Forbidden love

3

Koen kwam naar me toegelopen en gaf me een stevige knuffel. "Ik heb u gemist." Overdreef hij en grinnikte. "Och onnozelaar, we hebben elkaar gisteren een hele dag gezien." Lachte ik en gaf hem een zachte duw waardoor hij even zijn evenwicht verloor. Ik was blij met een beste vriend als Koen. Ik kende hem al meer dan twaalf jaar en van in het begin waren we beste vrienden geworden. Hij had, onbewust, geholpen bij het verwerken van mijn allereerste relatiebreuk. Ik had er enorm hard van afgezien, maar Koen liet me elke dag weer lachen waardoor het allemaal veel draaglijker werd. "Ben je er klaar voor om Eric beter te leren kennen?" Vroeg hij me terwijl we het grote, onbekende gebouw binnen wandelde. Ik keek hem met een glimlach aan. Hij had geen idee van hoe goed ik Eric al kende. Hij hoefde het ook niet te weten, nog niet. Pas als Eric en ik erover hadden gepraat, moest dat ooit gebeuren, zou ik hem inlichten over alles. "Ja natuurlijk." Antwoordde ik en zette mij naast hem neer op de metalen bank die over de balie stond. 

De teambuilding van vandaag bevatte twee oefeningen. De eerste oefening was een VR-spelletje, waarbij we een bril moesten opzetten waarop het leek dat we in een totaal andere ruimte terecht kwamen. We moesten ook een soort van een harnas aantrekken waar een wapen aanhing, zodat we de zombies, die in beeld kwamen, konden doodschieten. De bedoeling was dus ook om samen te werken want de zombies konden van overal komen, en vooral om niet op elkaar te schieten. Ik vond het enorm zenuwslopend aangezien ik niet echt fan was van zulke dingen. Ik wist dat ik overal tegenaan kon lopen en dat had ik nooit een fijne gedachte gevonden. 

Door het vele geroep en geschreeuw kon ik niet altijd verstaan wie wat zei. De zombies die plots tevoorschijn kwamen en mij lieten verschieten deden er ook niet veel goeds aan. Door het geschreeuw dat ik links van mij hoorde, waardoor ik even mijn hoofd draaide, had ik niet door dat de zogezegde zombie die me liet verschieten, eigenlijk één van ons was. Het spel stopte meteen waarna we allemaal onze brillen afzette. Ik draaide me om terwijl ik mijn bril afzette en botste tegen Eric aan. Zijn hand palmde zich rond mijn arm, waarschijnlijk omdat ik mijn evenwicht verloor. Ik glimlachte. Net zoals hij. "Wie heeft wie neergeschoten?" Hoorde ik op de achtergrond vragen. Pas nadat Eric mij losliet en mij aanwees, kwam ik weer met beide voeten op de grond terecht. "Van uw partner moet je het hebben." Grinnikte Eric. Ik wendde mijn blik van hem af en keek naar Koen die onze richting uitkwam. "Ik was verschoten, ik dacht dat dat een zombie was." Lachte ik. Ik keek van Koen naar Eric en terug naar Koen. "Ik moet gaan oppassen dat dat niet tijdens een interventie gebeurd, want er zit niet veel verschil tussen Eric en een zombie." Lachte ik weer. Koen trok zijn mond verbaasd, en met een lach, open. Eric gaf me een zachte duw en lachte. "Ze hebben mij ook weer bij een leuke partner gezet zene." Zuchtte hij en draaide zich met een lach om. "Tis nochtans een goede hoor." Meende Koen en liep samen met Eric naar de ruimte waar me onze harnas en brillen moesten weghangen. 

De tweede opdracht werd duidelijk van zodra we een grote zaal binnen stapten met twee grote keukens. De, zogenaamde, gids legde ons uit dat we met vier moesten samenwerken. We zouden een groot aantal ingrediënten krijgen, waarmee we zelf een gerecht moesten kiezen en klaarmaken. De chef nam het woord over en verdeelde de groepen. "Natuurlijk moeten de duo's wel bij elkaar blijven. Dus Koen en Lotte mogen met Robin en Tom samenwerken, wat wilt zeggen dat Floor en Femke met Eric en Brigitte zullen samenwerken." Verklaarde de chef. In mijn ooghoek zag ik dat Eric zich een beetje bukte. "Je gaat ons nu toch niet laten verliezen he?" Zei hij met een grijns. Ik keek hem speels boos aan. "Nee, maar ik geraak aan messen dus zijt maar voorzichtig." Lachte ik en volgde Femke en Floor richting onze keuken. 

De eerste tien minuten kregen we de kans om te overleggen. "Wie kan er goed koken?" Vroeg Floor. Floor en Femke keken elkaar met een lach aan. Ze hadden al eens laten vallen dat ze beiden geen keukenprinsesjes waren en ze dus simpele maaltijden kookten. Ik keek meteen naar Eric. Ik gaf hem een zachte elleboogstoot, zodat Floor en Femke dat niet zagen. Ik wou namelijk niet dat ze zagen dat ik zulke dingen wist van Eric, want dan zouden ze zich vragen stellen en dat vermeed ik liever. "Ik heb op een koksschool gezeten." Zei Eric bescheiden. Ik glimlachte. Hij was altijd enorm creatief geweest en koken kon hij enorm goed, zoals ik mij kon herinneren. "Oké, dan heb jij de leiding." Zei Femke. Eric glimlachte en stelde enkele gerechten voor. 

Na een uur lang gekookt te hebben waren we eindelijk klaar en mochten we onze gerechten gaan voorstellen aan de jury, waaronder de chef. "Er mag één iemand van elk groepje naar hier komen met hun gerecht en voorstellen wat ze hebben gemaakt." De jury, voornamelijk de kok, keek verbaasd op toen hij ons bord zag staan. "Ik geloof nooit dat jullie geen ervaring hebben." Zei de kok nadat hij ons gerecht had geproefd. Met mijn arm in die van Floor gehaakt en een brede glimlach op mijn gezicht, stond ik toe te kijken. Uiteindelijk wonnen wij deze opdracht. Wij, als vrouwen, gingen uit ons dak terwijl Eric enorm bescheiden bleef. Koen kwam naar ons toe en legde zijn arm over mijn schouder. "Gij weer, ja?" Ik schudde mijn hoofd waardoor hij me verbaasd aankeek. Ik wees naar Eric en zei dat hij koksschool had gedaan. "Ahzo valsspelen." Lachte Koen. Ik haalde onschuldig mijn handen op.

Onderweg naar huis was het enorm plezant. Ik zat tussen Eric en Koen. Floor, Femke en Lotte zaten achter ons en Robin en Tom zaten van voor terwijl de chef reed. "Koen stop het nu." Lachte ik en duwde zijn gsm weg in de hoop dat hij zou stoppen met foto's te trekken. "Maar alez Brigitte, ik wil gewoon uw schoon gezichtje op mijn gsm hebben." Zei hij met een pruillip. "Manneke, ge hebt er al duizenden van ons samen." Lachte ik. "Ja maar daar staat mijne kop mee op he. Dat wil ik niet." Grinnikte hij. Lachend schudde ik mijn hoofd. Eric keek me met een glimlach aan en vroeg me of ik Koen al lang kende. "Zo'n twaalf jaar ongeveer." Reageerde ik. Ik voelde hoe Koen zijn arm rond mij sloeg en me stevig vast nam. "De allerbeste vriendin. En ik de allerbeste vriend, hé Brigitteke?" Hij wreef hard door mijn haar, waarvan hij wist dat ik daar een hekel aan had. "Ja joenge tis goed. Slijmbal." Met mijn hand op zijn gezicht gedrukt, duwde ik hem naar achter. "Hij kan ook wel enorm hard op uw zenuwen werken hoor." Zei ik stil tegen Eric waardoor hij begon te lachen. 

Het kwam hard in mij binnen toen we enkele minuten stilte hadden gehad in de auto. Ik had veel verdriet gehad om het verlies van Hans, die zou ik altijd blijven hebben. Ondanks dat, was ik wel gelukkig met wat ik had in mijn leven. Ik had fantastische collega's, een geweldig lief en een kei leuke job dat ik enorm graag deed. Ik had nooit om meer gevraagd. Alleen geluk. Voor mezelf, alsook voor de mensen in mijn omgeving.