Nikt się nie dowie / DreamNotFound

19

Tak na dobry początek chcę was poinformować o pojawieniu się kolejnego tłumaczenia tekstu piosenki Aleca Benjamina - "Mind Is A Prison". Ma ważny przekaz do tego rozdziału i chcę byście go odebrali ze zrozumieniem tak jak większość przetłumaczonych w tej książce fragmentów utworów. Teraz nie zabieram wam czasu i zapraszam do czytania!

George wręcz przybiegł zapłakany do domu. Nie wiedział czy ktoś w nim jest, ale jednego był pewien - było już późno. Andrew trzymał go rzeczywiście długo co jeszcze bardziej się na nim odbiło. Był taki zmęczony i bezsilny. Powinien teraz tak w zasadzie zgłosić swojego nauczyciela lecz ten mu zagroził i nie wie czego ma się spodziewać. Bał się cholernie do czego może posunąć się Andrew. Mimo to musiał na pewno powiedzieć Clay'owi. Nie będzie się czuł dobrze z faktem, że ukrywa to co właśnie się wydarzyło przed swoim chłopakiem.

Gdy chłopak wszedł do swojego pokoju w tempie natychmiastowym wszedł do swojego łóżka i otulił się szczelnie kołdrą. Czuł się w niej chociaż w niewielkim stopniu bezpieczniej. Chłopak nie wyrabiał obecnie psychicznie i zaczął myśleć zbyt wiele. Czy nie będzie się bał później dotyku Clay'a? Czy wogole nie będzie się bał dotyku? Co jeżeli blondyn go zostawi? Zostanie z nowu sam, zupełnie sam. Nikt mu nie pomoże. Te myśli krążyły mu po głowie i męczyły bruneta. Jak zaraz nie znajdzie sobie zajęcia by odbić się od tych wszystkich myśli to zapewne zwariuje.

Na początku spróbował muzyki - nie pomogło. Mógłby w coś pograć, ale niezbyt miał ochotę teraz siadać do komputera. Wreszcie postawił na drugą część sagi którą czytał. Książka okazała się na prawdę dobra i szczerze mówiąc wciągnęła George'a. Chłopak takim sposobem zatracił się w lekturze i przestał chociaż na chwilę nadmiernie analizować tą całą sytuację.

_____

Skończył czytać około pierwszej w nocy. Jak się okazało zabrakło mu jeszcze chwilę czasu by mógł zakończyć czytanie drugiej części sagi jednak zmęczenie wygrało i zdecydowanie namówiło go do spania.

George miał strasznie płytki sen. Ciągle śniły mu się koszmary powiązane z nikim innym jak Andrewem oraz czasami nawet z udziałem Clay'a. To wszystko go przerastało jednak musiał być teraz silniejszy od tego - dla Clay'a, dla mamy, dla Niki, dla przyjaciół... Nie zamierzał i z resztą nie chciał ich zawieść. Nie chciał być kolejną osobą, która przez taką rzecz doprowadzi się do całkowitego zniszczenia. Dla uspokojenia postanowił puścić sobie muzykę oraz napisać do Clay'a. Może i była jakaś trzecia w nocy, ale teraz niezbyt go to obchodziło.

George
3:18
Śpisz?

3:20
Nawet jeśli, jutro wpadnę.
Nie chcę iść do szkoły. Przy
okazji dam ci notatki

Bruent smutno uśmiechnął się do telefonu i go odłożył. Zatracił się w słuchaniu muzyki i tak ponownie zasnął przy jednym z utworów na playliście.

"Czasami myślę za dużo
Tak, jestem tak pochłonięty
Zawsze tkwię w mojej głowie
Chciałbym móc uciec
Próbowałem wczoraj
Zdjąłem wszystkie prześcieradła z mojego łóżka

Potem związałem moją bieliznę z
Pięcioma paskami wstążki, które znalazłem
Skalowałem bok budynku
Pobiegłem na wzgórza, dopóki mnie nie znaleźli
I wsadzili mnie z powrotem do mojej celi
Wszystko sam
Z nowu sam ze swoimi myślami
Zgaduję, że mój umysł jest więzieniem i
Nigdy z niego nie wyjdę [...] "