Forbidden love

19

Ik keek de chef en Eric strak aan. Koen was enkele seconden gestopt met ademen, nadat hij zijn woorden had ingeslikt en mij had aangekeken. De chef leek geen schaamte te hebben voor wat hij zonet had verteld en Eric had zijn ogen naar zijn schoenen gericht, hij deed alles om mij niet aan te kijken. Ik had zoveel emoties in mij zitten die ik had willen uiten, zoveel vragen.

Ik had zoveel scenario's in mijn hoofd laten afspelen gedurende de rit naar het kantoor. Maar de waarheid had mij ondergeduwd in een ijskoud bad. Ze hadden mij, en Koen, de voorbije dagen in een onnodige rollercoaster van emoties gezet en dat maakte mij kwaad. 

"Menen jullie dit?" Ik had kwaad willen klinken, maar mijn stem haperde zo hard dat ik meer tranen dan woede had kunnen verliezen. Het overlijden van Hans zat nog te vers in mijn geheugen om dit aan te kunnen. En ik had verwacht dat de chef ook beter zou weten. Dat hij zijn mensen zou beschermen, maar dat had hij deze keer niet gedaan.

"Wij hadden hem kunnen neerschieten!" Mijn stem klonk luider en deze keer ook kwader, zoals ik het wou, maar de huivering in mijn stem was nog steeds hoorbaar. "Ik had u kunnen neerschieten, Eric! Verdomme!" Mijn woede, die ik niet alleen bij woorden kon laten, werd geïntensiveerd door enkele slagen -die zich meer in duw vorm expliceerde- op zijn schouder en borstkast. Hij zette een stap achteruit, om zijn lichaam te stabiliseren, zonder zijn hoofd op te heffen en slaakte een diepe zucht. 

Koen had mij achteruit getrokken, zodat ik niet meer bij Eric geraakte, en sloeg zijn armen rond mij zodat ik dat ook niet meer zou doen. "Ik geloof niet dat je dat zou doen. Je bent uw partners daarvoor veel te trouw, dat heb je bewezen door zo lang te zwijgen." Zei de chef die heel overtuigd was van zijn eigen woorden. "Hij heeft twee mensen vermoord, natuurlijk ga ik dat dan wel doen als het nodig was." De chef schudde zijn hoofd. "Dat is opgezet spel."

"Dat wisten wij niet he, chef!" Joelde ik hem kwaad toe. "Dat jullie verzwijgen om een undercover actie te doen, tot daar aan toe, maar ons er ook nog eens van overtuigen dat hij mensen heeft vermoord, gaat er gewoon over. En daarbij komt ook nog eens dat de timing enorm slecht was." De chef stak zijn rechterhand op, gebarend dat ik moest kalmeren.

Ik blies een grote hoeveelheid lucht mijn mond uit, liet mijn schouders ontspannen en keek hem onthutst aan. Ik had hen nog zoveel willen toeroepen en Koen leek mij in alles gelijk te geven, maar ik kwam snel tot het besef dat het geen nut had. Het was nu allemaal al gebeurd en het enige dat zij konden doen was eruit leren. "Ik begrijp u, Brigitte. Echt waar. Eric is daar op een avond met naar mij gekomen en ik zag dat als de ideale kans om uw vertrouwen op te krikken. Ik vind dat jullie beiden heel goed hebben gehandeld, maar ik begrijp ook dat jullie hiermee niet gediend zijn." Zei hij, wat ik wel kon appreciëren. De chef was niet altijd de man dat zijn fouten kon toegeven, dus verraste het ons altijd als hij dat een keer wel deed. 

"Jullie hebben allemaal hard gewerkt de voorbije dagen, dus ga nu maar naar huis, naar jullie gezin en neem morgen maar vrij. Ik verwacht jullie overmorgen terug." Ondanks dat ik dit de gemakkelijke weg vond om er van af te geraken, was ik toch de eerste om het kantoor uit te wandelen.

De collega's hadden mij beduusd aangekeken. Ik gunde hen geen blik, nam de zak met ons materiaal die op één van de bureaus stond en ging ermee naar de kleedkamer. Robin had mij nog toegeroepen dat hij het materiaal wel zou wegleggen, maar dat had ik gewoonweg genegeerd.

Met enige frustratie had ik de zak op de metalen tafel gegooid en sloeg ik de kast hard open. Ik legde de semiautomatische vuurwapens weer op zijn plaats samen met de overgebleven munitie. Ik schreef alle informatie, zoals het hoorde, op het blad en sloot de kast weer. "Brigitte, gaat het?" Ik keek Koen zijdelings aan en richtte mij snel weer op het materiaal dat nog in de kast zat. De camera's die plots niet meer wouden werken had ik laten liggen, het andere materiaal zoals de warmtecamera's en dergelijke legde ik allemaal op zijn plaats. Koen bleef me beducht aankijken, wachtende tot ik zou antwoorden, en hem kennende zou hij een hele avond zo blijven staan tot ik hem effectief een antwoord had gegeven.

Ik sloeg gefrustreerd mijn handen neer op tafel, hief mijn hoofd op maar keek hem nog niet aan. "Hoe haalt hij het toch in zijn hoofd om dit te doen, Koen?" Ik keek hem geëmotioneerd aan. Ik stond er nog steeds zo van versteld dat ze ons zo hebben voorgelogen. Uiteindelijk was het een goed idee geweest. Undercover gaan werpt heel vaak zijn vruchten af, maar ons daarvan niet op de hoogte stellen was onnodig en enorm gevaarlijk. Als iemand van ons nog maar één verdachte beweging had gezien, of als Koen en ik dachten dat hij iets gevaarlijk van plan was toen hij in de camion zat, kon er zomaar eens een schot op hem gelost worden. En hij was niet beschermd, dus dat had hem ook nooit ten goede gekomen. Ik sleurde agressief de zak van tafel en gooide die naast de kast, waar die altijd lag.

"Hij heeft kunnen zien en aanvoelen hoe ik mij bij het overlijden van mijn vorige partner heb gevoeld en toch durft hij me dit te lappen. Wat als ik hem had geraakt? Wat als ik zo kwaad was dat ik bereid was de trekker boven te halen? Hij trekt het zich helemaal niet aan wat een ander kan voelen!" Zei ik gefrustreerd, niet wetende of ik mezelf geloofde. "Hij zal daar zeker wel mee inzitten en zowel hij als de chef zullen hun redenen ook gehad hebben om ons niets te vertellen, maar dat wilt niet zeggen dat wij daarmee akkoord moeten gaan." Zei hij terwijl ik naar hem toe ging en mij voor hem opstelde. 

"Welke reden dat ook moge zijn, het trekt op niets!" Ik draaide me hevig om zodat ik naar mijn locker kon om mijn persoonlijk materiaal weg te leggen, maar bleef verstijfd staan als ik Eric zag staan. Ik had hem enkele seconden aangestaard, getwijfeld of ik hem de kans zou geven om zichzelf te verklaren, maar ik was er nog niet klaar voor. Ik wou naar huis. Ik wou de politievrouw in mij, mijn job, hier laten liggen bij het opbergen van mijn materiaal. Ik schudde dan ook zacht mijn hoofd, stapte naar mijn locker toe die ik gefrustreerd open trok en legde mijn badge en mijn dienstwapen in de kluis. Ik gooide even gefrustreerd als daarnet de locker dicht en negeerde Eric zijn wanhopige woorden. Ik wandelde hem voorbij met een hevige schouderstoot, waarbij ik vooral mezelf pijn deed, en liep naar buiten. Als ik in mijn auto zat schreeuwde ik al mijn frustraties uit mijn lichaam, om dan te doen alsof er nooit iets was gebeurd en de parking af te rijden richting mijn thuis. Daar waar ik in Robin zijn armen kon duiken en hem kon vertellen hoe kut ik me had gevoeld.