Forbidden love

5

Met verstomming geslagen begaf ik mij naar de keuken om mij een tas koffie te gaan halen. Die knuffel van Eric deed me deugd, te veel zelfs. Mijn lichaam had zich in jaren niet meer zo gevoeld en ik vroeg me af waarom dat juist was. Het zal wel niets geweest zijn. Een herinnering die mijn lichaam terugbracht maar dat mijn gedachtes afblokte. Doorheen de jaren had ik geleerd om zulke dingen af te blokken. Ik liet geen onnodige gedachtes doorheen mijn hoofd spoken. Alleen moest mijn lichaam nog leren om dat te controleren. Dat liet nog meer toe dan dat ik eigenlijk wou. "Alles oké?" Koen die plots voor mij stond haalde mij uit mijn diepe gedachtes. Ik keek hem vragend aan en knikte. "Wat is dat tussen Eric en u?" Vroeg hij me. Ik keek hem bedenkelijk aan. Misschien was hij wel iets te weten gekomen over ons verleden en dat wou ik niet. Ik wou niet toegeven. Ik wou het houden zoals het nu was. "Eric?" Hij knikte. "Uhm er is niets tussen ons. Helemaal niets." Zei ik zenuwachtig. Ik wou hier echt niet over praten, maar als ik dat zou zeggen dan zou hij meer vragen beginnen stellen. Hij was te nieuwsgierig daarvoor. Zelfs als je hem zei dat hij het moest laten vallen ging hij erover door. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me vragend aan. "Waarom riep je dan zo?" Vroeg hij me. Ik slikte. Hoe kon ik toch zo dom zijn om er meer achter te zoeken. Natuurlijk had hij het gewoon over de discussie die zich had plaatsgevonden. Ik draaide me om en nam de tas koffie die net gevuld werd en gooide er twee suikerklontjes in. "Ah, dat stelde niets voor. Hij reageerde impulsief en heb hem daar even op gewezen." Zei ik hem. Terwijl ik de suiker in mijn koffie liet oplossen door er met een lepel in te draaien, liep ik mijn weg terug naar het kleine kantoor. "Moet ik mij zorgen maken, Brigitte?" Ik draaide me om, schudde mijn hoofd en zei hem dat alles oké was. 

Ik zette mijn tas naast de laptop op tafel en richtte me tot Eric. "Hannes is die vrouw gaan halen. Ik ga u het woord laten doen, dan weet ik hoe je te werk gaat." Hij knikte en stond recht aangezien Hannes de vrouw op de stoel aan de overkant zette. We zetten ons beiden neer en Eric begon meteen met het verhoren. Het was raar om te zien hoe zijn lichaamshouding zo veranderde in het bijzijn van een verdachte. Hij leek zich automatisch aan te passen aan de rol van de bad cop. Ik vond het niet zo erg, ik nam die rol niet graag op mij. Tenzij dat iets me echt boos maakte, dan moest ik er geen moeite voor doen. Ik vond het hem wel goed doen. Hij stelde de juiste vragen en zorgde ervoor dat de vrouw zou gaan praten. "Wat gaat er nu met mij gebeuren?" Vroeg ze verslagen. Eric keek me meteen aan. Ik zuchtte. "Dat beslissen wij niet." Antwoordde ik. Ze knikte en veegde haar tranen weg.

"En, was het oké voor u?" Vroeg Eric me en zette zich in de bureaustoel neer. Ik zette me over hem neer met mijn tas koffie in mijn hand. "Jazeker! Meteen de bad cop." Lachte ik. Hij grinnikte en haalde zijn schouders op. "Dat is al van in het begin zo, dat is echt onbewust." Lachte hij. Ik had me onbewust afgevraagd of hij deze handelingen verder zette in zijn privéleven. In bed bijvoorbeeld. Ik beeldde me in dat wat hij vroeger deed, hij had geëvolueerd. Dat zijn aanpak harder was geworden dan het toen was. Ik had me op het hoofd geslagen toen ik besefte dat ik me aan het inbeelden was hoe dat nu met Eric zou zijn. Zulke beelden mocht ik niet hebben. Niet omdat Eric mijn partner is, wel omdat ik een man had die elke avond op mij zat te wachten. 

"Brigitteke, cava?" Ik keek Eric geschrokken aan en knikte. De klok gaf me aan dat ik een vijftal minuten verzonken was in mijn gedachten. Hij had zich vast wel afgevraagd welke gedachtes mij zo hadden afgeleid van mijn werk. Ik kon hem helaas niet zeggen welke gedachtes deze waren. Alles zou dan veranderen tussen ons en dat moesten we vermijden. Ik had al tegen de chef gevloekt dat ik zo snel een nieuwe collega kreeg, dat gelukkig Eric was, en als ik nu zou afkomen om weer een nieuwe partner aan te stellen zou hij mij waarschijnlijk hard aanpakken. Dan zou ik er zelfs niet van verschieten dat hij mij zou overplaatsen in plaats van Eric. Eric was een enorm goede rechercheur, dat was wel duidelijk. Daarvoor moest je geen maanden lang met hem samenwerken om zoiets te weten. 

"Begin jij alvast aan het papierwerk, dan ga ik even koffie halen." Zei ik hem terwijl ik rechtstond. "Uhm, je bent net gaan halen." Hij fronste zijn wenkbrauwen en wees naar de tas die naast de computer stond. Ik lachte bij het zien van de zonet gevulde tas en zette me neer. "Dan zal ik het papierwerk wel doen." Zei ik hem. "Zeker? Je gaat toch niet uw gedachtes beginnen noteren in plaats van de wettelijke verklaring?" Lachte hij. Ik schudde snel mijn hoofd. Moest dat gebeuren met de gedachtes die ik zonet had gehad, dan werd ik op staande voeten ontslagen. Het was bijna pervers om zulke gedachtes te hebben over uw collega. Misschien had Eric het nog niet zo erg gevonden, gezien naar het verleden dat wij hadden, maar die gedachtes hebben was misschien toch wel een tikkeltje te ver.

Koen had me aangesproken op het gedrag van vanmiddag. Hij vond dat ik me raar gedroeg. Hij had gelijk, maar dat kon ik hem niet zeggen. Ik kon hem niet vertellen hoe Eric meermaals in mijn gedachten voorkwam. Ik kon hem al zeker niet vertellen welk verleden Eric en ik hadden gedeeld. Dat geheim moest een geheim blijven, toch zeker zolang Eric en ik er zelf nog niet over hadden gepraat. "Mannekes, wat denken jullie ervan om vrijdag na onze shift iets te gaan drinken onder ons, dus zonder de partners?" Vroeg Koen ons. Iedereen stemde meteen in. Het was altijd leuk om onze week samen af te sluiten. Het was dan ook iets dat we vaker deden en waar we allen van genoten.