Forbidden love

8

Ik wist niet wat, maar iets was anders tussen Eric en mij. We zeiden dat we gewoon alles zouden vergeten, maar elke keer dat onze ogen kruisten veranderde er iets. Het was anders. Al wist ik niet met welke tijden ik het moest vergelijken, want het resultaat zou altijd zijn dat het anders was. Het was niet negatief, maar ook niet positief. Het was gewoon anders. Alsof we probeerden om alles te negeren. Om elkaar te negeren, maar toch contact te blijven behouden. Dat was tenslotte ook nodig voor ons werk. 

Mijn ogen vielen vaak op hem. Ik dacht vaak aan onze herinneringen van vroeger en aan de liefde die ik toen voor hem had. Ik had naar Koen moeten luisteren. Ik had afstand moeten nemen van Eric, maar dat leek me nu niet meer te lukken. Ik had mijn beiden handen vastgeklampt aan de herinneringen, aan dat gevoel. En het was raar. Ik had een vriend waar ik enorm veel van hield, maar mijn handen en gedachtes grepen meer naar de herinneringen dan naar mijn vriend. Het was misschien wel gewoon een gevoel die zou overgaan. Zolang ik mijn hart niet verloor kon het geen kwaad. Al leek ik met mijn hart meer naar Eric te gaan. Het mocht niet. We hadden beiden een relatie, we hielden beiden enorm veel van onze partners. Eric zal alles ook al vergeten zijn. Voor hem was het een afgesloten hoofdstuk. Iets waar geen van ons ooit nog op mocht terugkomen. 

Ik had vaak op mezelf gevloekt de laatste dagen. Ik kon maar niet begrijpen waarom ik bepaalde dingen had gedaan. Ik leek bepaalde gevoelens diep in mij zelfs niet meer te begrijpen. Mijn gedachtes waren zo op hol geslagen dat het een grote chaos was geworden. Ik vergeleek mijn brein met een boekenkast. Als je alles op orde had kon je elk onderdeel goed begrijpen en doorlopen. Op dit moment waren de boeken uit de kast gevallen en moest ik ze weer ordenen, maar dat lukte me niet. Ik kon niet beslissen welk onderdeel ik eerst moest plaatsen, welke de meeste aandacht moest krijgen. Ik had nauwelijks zoiets meegemaakt. Ik was heel mijn leven een gelukkig persoon geweest, de relatiebreuk was zowat het enige zware waarmee ik moeilijk overweg kon, maar dat maakte van mij geen ongelukkig persoon. Nu was ik ook niet ongelukkig, al had ik het gevoel dat ik een foute keuze kon maken. Alleen wist ik niet welke keuzes ik had. Misschien moest ik gewoon een paar dagen verlof vragen. Even weg, samen met Robin. Gewoon hij en ik, samen genieten en weer die liefde ontdekken die ons in het begin zo had overspoeld. Ik besloot een bericht naar Robin te sturen, zo konden we meteen ons verlof vastleggen en hoefde het niet nog een aantal dagen te duren. 

"Brigitte," ik keek Eric, die over mij zat, aan, "ik vind dat niet erg dat je af en toe met uw gsm bezig bent, maar je bent me nu echt wel alles alleen aan het laten doen." Zei hij met een grimas op zijn gezicht. Ik keek van Eric naar mijn gsm, waar ik al enkele minuten mee bezig was. "Oh sorry, ik was even naar Robin aan het sturen." Verontschuldigde ik me. De grimas op zijn gezicht verdween. Hij draaide zijn hoofd van mij weg en liet zijn ogen over de woorden, die op de computer te zien waren, rollen. "Oh, oké. Niks erg hoop ik?" Vroeg hij nogal afwezig. Van zodra ik Robin zijn naam uitsprak veranderde de blik in zijn ogen, hij leek wel jaloers te zijn. Nee dat kon niet, ik beeldde het mij maar in. Al zou dat inbeelden ook niet goeds betekenen voor mij. Weer hoorde ik Eric mijn naam uitspreken. Ik keek op en was nogal verward. Ik had niet het besef dat ik weer van de aardbol verdwenen was. In de hoop mij deze keer op de aardbol te houden, vroeg hij of alles wel oké was. "Ja, prima. Het is gewoon mijn dag niet. Ik kan mij moeilijk concentreren." Hij knikte. Hij leek me meteen te begrijpen. "Dat kan gebeuren. Toch niets gebeurd met Robin of tussen jullie?" Vroeg hij me. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Even was ik vergeten dat ik hem had gezegd dat ik naar Robin had gestuurd. "Ah nee hoor. We zijn aan het zien wanneer we eens samen verlof kunnen nemen." Zei ik hem. Weer gaf hij me diezelfde blik. "Ah leuk! Geniet er dan maar eens goed van." Ik knikte, dat was het plan toch.

Was ik nu zo hopeloos geworden dat ik al dacht dat Eric jaloers was. Was ik met mijn gedachtes zo hard naar het verleden gezonken, dat ik dingen begon te hopen waar ik eigenlijk zelfs niet eens aan mocht denken. Of zat ik gewoon te veel met mijn gedachtes in het verleden terwijl mijn gevoelens totaal anders waren. Ik had geen idee meer van wat mijn hoofd mij wou duidelijk maken, laat staan dat ik ooit kon begrijpen wat mijn hart mij wou zeggen. Ik was in een doolhof beland met een onbekende bestemming en een eindeloze rit. De vraag was vooral of ik wel in deze doolhof terecht wou komen. Wou ik hier wel mee starten, want uiteindelijk zou ik keuzes moeten maken die ik mezelf, op eender welke manier, zou bekopen. 

Ik wist niet wat het zou zijn, maar ik was er zeker van dat ik, op het einde van deze doolhof, zou moeten kiezen tussen een aantal opties. Opties die er nooit hadden geweest als ik niet had gedaan wat ik toen deed. Opties die zouden veranderen in vragen, vragen die zouden veranderen in keuzes. En geen enkele keuze kon de juiste zijn. Geen enkele vraag kon een juist antwoord krijgen. Eender welke optie ik nam, welke vraag ik zou beantwoorden of keuze ik zou nemen, het zou harten breken. Zo niet van anderen, dan was het van mezelf. 

Ik leek wat ik gedaan had niet meer te kunnen ontdoen en alleen maar erger te kunnen maken. Ik had een grote fout gemaakt, dat was zeker. Was er maar een handleiding dat me kon zeggen wat ik na zulke dingen kon doen, om het goed te maken, of om de juiste keuzes te maken. 

Ik had hier nooit eerder problemen mee gehad. Ik had Koen en Hans zo vaak gekust zonder daar problemen mee te hebben. Al was Hans anders gezien naar zijn seksualiteit. Koen daarentegen was hetero, maar mijn beste vriend. Niemand had daar ooit iets achter gezocht. Iedereen wist dat Koen en ik onafscheidelijk waren. Ikzelf had er ook nooit aan gedacht. Het kwam veel voor dat het meisje voor de jongen koos die haar had geholpen bij een relatiebreuk, maar dat was nooit het geval geweest bij ons. Ik had nooit meer gevoeld voor Koen dan pure vriendschap en daar hadden we beiden vrede mee. 

Ik had het raar gevonden dat alles anders was bij de kus van Eric. Het was een spel zoals alle andere keren. Al was het duidelijk dat ik met anderen geen verleden had zoals met Eric. Natuurlijk was alles anders bij Eric. Hij was mijn eerste grote liefde en we hadden zoveel gedeeld samen. Meer moest ik daar niet achter zoeken. We hadden beiden onze geliefdes en daar bleef het bij. We hadden ons geluk, bij een ander, meer hadden we niet nodig.

Nadat ik bij de chef mijn verlof had aangevraagd ging ik terug naar het kantoor van Eric en mij. Hij keek met een glimlach toe hoe ik me over hem neerzette. "Heb je uw verlof gekregen?" Ik liet mijn hoofd op en neer gaan en glimlachte. Ik hoopte dat de week samen met Robin mij deugd zou doen. Dat ik alles eens op een rijtje kon krijgen. "Volgende week ben ik een weekje weg." Zei ik enthousiast. Zijn glimlach verkleinde, maar verdween niet. "Ik werk hier twee weken en je bent al weg. Ben je mij al beu?" Vroeg hij me en liet zachtjes een lach klinken. Ik was er bijna zeker van dat hij dit zich oprecht afvroeg. Dat de lach die stil klonk een afleiding moest zijn om de kracht achter die vraag te verzachten. 

Het was moeilijk om daarop te reageren. Als ik overdreef zou ik misschien te aanhankelijk overkomen. Als ik nuchter zou reageren dan zou hij kunnen denken dat ik het niet meende. Ik liet een zucht mijn mond ontsnappen. Mijn ogen ontmoetten enkele seconden de zijne. De hoeken van mijn mond krulden naar boven. "Tuurlijk niet. Ik wil gewoon eens wat tijd voor mezelf." Zei ik hem. Hij grinnikte en draaide zijn hoofd van mij weg. 

Het was zo moeilijk om hem te doorgronden. Hij was altijd al een gesloten boek geweest en hoe verder je van hem weg stond, figuurlijk, hoe minder hij liet zien wie hij echt was of wat hij echt voelde. Ik wou zo graag weten wat hij over dit alles dacht, maar dat leek een onbeantwoorde verwachting te worden. Ik zou het nooit te weten komen, maar daar zou ik nooit vrede mee hebben.