Diepzeewater

Hoofdstuk 3

Ik loop achter Sophie aan door de grote, witte gangen van het schoolgebouw. Ik kijk mijn ogen uit.
"Nog nooit een schoolgebouw van binnen gezien?" Vraagt Sophie.
"Jawel, maar wij hebben maar honderd leerlingen," mompel ik.
Ik ben net ingeschreven en met mijn rooster in mijn hand loop ik achter Sophie aan. Het kluisje naast haar was nog leeg, dus voor het gemak heb ik die gekregen.
Bij de kluisjes prop ik mijn boeken er in, en duw hem weer dicht.
Dan lopen we naar de aula, waar elke eerste dag na de vakantie een mededeling wordt gehouden.
De onderdirecteur loopt naar een verhoging toe.
"Beste leerlingen," zegt hij in een of ander ding, waarvan Sophie zegt dat het een microfoon is. "Eerst wil ik jullie allemaal weer welkom heten, en ook wil ik welkom zeggen tegen de nieuwe leerling, Rana. Ze komt uit een andere provincie en moet een tijdje in een pleeggezin wonen."
Ik kijk naar de grond.
"Ik hoop dat jullie allemaal aardig tegen haar zijn," vervolgt de onderdirecteur. "Jullie weten allemaal dat we dit semester een thema hebben. Dat wil zeggen dat alle lessen in dit thema zijn en dat jullie lessen anders zijn. Waaronder geen toetsen..."
Luid gejuich.
"Stilte!" Roept de man. "Het thema dat we hebben gekozen is... De oceaan!"
Ik kijk op. De oceaan? Daar weet ik veel over!
"Jullie worden in groepjes van drie opgedeeld en gaan daarmee dit hele project werken. En nu allemaal naar jullie les. Jullie hebben nu allemaal mentor uur. Succes. Oh ja. Bijna vergeten. Het groepje met de beste resultaten wint een speciale prijs!"
Hij draait zich om en loopt de aula uit. Sophie en ik wachten tot de grote ruimte een beetje is leeggestroomd, zodat ik wat meer ruimte heb om te lopen.
Ik loop weer achter Sophie aan naar ons lokaal.
Ergens in de gang struikel ik over mijn eigen voeten. Ik voel dat ik ga vallen. Ik maai met mijn armen, doei mijn ogen dicht en bereid me voor op een klap, maar die komt niet. Ik voel armen die me opvangen. Ik open mijn ogen en kijk recht in een amberkleurig paar. Ze zijn van een knappe jongen, met kort bruin haar, en ik vind hem nu al leuk.
"Oppassen waar je loopt," zegt hij en hij zet me weer op mijn benen en loopt lachend naar zijn vrienden toe. Ze slaan hem grijnzend op de schouders. Hij kijkt nog even achterom naar mij en glimlacht lief.
Ik loop door, maar ik merk toch dat ik ook nog een paar keer achterom kijk terwijl ik naar Sophie loop. Wat doe ik nou? Ik kan toch niet verliefd worden op een mens!
"Wauw! Dat was Ethan, een van de meest populaire jongens van ons jaar! Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar! De meeste meisjes proberen al jaren zijn aandacht te krijgen."
Ik zie inderdaad dat een aantal meisjes, vooral Monica en Tess, jaloerse blikken op me werpen.
De lerares, onze mentrix mevrouw Koevoorden, komt aanlopen en we gaan het lokaal binnen.
"Oké, klas. Jullie hebben het vast en zeker al veel ideeën over met wie jullie in een groepje willen. Dat gaat hem niet worden. Kijk maar even naar de personen naast je. Daar zit je niét mee in een groepje."
De klas roept verontwaardigt.

"Met als enige uitzondering Rana en Sophie, maar alleen omdat Rana hier vandaag nieuw is. Goed, de indeling. Ethan..."
Bijna alle meisjes roepen dat ze met hem in een groepje willen.
Ik kijk naar de grond en hoop dat ik niet word gekozen, omdat ik verliefd op hem aan het worden ben en ik daar overheen moet komen.
"Jij gaat met... Hm, met Sophie en Rana."
Nee! Ik kijk om. Hij lacht lief naar me en ik lach terug. Maar toch kan ik alleen maar denken dat ik niet met hem in een groepje wil, omdat ik dan nooit over hem heen kom.
De rest van de groepjes worden gemaakt en dan gaat de bel.
We lopen het lokaal uit, naar onze kluisjes.
Ik prop net wat boeken in mijn tas als ik naast me wat hoor.
"Hoi," zegt Ethan. Van schrik laat ik de boeken vallen. Hij vangt ze handig op. Naast me doet Sophie haar kluisje dicht.
"Hoi, Ethan," zegt ze.
Ik mompel ook een hallo en stop de boeken in mijn tas.
"Zullen we vanmiddag afspreken om de eerste opdrachten te maken?" Zegt hij. Ik knik en Sophie zegt dat haar ouders vanmiddag niet thuis zijn, dus dat we bij haar alle ruimte hebben.
Ethan zegt dat we elkaar zien bij de fietsenstalling en loopt dan weg.

Het volgende uur is handvaardigheid. Een blokuur. De leraar zegt dat we in onze project groepjes moeten gaan zitten, dus ik ga aan een tafel zitten met Sophie naast me. Ethan komt tegenover ons zitten.
De leraar deelt grote vellen papier uit.
"Jullie gaan een tekening maken van een onderwaterwereld waarin zeemeerminnen wonen. Hiervoor krijgen jullie het halve project de tijd voor. Jullie moeten waterverf gebruiken. Succes." Hij gaat weer achter zijn bureau zitten en iedereen pakt meteen de verf. Ik hou Ethan en Sophie tegen.
"We kunnen beter eerst gaan schetsen," zeg ik. Ze knikken en gaan weer zitten. Sophie pakt een potlood en geeft hem aan mij.
"'Dit moet jij doen. Jij kan super goed tekenen en jij weet er het meeste over," zegt ze.
Ethan kijkt me aan. "Echt waar? Waarvan dan?"
Ik negeer hem en begin met tekenen. Ik schets het kasteel waar ik in woon, waarbij ik mijn gezicht achter het raam van mijn kamer teken. Ik teken mijn ouders op het bordes en ik teken wat andere zeemeerminnen er om heen. Als ik klaar ben kijken Sophie en Ethan allebei bewonderend naar het resultaat. De leraar komt aanlopen.
"Wauw, Rana, ik wist niet dat je zo goed kon tekenen," zegt hij.
Dan gaat de bel. Ben ik echt zo lang bezig geweest? Er komen tranen in mijn ogen. Ik knipper om ze weg te laten gaan.

Tijdens aardrijkskunde krijgen we de opdracht om foto's te maken van de zee. Iedereen heeft wel een persoon met een onderwatercamera in zijn groepje.

Na school fietsen we met zijn drieën naar het huis van Sophie. Daar gaan Ethan en ik op de bank zitten.
Sophie komt aanlopen met drie glazen water, die ze een beetje onhandig vast houdt. Ethan en ik staan op om haar te helpen, maar dan laat ze het glas vallen. Ik zit onder het water. Water! Nat! Ik ren weg, maar ben niet snel genoeg. Ik voel mijn benen slap worden en val met staart en al op de grond. Ik draai me op mijn rug.
Ethan staat nog met zijn rug naar me toe, om Sophie te helpen. En zodra hij zich omdraait valt zijn mond open van verbazing.