Forbidden love

7

Ik had mijn vriend met schuld in de ogen aangekeken gedurende het hele weekend. Ik had me nooit schuldig gevoeld voor zulke spelletjes, maar nu was het anders. Ik had nochtans geen reden om me schuldig te voelen. Mijn vriend was op de hoogte dat zulke dingen konden gebeuren en dat er nooit iets achter gezocht moest worden. Hij vond het ook niet erg dat zulke dingen gebeurden. "Tot vanavond." Zei Robin en gaf me een kus. Ik begon weer meteen aan Eric te denken. Ik was echt te ver gegaan. Ik had Eric misschien wel intenser gekust dan dat ik bij Robin deed. 

Eric en ik waren beiden stil. We zaten wel naast elkaar, maar het was waarschijnlijk bewust dat we niet met elkaar praatten. Af en toe antwoordde ik wel eens op Koen die me iets zei of vroeg maar voor de rest zweeg ik. Ik wou vermijden dat ik te veel zou zeggen. Meer dan ik wou. De woorden geraakten verstrengelt in mijn mond en waren hard aan het vechten om eruit te komen. Het mocht niet. Ik mocht niet degene zijn die onnodige dingen naar boven zou halen en misschien wel oude wonden zou opensnijden. Want uiteindelijk was het dat, een oud, vies, lelijk litteken. Als je het al een litteken kon noemen, want het was nooit echt genezen. Toch niet bij mij. Ik had het nooit echt beseft, ik wist niet dat het geen litteken was, tot dat ik deze weer opensneed op die avond. Koen tikte op mijn schouder en deed teken dat ik met hem moest meegaan. Ik keek hem vragend aan, aangezien iedereen nog rond de tafel zat en ik niet wist waarom ik hem moest volgen. Ik stond recht en volgde hem richting het kantoor van Eric en mij. Hij sloot de deur achter zich en keek me strak aan. 

Koen had me nauwelijks zo aangekeken. Hij leek iets te willen weten. Iets dat ik hem nooit eerder had vertelt en waarvan hij verschoot dat ik hem dat nooit had vertelt, want ik vertelde hem namelijk alles. "Ik heb eens met Eric gepraat." Hij kruiste zijn armen en keek me nog strakker aan dan voordien. De aders op zijn voorhoofd stonden zelfs bijna op springen. "Hij heeft me vertelt dat jullie elkaar al lang kennen, maar hij wou daar niet meer over vertellen aangezien hij niet wist wat jij wou. Je doet de laatste dagen echt raar en ik wil weten waarom." Klonk zijn stem streng. Ik zuchtte. Ik had dit liever verzwegen, maar ik wist dat het mij ook deugd zou doen om er met iemand over te praten. Ik schoof de stoel, die onder de bureau stond, naar achter en zette me neer. "Weet je nog in onze tienerjaren, toen we elkaar nog maar net kenden, dat ik zo hard afzag van mijn relatiebreuk? Mijn allereerste en grote liefde waarvan ik zei dat ik er nooit zou over geraken?" Vroeg ik hem. Hij fronste zijn wenkbrauwen en knikte zacht. Hij had duidelijk het verband nog niet gevat. "Eric was die persoon." Hij verschoot, dat was duidelijk. Hij nam een stoel en zette zich naast mij neer. Hij nam mijn handen vast en keek me aan. "Brigitte, je hebt daar zo hard van afgezien. Nachten lang liggen huilen, ik denk zelfs dat je dat nooit echt hebt afgesloten. Waarom heb je hem voorbije weekend dan zo gekust?" Vroeg hij me voorzichtig. Ik wist dat hij mij geen schuldgevoelens wou inpraten, maar toch kwam dat weer hevig naar boven. "Ik weet het niet, Koen. Ik mocht dat echt niet gedaan hebben. Ik voel me zo schuldig." Ik keek hem aan. Hij kon waarschijnlijk aan mijn gezichtsuitdrukking zien dat ik nog iets wou zeggen, wat ik dan ook meteen deed. "Alles komt terug. Ik mis hem, ik mis die tijden en ik lijk alleen maar aan hem te denken en dat mag niet." Zei ik hem. Hij knikte en nam me in een stevige omhelzing. "Het is misschien beter om even afstand te nemen. Dit zal gewoon allemaal opkomen omdat je het nooit echt hebt kunnen afsluiten, maar dat zal nu wel lukken." Zei hij me. Ik knikte en bedankte hem. Zijn woorden en zijn steun deden me echt deugd en had ik ook wel nodig.

Eric en ik waren al enkele uren bezig. We hadden nog geen enkel woord aan elkaar geschonden. Alleen onze ogen keken elkaar om de beurten aan. Ik voelde vaak zijn ogen op mij branden terwijl ik hevig aan het werken was. Een zucht van Eric, gevolgd door het neergooien van een pen, haalde me uit mijn concentratie van het werk. Hij keek me met een onbeschrijflijke blik aan. "Kunnen we gewoon vergeten wat er is gebeurd? Ik wil dat we normaal kunnen doen tegen elkaar. Ik vind dat niet leuk als ik niet met u kan praten." Zei hij me. Hij had hier een bepaald gevoel of emotie bij, maar ik kon het niet benoemen. Ik kon het zelfs niet herkennen. Hij leek zich te willen uiten en tegelijk ook te willen verbergen. "Graag! Het was toch maar een spelletje dus we kunnen er eens goed om lachen." Grinnikte ik. Hij lachte en knikte. Ik deed wel alsof ik erom kon lachen, maar het was alles behalve dat wat ik deed. Ik vloekte, vooral op mezelf. Ik wou me zo niet voelen en toch was dat het geval. Ongewenst en hatelijk. 

Koen kon wel eens gelijk hebben. Ik had het waarschijnlijk nooit afgesloten. Het leek ook onmogelijk. Ik had nooit echt afscheid kunnen nemen van hem. De reden om razend te zijn op hem had ik, maar het had geen zin. Toen niet en nu niet. Hij was mijn allereerste en allergrootste liefde. Ik had hem leren kennen op school. Hij zat een jaar hoger dan mij, in het tweede, terwijl ik er als nieuwe eerste jaar kwam. Mijn vriendinnen zeiden meteen dat hij mijn type was, maar ik vond hem te oud. Ik moest iemand van mijn eigen jaar zoeken, vond ik. In december kwamen we beiden op het onthaal terecht. Ik was gevallen tijdens lo en had mijn enkel bezeerd, Eric voelde zich niet zo goed en wou naar huis. We begonnen te praten en vooral veel te lachen, we hadden het echt naar ons zin terwijl we op onze ouders aan het wachten waren. Later op die dag kreeg ik een bericht via het toenmalige MSN van Eric om te vragen hoe het met mij ging. Zo geraakten we meer en meer aan de praat en tegen het eind van dat schooljaar gingen we bijna elke woensdagmiddag in een broodjeszaak gaan eten. In die zomer spraken we enorm veel af. Ik werd die zomer dertien en Eric was mij komen verrassen, enkele dagen later gaven we toe dat we verliefd waren. Hij was mijn eerste lief en ik had met hem alles meegemaakt voor de eerste keer. Mijn eerste date, de eerste keer seks, de eerste keer op reis, echt alles heb ik met hem gedaan. Zes jaar later, waarin het laatste jaar onze ouders ruzie hadden met elkaar, stuurde Eric me plots dat we niet meer verder konden. Zijn ouders verboden hem om nog met mij om te gaan. Onze liefde voor elkaar was zeker nog niet over, maar we beseften beiden dat onze ouders er alles aan zouden doen om ons uit elkaar te krijgen, dus leek het ons het beste om op een goede manier uit elkaar te gaan. Op die manier hadden we ook nooit echt afscheid kunnen nemen en dat deed mij het meeste pijn. Het rare was dat ik één sweater van hem nooit had teruggegeven en deze had ik nog steeds in bezit. Het was dus duidelijk dat ik het nog steeds niet had afgesloten. Ik had hem willen vragen of hij het ooit had afgesloten. Of hij er nog aan dacht. 

Ik keek hem aan. Onze ogen kruisten. Het voelde alsof we weer in het verleden zaten. In de broodjeszaak achter de hoek van de school. Een verliefde blik op onze gezichten. Een verlangen naar elkaar. Het leek dat hij met dezelfde vragen zat. En ik wou er al op antwoorden voordat hij de kans kreeg om ze effectief te stellen. Ik wou hem doodgraag vertellen hoe ik echt dacht, maar ik besefte dat het meer kapot zou maken. Het was dus beter dat ik zweeg, dat ik mijn woorden niet liet klinken.