Daddy Issues / Minsung

•♧•

Minho duyduklarını sindirmekte bile zorlanıyorken Jisungun bunları yaşamış olduğu düşüncesi gözlerinin dolmasına sebep oldu.
Sadece 9 yaşında bile bunları yaşamış ama hiçbir zaman fark edilmemişti. Kimse koruyup kollamamış, öylece terk etmişti kendi çukuruna. Jisung o çukurdan çıkmak istediğinde ise tekrar itilmişti.

" Seni kendimden bile sakınacağım Jisung. "

" Beni bırakma... Asla. "

Minho Jisungun yaşlarla dolan gözlerini sildi ve nazik bir öpücük kondurdu dudaklarına. İkisinin de gözyaşı birbirine karışırken saatlerce o şekilde kaldılar.

Öğlen olduğu vakit Jisung kitap okurken uyuya kalmıştı. Gece geç uyudukları için Jisung hala uykulu olmalıydı.
Minho onun elinden kitabını aldı ve alnına bir öpücük kondurdu. Yatağında daha rahat yatmasını sağladı. Elindeki kitabın sayfalarından bir not düştüğünü görünce açtı ve okudu.

8 Eylül 2021

Sakin görünüyorum, annem için ayakta kalmaya çalışıyorum. İçimde bir şeyler kopuyor, engel olamıyorum. Tutamıyorum gözyaşlarımı tutamıyorum hıçkırıklarımı, sinirleniyorum. Sinirleniyorum, kendime sövüyorum. Göründüğüm gibi değilim, gülümsediğim kadar mutlu değilim. Gülümsemek bir maske gibi.. Kimse neden üzgün olduğumu, neye kırgın olduğumu sormasın diye... " Çünkü benim gibi insanlar söz konusu olduğunda, insanlar bir sorun olup olmadığını ancak gülümsemediğinde sorarlar. " Bu bir kitaptan hatırladığım cümle, neredeyse tüm mutluluğumun sebebini özetliyor. Gerçek olmayan bir mutlulukla yaşamaksa, öldürülmeyi kabul etmek için şekerle kandırılmak gibi. Ölüyorum ama ağzımda belli belirsiz bir şeker tadı var, öldüğüm zaman zehir yavaş yavaş yayılıyor bedenime ama hissedemiyorum bile. Ölümün tadı tatlı geliyor böylece. İçten içe duygularımı öldürüyorum. Yaşayacak tek bir şey bile bırakmak istemiyorum. Kimseye güvenmiyorum, sadece annem...
Bazen kendimi tuvalete kilitleyip sessizce ağladığımda gidip annemin kucağına sığınmak istiyorum. Annemin dokunuşuna muhtaç oluyorum. Ama yapamam... Annem yeterince üzülüyor onu kendi gözyaşlarımla daha fazla üzemem. Hayal ediyorum ama, sonsuza kadar annemin saçımı okşayacağını hayal ediyorum. Babamdan çok korkuyorum. Babamdan deli gibi korkuyorum. Ben hiçbir insandan bu kadar korkmadım. Bugün olanlardan sonra, hiçbir zaman bu kadar delirmedim. İnsanın kendi çığlığını hatırlaması normal mi? Babamdan nasıl kaçtığımı hatırlamam ve o anı tekrar tekrar yaşamam normal mi? O an başka biri gibiydim.. Panik atak geçirdim belki emin değilim, ama asla unutamayacağım kabuslardan birisini bugün yaşadım. Ellerim titrerken annemin başını yastığa dayayıp hiç hissettirmeden ağlayışını izledim. O hissettirmek istemedi ama ben hissettim. Ben annemin üzülmesinden bıktım..
Çok yoruldum ama kimseye anlatamadım.
Ben gerçekten yorgunum.
Eğer ölmeyi başarabilirsem bu mektubu yakacağım.. Başaramazsam hep yaptığım gibi saklayacağım.

Minho okuduğu satırlarla şaşırırken Jisunga baktı. Mektubu yazalı 4 ay olmuştu ve Jisung hayattaydı. Tam da tanıştıkları zamanlardan hemen önce yazılmıştı bu mektup.

Minho Jisungun yaşadıklarını unutması için elinden geleni yapacaktı. Onunla ilgilenecek ve kalbindeki bütün sevgiyi verecekti.
Bunun için kendine de ona da söz verdi...