Forbidden love

17

Ik gooide mijn badge met mijn gsm gefrustreerd op het bureau bij binnenkomst in het kantoor. Het gesprek met Eric zijn ouders had niets uitgehaald. Integendeel, het had mij nog slechter laten voelen dan ik al deed. Van zodra mijn ex-schoonmoeder de deur had geopend en mij meteen had herkend, had ze mij vies aangekeken. En ik wist dat ze niets persoonlijk tegen mij hadden, maar hun haat voor mijn ouders was groot genoeg om mij vies te bekijken. Ze konden mij dan ook niet als normale mensen te woord staan, zeker niet nadat ik hen had gevraagd of Eric de laatste jaren in staat was om een andere weg in te slagen. Zij had mij kwaad aangekeken en had mij op haar kwade manier gevraagd of ik Eric wel echt had gekend en echt van hem had gehouden, want als ik dat echt deed, zou ik moeten weten dat hij zoiets nooit zou doen. Dat hij een voorbeeldige jongen was en juist daarom bij de politie was gaan werken. Ik had mij rustig moeten houden, reageren op de manier zoals elke rechercheur zou doen, formeel en vriendelijk en had dan het gesprek afgesloten. Ik wou daar zo snel mogelijk weg. Koen had nog geprobeerd om op mij in te praten, maar ik was vrijwel meteen duidelijk dat ik daar weg moest, waar hij dan ook meteen voor zorgde. 

"Brigitte, Koen, asap aan de vergadertafel!" Hoorden we roepen, net voordat we wouden gaan zitten. We keken elkaar een enkele seconde verward aan, maar besloten meteen te luisteren en ons in sneltempo naar de vergadertafel te begeven. 

De chef had iedereen erbij geroepen, waardoor Koen en ik toch vragend opkeken aangezien Eric momenteel onze prioriteit was, zoals de chef ons zelf had gezegd. Hij gebaarde ons te gaan zitten, en keek na of iedereen er was. Ik zette mij naast Tom neer en keek aandachtig naar de chef.

"Mannekes, we hebben een grote zaak vanavond. Wij hebben twee tips binnen gekregen over een drugshandel die vanavond zou plaatsvinden in een verlaten fabriek. Ik heb de speciale eenheden al ingelicht en zij zullen klaarstaan voor ons. Het zijn twee grote vissen die we vanavond kunnen vangen. We wachten tot de overhandiging is afgelopen en stormen dan binnen om hen allemaal te arresteren." Twee foto's van mannen hingen op het bord, waar de chef naar wees en verduidelijkte dat zij twee de voornaamste mannen waren die we moesten kunnen arresteren, maar uiteindelijk zouden we met genoeg zijn om iedereen te kunnen arresteren.

"Hoe weten we dat het is overhandigd?" Vroeg Robin, die zulke zaken nog niet veel had gedaan. "Tom en gij zullen op de uitkijk staan. Met de nodige apparatuur zullen jullie alles dat er binnen gebeurd kunnen volgen. Van zodra er iets wordt overhandigd of dat ze iets beginnen over te laden, dan geven jullie een signaal en gaan wij naar binnen." Robin knikte en gaf Tom een vuistje, omdat ze er zeker van waren dat ze dit wel konden en ze ook enthousiast genoeg waren om dit te doen. Ik zuchtte zacht, in tegenstelling tot hen, had ik er helemaal geen zin in. 

"Iedereen mag zich gaan klaarmaken en het nodige materiaal verzamelen. Brigitte en Koen, jullie mogen even blijven zitten." Gebood de chef.

Wij keken naar hoe de anderen de tafel verlieten en de kleedkamers inliepen, waarna we de chef aandachtig aankeken. "Dit gaat over jullie zaak, dus we vermoeden dat Eric daar ook zal zijn. Ik wil dat jullie hem arresteren." Ik knikte zacht. Normaliter zou hij ons van zulke zaken halen, aangezien we te betrokken waren, maar dit was te groot om zomaar los te laten. De chef wist dat we ons professioneel konden gedragen en we altijd ons werk optimaal zouden uitvoeren, ook al stonden we voor verrassingen. "Jullie zullen dus ook deze opdracht leiden, jullie maken de keuzes van materiaal en de bezettingen, want jullie hebben dit het beste bestudeerd." Koen en ik keken elkaar verward aan. We waren de voorbije dagen nauwelijks vooruit gegaan in deze zaak. We hadden iets geweten over de autodiefstal, over de moorden en een aantal namen van mensen die hierbij betrokken waren, maar daar bleef het ook bij.

Koen en ik stonden zowat perplex. We hadden nog nooit de leiding gekregen van een zaak. De chef was altijd degene die alles moest leiden en dat waren we gewoon zo, dat hij nu vrijwillig meegaf dat hij het aan ons doorgaf was vreemd. "Patrick en ik blijven hier, in het geval er iets van hieruit geregeld moet worden, zullen wij dat doen." Gaf hij zijn eerdere woorden extra kracht. We knikten zacht, al begrepen we er helemaal niets meer van. 

We hadden niet meer zoveel tijd om alles te regelen, dus gingen we meteen aan het werk. We bekeken de grondplannen van het verlaten fabriek, keken via google maps naar de omgeving opzoek naar goede plaatsen om ons verdekt op te stellen, zochten de mogelijke vluchtwegen en schreven een plan van werking uit. Op bijna twee uur tijd hadden we alles gedetailleerd uitgestippeld en gaven we alles mee met onze collega's waarna we ons nodige materiaal gingen verzamelen. 

Koen en ik stonden naast elkaar voor de kast van onze wapens en keken elkaar met een zucht aan. We hadden beiden nog nooit een kogel moeten afvuren, maar we leken beiden het gevoel te hebben dat dat vanavond wel zou gaan gebeuren. Ik nam het semiautomatisch vuurwapen uit de kast, met genoeg munitie en draaide me naar het blad. Elke keer we één van de wapens uit de kast moesten gebruiken, moesten we onze naam en badgenummer op het blad schrijven, zodat de hogere instanties altijd daarop kon terugvallen als er iets zou gebeuren. Wij waren dus ook verantwoordelijk voor wat er met deze wapens gebeurde en zouden meteen worden aangesteld als er werd bevonden dat één van de kogels van onze wapens de doodsoorzaak zou zijn van een slachtoffer. En ook al wist iedereen dat het zelfverdediging zou zijn, zulke zaken werden ten alle tijden onderzocht.

Koen en ik waren ook de enigen van het korps dat zulke wapens mochten gebruiken. Wij waren tot hiertoe de enigen die de opleiding hadden vervolledigd en werden toegestaan om dit te gebruiken. Aangezien deze wet nog niet zo oud was, had nog niet iedereen dat gedaan, maar Koen en ik waren er als één van de eerste bij, vooral omdat de chef ons dat had gevraagd aangezien we heel goed waren met onze gewone dienstwapens en hij de mogelijkheid wou hebben om mensen te kunnen inzetten met zulke wapens. 

Als Koen zijn gegevens had opgeschreven hadden we de kast weer gesloten en trokken we onze kogelwerende vesten aan. Ik vond het altijd vreemd aanvoelen. Het had ons moeten beschermen, maar het gaf mij altijd een gevoel dat er iets ernstig stond te gebeuren. Een gevoel dat ik nu harder dan ooit had gehaat, na het overlijden van Hans. 

Ik zuchtte diep terwijl ik mijn munitie veilig opborg in mijn gordel. Koen keek me bezorgd aan en vroeg me wat er was. "Ik weet niet of ik dit nog ga kunnen, na Hans." Ik zette mijn handen op de rand van de verhoogde metalen tafel en liet mijn hoofd zakken. Ik voelde hoe hij zijn arm rond mijn schouders had geslagen en mij even tegen zich aantrok. "Tuurlijk, Brigitte. Je bent de beste rechercheur, je hebt dit altijd goed gedaan en je zal dat zo blijven doen. Je mag niet aan jezelf twijfelen, want dan pas ga je echt fouten maken en dat kan je u niet permitteren met ons erbij." Ik knikte zacht. Hij had gelijk. Als ik aan mezelf zou twijfelen, zouden mijn collega's dat ook gaan doen en dat kwam nooit ten goede van een zaak. Hierdoor zouden fouten gemaakt worden en dat konden we ons vanavond niet veroorloven.