Diepzeewater

Hoofdstuk 6

We zitten in het zwembad, Ethan en ik. Ik lig met mijn hoofd op zijn schouder. Hij beweegt zachtjes met zijn staart in het water. De mijne ligt opgekruld naast me.
"Het spijt me," zeg ik.
Hij draait zijn hoofd, om me aan te kijken. "Waarvoor?" 
"Dat ik je leven heb verpest," zeg ik, terwijl ik naar zijn staart wijs.
"Je hebt mijn leven niet verpest! Ik vind het fantastisch. Bovendien kan ik dit nu doen," hij geeft me een kus op mijn mond.
"En je ouders?" 
"Die weten het niet. Die hoeven het ook niet te weten. Ze vinden me toch niet interessant. Ik heb nergens talent voor, niet zoals mijn zus en broertje. Het moeilijkste is dat mijn staart niet in het bad past."
Ik lach. "Maak je geen zorgen dat heb ik ook."
"Dat was ook grappig, ik liep gisteren langs de kamer van mijn broertje en ik dacht dat ik zijn vissen kon horen praten!"
"Dat kan je ook. Je bent geen mens meer. Je bent een zeewezen. Die verstaan elkaar."
"Oh..."
Ik duik onder water en zwem naar het grote bad. Ik draai me om en zie Ethan op een onhandige manier achter me aan komen.
"Kan je niet zwemmen?" Roep ik.
"Nee! Zoals ik al zei is mijn bad iets te klein. Best cool, ademen en praten onder water."
Ik lach. In het grote bad doe ik voor hoe je moet zwemmen.
Hij doet het best wel goed, voor een beginner.
"Rana?" Hoor ik de stem van Sophie zachtjes ergens boven het wateroppervlak. Ik zeg tegen Ethan dat ik even naar boven ga en hij knikt.
Ik zwem naar boven toe.
"Ben je nu al terug van je pianoles?" Vraag ik. Ze knikt en loopt naar het grote bad. Ze heeft een glas water in haar hand. Ik zie de druppels er aan de buitenkant overheen lopen, ik zie ook dat hij iets te vol zit.
Ethan komt ook boven water.
"Hoi, Sophie," zegt hij.
"Hoi, Etha... Wat is... Dat!" Ze laat het glas uit haar hand vallen en ik vang het op met mijn magie. Ik zet hem voorzichtig op de grond.
"Een staart. Ik ben nu een zeemeerman," zegt hij.
"Maar hoe?" Ze kijkt naar mij.
"Hij gaf me een kus op mijn mond, dan word je een zeemeermin of... Man."
Ik duik weet onder water en zwem naar de bodem. Daar ga ik op de grond liggen, terwijl ik naar Ethan en Sophie kijk. Ethan beweegt nog steeds een beetje onhandig met zijn staart om boven te blijven.
Uiteindelijk duikt hij ook onder en springt Sophie in het water. Hij komt naast me liggen.
"Is het raar dat ik me de laatste tijd fijner voel in het water?" Vraagt hij.
"Nee," zeg ik. "Zoals ik al zei ben je nu een zeewezen. Je hoort in het water thuis."
Sophie heeft een duikbril op en kijkt naar ons. Ik zwaai. Ethan zwaait ook. Sophie moet lachen en krijgt dan geen lucht meer, omdat ze onder water is. Ik duw haar met mijn magie op de kant en zwem naar boven. Ze hoest, terwijl ik haar klopjes op haar rug geef.
"Ik kan dus niet onder water ademen," zegt ze.
"Echt waar joh," hoor ik Ethan's stem achter me.
We lachen allemaal. Ik klim op de rand van het zwembad en probeer mezelf te drogen. Het lukt.
Ik til Ethan op aan de druppeltjes over zijn hele lijf en hij spreid zijn armen, alsof hij kan vliegen.
Ik leg hem op een tuinstoel en droog hem.

We hebben de laatste opdrachten afgemaakt. Toen was de zondag over.
Ik zwaai Ethan uit. Als ik me omdraai zie ik Sophie tegen een muur aan leunen.
Ze kijkt me aan. 'Volgens mij was je me wat vergeten te vertellen," zegt ze.
Ik kijk naar de grond. Mij voeten zijn nu even wel heel interessant...
"Rana, wanneer is dit gebeurd?"
"Gisteren. Hij kuste mij! Ik kon er niets aan doen, maar ik voel me er nog steeds rot over," ik kijk Sophie aan met tranen in mijn ogen.
"Niet huilen. Dat is alleen maar onhandig."
We eten nog even snel pannenkoeken, die ik moet onthouden voor thuis, en gaan dan naar bed.

De volgende dag is het weer school. We hebben eerst een mentor uur.
"Oké," zegt de vrouw, van wie ik de naam alweer vergeten ben.
"Vandaag krijgen we een nieuwe leerling in de klas. Ze zal hier zo wel zijn."
De deur gaat open en een meisje stapt naar binnen.
Ze heeft oranje-rood haar en groene ogen. Ik heb het gevoel dat ik haar ergens van ken, maar ik weet zeker dat ik haar nog nooit eerder gezien heb...
"Dit is... Wat was je naam ook alweer?" Zegt de mentor.
"Mijn naam is Tamara," ik kijk haar aan. Nu weet ik zeker dat ik haar ergens van ken.