Forbidden love

9

Robin en ik hadden al twee dagen genoten van de rust op onze welverdiende vakantie. We hadden besloten om een weekje in de Ardennen te spenderen op een camping. Het was geen gewone camping. Het waren allemaal speciale tenten, met twee slaapplaatsen en een keuken middenin. Nu zaten we rustig te genieten van de mooie natuur rondom ons en een glaasje wijn in de hand. Robin keek me met een glimlach aan nadat ik mijn ogen, die ik enkele seconden had gesloten, weer opende. Het was duidelijk dat ook hij hiervan genoot. Van de rust, van ons. Het was lang geleden dat we nog de tijd hadden genomen om van elkaar te kunnen genieten. Het leven en ons werk slorpte onze energie helemaal op waardoor we nog weinig tijd in elkaar staken. We namen het elkaar zeker niet kwalijk. Mijn job als rechercheur was enorm zwaar, maar zijn job als ploegbaas was zeker even zwaar. "We zouden dit meer moeten doen." Klonk het vol genot bij Robin. Ik glimlachte en knikte. Het moest niet perse een week weg zijn, maar één of twee dagen per week volledig aan elkaar spenderen kon ons vast wel deugd doen. Robin stond recht en keek me aan. "Ik ga eens beginnen koken he." Hij legde zijn hand op mijn schouder en kneep er zachtjes in. "Moet ik helpen?" Hij schudde zijn hoofd en zei me dat ik van de rust moest genieten. Ik tuitte mijn lippen als teken dat ik een kus wou, waarna ik meteen zijn lippen op de mijne voelde. 

Een deuntje dat door de luidsprekers van mijn gsm klonk, haalde mij uit mijn, gesloten-ogen-rustmodus, en zorgde voor een vrijwel directe reactie om mijn gsm vast te pakken. Ik had hem deze voorbije dagen bewust niet gebruikt zodat onze vakantie niet verstoord zou worden, natuurlijk stonden we wel altijd klaar voor noodgevallen. Bij het ontgrendelen van mijn gsm zag ik dat het Eric was dat mij had gestuurd. Ik keek voor mij uit, ik had hem vorige week mijn nummer geven voor als er iets was of als hij hulp nodig had bij iets. Als hij een hele week alleen moest werken, kon het wel eens zijn dat hij sommige dingen nog niet wist liggen of dat hij nog vragen had. Hij was namelijk niet de persoon om zich op te dringen bij anderen. Hij stelde die vragen liever aan mij dan aan eender welke andere collega. 

Ik betrapte mezelf erop dat ik, sinds het zien van Eric zijn naam, een brede glimlach op mijn gezicht had staan. Met een kleine zucht deed ik die verdwijnen. Het was niet gepast om blij te zijn voor het krijgen van berichten van andere mannen. Al moest ik toegeven dat ik ook altijd wel blij was om Koen te horen als ik hem zo enkele dagen niet had gezien. Ik zocht er vast te veel achter bij Eric. 

"Amai, ik had niet verwacht dat het hier zo saai ging zijn zonder u. :)" 

Ik glimlachte. Ik vond het best wel leuk om zulke berichten te krijgen. Zo wist ik dat er toch een band was tussen Eric en mij. Al deed het mij op één of andere manier toch weer nadenken over dingen waar ik niet aan zou mogen denken. Ik moest toegeven dat ik het ook wel miste om uren aan een stuk met hem samen te zitten en vooral te kunnen lachen en praten met elkaar. Alleen had ik het gevoel dat dat niet het enige was dat ik miste.

"Nu al? En je moet nog zo lang zonder mij :o" Antwoordde ik.

Na een half uur hadden Eric en ik al heel wat berichten naar elkaar gestuurd. Ik was er zo in aan het opgaan, dat ik niet doorhad dat Robin klaar was met het eten en zonet mijn bord had gevuld met eten. "Is het interessant?" Vroeg hij me met een lach. Ik glimlachte en knikte zacht. Ik wist niet goed wat ik kon antwoorden. Het mocht niet verdacht overkomen, maar alles leek verdacht te kunnen zijn. Wat ik ook zou zeggen, de blik in mijn ogen zouden veel meer verklappen. Ook al was ik niet zeker of er wel degelijk iets was om te kunnen verklappen. 

Ik zag de blik in zijn ogen. Hij leek zich af te vragen met wie ik aan het sturen was. Ik kon het hem wel zeggen, want hij wist niet dat Eric en ik een verleden hadden. Ik had hem nauwelijks iets vertelt over Eric. De eerste week vertelde ik hem wel eens iets over hoe Eric te werk ging. Zeker over de eerste dag had ik mijn hart bij Robin gelucht. Ik had hem vertelt over hoe impulsief hij had gereageerd en ik even dacht hetzelfde mee te maken zoals bij Hans. Natuurlijk had Robin zijn frustraties geuit, hij had gezien hoeveel verdriet het overlijden van Hans mij had gedaan en wou niet dat het nog eens zou voorkomen. Ik wist, voor dat ik met deze job begon, dat zulke dingen zouden kunnen voorkomen. Dat werd tijdens onze opleiding en onze testen wel vaker duidelijk gemaakt. Dat maakte onze psychologische testen ook zo moeilijk. 

"Hoe verloopt alles nu met uw nieuwe collega?" Vroeg Robin mij, oprecht, geïnteresseerd. Ik glimlachte en probeerde zo neutraal mogelijk te antwoorden. Zeggen dat we heel goed samenwerkten, was goed genoeg. Meer informatie moest hij niet krijgen. "Ik heb trouwens daarnet een berichtje gekregen dat er komend weekend een receptie is, dus haal uw mooiste kleren maar weer onder het stof uit." Grinnikte ik. Robin had zulke avonden ook altijd leuk gevonden. Onze groep, partners inbegrepen, was enorm leuk. Iedereen kwam met elkaar overeen, zelfs andere korpsen waren daar jaloers op. Zo hadden we eens een receptie gehad van heel Vlaanderen en werden we genoodzaakt een ruzie op te lossen aangezien die uit de hand gelopen was. Sindsdien werden er nog nauwelijks zulke grote recepties gegeven. Wat wij niet zo erg vonden, want we vonden het leuker met onze kleine groep. 

Ondanks het leuke nieuws keek hij me aan alsof ik iets verdachts had gedaan. Misschien vond hij het raar dat ik over iets anders begon, dat ik heel weinig over Eric vertelde. "Zit het overlijden van Hans u nog hard dwars?" Vroeg hij me plots. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem zowat vragend aan. "Ik vind dat je heel veel ontwijkt tegenwoordig en ik heb zo'n gevoel dat je het moeilijk hebt om een goede connectie te leggen met uw nieuwe partner, wat wel met het overlijden van Hans te maken zou kunnen hebben." Legde hij uit. Ik krulde mijn mondhoeken zacht omhoog. "Het is moeilijk, maar Eric is een goede collega. Je zal dat dit weekend wel zien." Aan zijn gelaatsuitdrukking kon ik zien dat hij me nog niet geloofde. Ik begreep hem wel. Hij kende mij beter dan wie dan ook. Het enige dat hij wou was dat ik gelukkig was en hij zou daar alles voor doen. Ik gaf hem een kus en zei dat we het hierbij zouden laten en verder zouden genieten van onze vakantie. Daarvoor waren we tenslotte in verlof.