeert te doen.
"Nee!" Schreeuw ik, maar het is al te laat. Ethan is in het water gesprongen, en op de plek waar hij er in kwam komen allemaal bubbeltjes naar boven.
Ik ren naar de kant en maak een golfstroom waarbij hij op de kant komt te liggen.
Hij heeft een grijs-groene staart. Hij is geen mens meer en dat is mijn schuld!
Hij kijkt naar zijn staart. "Awesome!" Fluistert hij.
Ik droog hem op. Hij krabbelt overeind. Ik kijk hem aan. Er staan tranen in mijn ogen. Mijn schuld! Mijn schuld! Is het enige wat ik kan denken. Ethan wil de tranen weeg vegen, maar ik hou zijn hand tegen.
"Niet doen," zeg ik. "Je kan daar niet meer tegen, weet je nog?"
Hij knikt. "Misschien moet ik maar naar huis gaan," zegt hij. "Ik kom morgen nog wel even langs."
Ik breng hem naar de deur en zwaai hem uit. Dan ga ik naar mijn kamer. Ik plof op mijn bed neer en ga liggen. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen, maar ik zie alleen Ethan voor me, hoe hij daar op die tegels lag, met zijn staart.
Na een tijdje komt Sophie de kamer binnen. Ik herinner me nog vaag dat ze met haar ouders naar vrienden ging voor een zwembadfeestje.
Ik gebaar dat ze weg moet gaan en als ze vraagt wat er aan de hand is, zeg ik dat dat haar niets aan gaat.

Die nacht droom ik slecht. Ik droom van thuis. Ik ben in de bibliotheek en zie een figuur rondzwemmen. Uiteindelijk komt hij bij een kast met een geheim luik en trekt aan een van de boeken. Het luik klapt open en daar ligt het boekje om mij berichten mee te sturen. De figuur pakt het en zwemt weg. Ik zie vaag een gele staart, die lijkt op de kleur van zand. Ik besluit achter de figuur aan te gaan. Uiteindelijk verdwijnt de figuur in het donkere diepzeewater en kan ik het niet meer vinden.
Ik word wakker van een koude hand op mijn schouder. Ik doe mijn ogen open en kijk om me heen. Ik lig in de woonkamer, op de grond. Sophie en haar ouders staan over me heen gebogen.
"Rana," zegt de moeder van Sophie. "Gaat het wel? We hoorden je de trap af komen en zijn je gevolgd. Je reageerde nergens op, en hier transformeerde je ineens, maar je bent niet nat."
Ik kijk naar mijn onderlijf. Ik heb inderdaad een staart. Ik ben ook inderdaad niet nat. Hoe kan dat?
Ik probeer mezelf te drogen, maar mijn staart gaat niet weg.
"Haal mijn boek, alsjeblieft," zeg ik. Sophie rent weg. En komt even later terug met mijn boek. Ik blader het door. Niets. Ik vind alleen een klein stukje over dat sommige zeemeerminnen die te lang op het land leven veranderen in een zeemeermin zonder nat te worden, en dat er een andere zeemeermin voor nodig is om weer in een mens te veranderen.
Ik laat het ze lezen. En ze zuchten. Volgens hen is er geen andere zeemeermin. Ethan! Hij komt morgen. Ik besluit om er nog maar niets over te zeggen en vraag of ze me naar het zwembad willen brengen, zodat ik daar de rest van de nacht kan doorbrengen.
Beelden van de rare droom spoken door mijn hoofd.
Volgens mij is dat de reden dat ik veranderd ben, maar daar heb ik geen bewijs voor.
Ik val in een droomloze slaap en wordt wakker van Sophie die mijn naam roept. Ik zwem naar boven en naast haar staat Ethan.
Snel legt ze mijn situatie uit en hij kijkt me lachend aan.
Dan gaan Sophie en haar ouders naar de pianoles van Sophie, mij met Ethan achterlatend.