Diepzeewater

Hoofdstuk 4

Hij kijkt me met open mond aan. De uitdrukking op zijn gezicht laat zien dat hij geschrokken, is. "Wat is...?" Zegt hij. "Rana?" 
Ik kijk naar hem op. Sophie komt aangesneld met een handdoek.
"Het spijt me, Rana. Het was een ongeluk," zegt ze.
Ik zeg tegen haar dat het niet uitmaakt en kijk Ethan in zijn amberkleurige ogen, die me nu onderzoekend aankijken.
Sophie helpt me met afdrogen en ik krijg mijn benen terug. En ga rechtop zitten.
"Rana, wat was dat voor een grap?" Roept Ethan.
"Het is geen grap. Ik bén een zeemeermin."
Hij gaat op de bank zitten terwijl hij naar mij kijkt. Ik droog met mijn vuist al het water dat er nog op de vloer ligt, om te voorkomen dat ik weer een zeemeermin word.
"Supercool!" Zegt hij. "Dus, we halen voor dit project zeker een tien?"
"Ik denk het wel," zeg ik. "Ik weet in elk geval alles over de zee."
Hij lacht. Ik ben blij dat hij het zo makkelijk opneemt.
"Wat doet een zeemeermin hier boven water?" Vraagt hij.
"Ik ben de prinses, en ik heb magische krachten. De dag van mijn zestiende verjaardag heeft iemand geprobeerd me te vermoorden, dus ik moest vluchten van mijn ouders. Tot ik terug kan komen woon ik hier."
"De prinses? Wauw!" Hij moet nu echt lachen. "Uwe hoogheid."
Ik laat het water uit twee overgebleven glazen omhoog komen en giet het over zijn hoofd.
"Hé!" Roept hij verontwaardigt.
"Ik hou er niet zo van om zo genoemd te worden," zeg ik.
Ik droog hem weer op en hij strijkt verbaasd over zijn haar, dat helemaal droog is.
"Zullen we aan de aardrijkskunde opdracht gaan werken?" Stelt Sophie voor. "We hebben hier twee duikpakken liggen."
We stemmen in en halen de duikpakken van zolder. Sophie schrijft een briefje voor haar ouders, die ze op de keukentafel achter laat.

We lopen naar de haven die een straat verder ligt en stappen in het motorbootje van Sophie en haar ouders. Het is druk, dus ik stap ook in.
Na een paar minuten zijn we de haven uit. Na nog een paar minuten is het land al een heel stuk van ons af. Sophie en Ethan zijn de duikpakken aan het aantrekken, maar ik duik alvast het water in.
Ik zwem zo ver mogelijk naar benden. Als ik bij de bodem ben, ga ik weer omhoog. Ik kom net boven als Sophie en Ethan hun pakken aan hebben.
Ze zien me en ik maak een sprong als een dolfijn.
Sophie lacht en Ethan kijkt me aan. Dan gaan ze ook het water in.
Onder water wenk ik. "Daar zijn veel vissen. Daar kunnen we goed foto's maken."
Ethan kijkt naar me, terwijl ik ze voor ga.

Na een hele middag foto's maken en spelen in het water gaan we naar huis.
In de week die volgt doen we dit nog veel vaker.
Ik besef dat ik Ethan echt leuk ga vinden. Maar hij is een mens en ik niet...
Er is wel een manier om mensen in echte zeemeermin of mannen te veranderen, maar dat is permanent. En ik weet niet zeker of er ook een andere manier is, maar als die er niet is, ga ik zijn leven niet verpesten door hem in een echte te veranderen.
Ik zit aan de rand van het zwembad, op een van de tuinstoelen. Ethan komt aanlopen.
"Hoi, Rana," zegt hij. "Ik, eh, moet je, iets vertellen..."
Stoere, perfecte Ethan komt niet uit zijn woorden? Dat is nieuw.
"Ik, eh, vind je, eh, heel erg leuk," zegt hij en hij buigt zich naar voren. Hij kust me op mijn mond. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik nu zijn leven aan het verpesten ben.