Forbidden love

10

Robin stak zijn arm naar mij uit, nadat ik mijn lang, blauw kleed had gefatsoeneerd, haakte ik mijn arm in de zijne. Ik nam mijn kleine, zwarte handtas met gouden glitters in mijn andere hand en richtte mijn ogen op het prachtig kasteel. Een pad, die ons naar de ingang leidde, was verlicht met grote kaarsen. Het leek wel een paradijs. Robin kneep zachtjes in mijn hand en keek me met een glimlach aan, "ben je klaar?" Met een brede glimlach op mijn gezicht knikte ik. We volgden de verlichte rode loper richting de ingang. De chef, die met enkele andere mannen voorbij liep, zag me staan en kwam naar me toe. "Hey, fijn dat jullie er zijn. Wij staan vanachter aan tafel." Zei hij terwijl hij ons beiden de hand schudde. We kregen nog niet de kans om te antwoorden want hij liep alweer verder met de andere mannen. "Die heeft het druk zo te zien." Lachte Robin. "Typisch Roger." Grinnikte ik. 

Na het begroeten van heel wat mensen die ik kende van de politieschool, kwamen we eindelijk aan de tafel terecht waar al mijn collega's met hun partner stonden. Het was duidelijk dat iedereen de moeite had gedaan om er goed uit zien. "Awel awel, dat is wel te laat he." Zei Koen en tikte paar keer met zijn vinger op zijn pols. Ik stak onschuldig mijn handen op, "Robin wou perse in de file staan." Ik richtte mijn vinger naar Robin en lachte, waarna hij zijn hoofd schudde en me een klein duwtje in de rug gaf. "Alé, ga uw collega's begroeten." Grinnikte hij. 

Koen nam me meteen in een stevige omhelzing. "Ik heb u gemist." Zei hij daarbij en liet onze lichaam hevig heen en weer bewegen. "Och jong, overdrijf zo niet. Ik ben een week weggeweest." Lachte ik nadat ik hem had losgelaten. "Dat is een week te veel zene." Lachend schudde ik mijn hoofd en ging ik naar de volgende persoon, Eric dus. Ik keek hem met een brede glimlach aan en gaf hem een kus en een korte knuffel. Nadat ik hem had losgelaten zag ik een prachtige vrouw naast hem staan. Ze had lange, lichtbruine, krullende haren die net over haar schouders vielen. Haar kleed had enkele openingen waardoor je haar prachtig figuur kon zien en haar felblauwe ogen staken af door haar blanke huid. "Dit is Luna, mijn vriendin." Stelde Eric haar voor en legde zijn arm rond haar schouder. Ik gaf ook haar een korte knuffel en heette haar welkom bij onze groep. "Oh, dankjewel. Dit is vrijwel de eerste keer dat ik dat te horen krijg." Zei ze me. Ik keek haar verbaasd aan en wou me omdraaien om iets tegen de rest te zeggen. "Oh nee nee, ik bedoel de vorige korpsen waar Eric bij heeft gezeten. Die waren niet zo lief als jullie." Ik glimlachte en zei haar dat er vrijwel geen betere plaats was dan bij ons. 

Luna was zo lief en ik haatte het. Al wist ik niet waarom. Ik was blij dat Eric gelukkig was. Dat hij iemand had gevonden waarmee hij zijn liefde kon delen. Hij verdiende dat tenslotte. Robin kwam naast me staan en legde zijn hand op mijn onderrug. Ik legde mijn hand op zijn borst en stelde hem voor aan Eric en zijn vrienden. "Ah, Robin. Dit is Eric, mijn nieuwe partner. En dat is zijn vriendin, Luna." Zei ik hem. Hij glimlachte en schudde beiden de hand. Aangezien Robin een gesprek aanging met hen, draaide ik me om en zette me bij Koen. 

Ik was jaloers, om een of andere reden, en het zat mij dwars. Ik was jaloers op een persoon die van iemand hield, die van de persoon hield waar ik ooit zoveel van heb gehouden. En ik had geen reden om jaloers te zijn. Ik moest blij zijn, en dat was ik ook, maar toch bleef dat jaloers gevoel zich rond mijn maag klemmen. Alsof mijn darmen hun eigen weg gingen en zich rond mijn maag draaiden en zichzelf in de knoop legden. "Gaat het?" Vroeg Koen me stil. Ik richtte mijn ogen op Eric en knikte. "Ja, prima." Hij keek me bezorgd aan en schudde zijn hoofd. "Die week weg heeft precies toch niet geholpen he?" Ik keek hem vragend aan. "Jawel, we hebben er echt van genoten. Het heeft ons deugd gedaan." Hij knikte. Hij leek mijn woorden niet te geloven. Ik draaide me om en begon met de anderen te praten zodat hij er niet verder op zou ingaan. Koen kende me. Hij wist dat het in mijn hoofd een dagelijks gevecht bleef, want hij wist hoe hard ik had afgezien van de breuk. Hij wist hoeveel ik van Eric had gehouden en hoe groot die wonden was. Hij wist ook hoe moeilijk het was om me open te stellen voor nieuwe relaties. Het was mede dankzij hem dat de relatie tussen Robin en mij was ontstaan. 

Eric was gelukkig nu en dat was het voornaamste. Ik mocht dat niet verbreken door oude wonden te laten zien. Ik moest het, net zoals hij had gedaan, achter mij laten. Het vergeten, het leren afsluiten. Hij was gelukkig, ik was gelukkig. We hielden enorm veel van onze partner en hadden beiden gezonde relaties, zo moesten we het behouden. Het verleden was het verleden met een reden. 

Na enkele tientallen minuten gingen de meeste iets gaan halen van eten of drinken. Ook Robin was drinken gaan halen voor ons beiden. Femke en Floor stonden hevig met elkaar te praten, waardoor ik alleen stond met een glas in mijn handen dat bijna leeg was. Ik draaide het glas rond waardoor de enkele druppels champagne hevig tegen de rand kaatste. "Je ziet er echt heel mooi uit." Fluisterde een bekende stem in mijn oor. Ik zette het glas, dat ik bijna liet vallen, verder op tafel en keek geschrokken naar Eric die naast me stond te grinniken. Ik gaf hem een zachte stoot en zei hem dat hij me niet zo mocht laten verschieten. 

"Nee serieus, Brigitte," klonk zijn stem ernstig nadat hij lachte, "je ziet er echt goed uit." Zei hij weer. Mijn gloeiende wangen verraadde dat ik aan het blozen was. Ik wendde mijn ogen van hem af nadat ik hem enkele luttele seconden had aangekeken. "Jij ook. Nochtans wou je vroeger nooit een kostuum dragen." Ik keek hem charitatief aan. Een brede grijns was op zijn gezicht te zien. Hij knikte en haalde lachend zijn schouders op. Hij zette, net zoals ik, zijn ellenbogen op de hoge tafel en bedekte met zijn hand een deel van zijn gezicht. Ik vermoedde dat hij dat deed zodat niemand kon liplezen, want daar waren de meeste van ons wel goed in. "Stiekem nog steeds niet, maar ik werd zo'n klein beetje verplicht." Ik schudde lachend mijn hoofd. Hij was nog geen haar veranderd sinds vroeger. "En ik zoek zo heel stiekem een reden om die vest uit te doen." Lachte hij weer. Ik nam mijn, bijna leeg, glas van tafel en kiepte die om waardoor de inhoud ervan op zijn kostuumvest belandde. "Och nee, wat doe ik nu." Zei ik sarcastisch. Na het harde lachen gaf hij mij een high five en gooide zijn vest op een van de stoelen die aan de zijkant stonden. 

"Je hebt echt wel een goei'ke gevonden he." Zei ik met de intentie om Luna te prijzen voor hoe mooi en vriendelijk ze was. Zijn glimlach was breed, maar anders. "Ja," hij zocht naar Luna in de menigte, hij vond haar uiteindelijk aan de toog bij Robin, "ze is fantastisch." Ook de toon in zijn stem was anders. Alsof hij moeite moest doen om gelukkig over te komen, al leek hij me toch oprecht gelukkig te zijn. "Het is anders, anders dan vroeger." Ik keek hem bedachtzaam aan. Ik wist niet goed wat hij juist wou bedoelen of met welke periode hij alles vergeleek. "Het is anders dan gij en ik." Mijn ogen vergrootte. Ik wou glimlachen, maar wist dat dat niet kon. Ik moest me normaal gedragen, ondanks dat mijn hart sprongetjes maakte in mijn lichaam en het ook nog eens sneller klopte. 

Ik wou reageren, maar de terugkomst van Luna en Robin verhinderde dat. "Voila se, schat." Zei Robin die naast me kwam staan en me één van de vele cocktails overhandigde. Ik glimlachte en bedankte hem door hem een kus te geven. 

Ik had deze woorden graag gehoord van Eric, maar het maakte me het ook zo moeilijk. Ik moest me concentreren op de relatie van Robin en mij en niet op relaties uit het verleden. Het had mij een gevoel van hoop gegeven. Iets dat niet aanwezig mocht zijn tussen Eric en mij. We waren collega's, vrienden, oude geliefdes. En daar bleef het bij.