TEHLİKEDEKİ YILDIZLAR

Bölüm: 2

Tekrar merhaba ☀️ (Emojiyi niye koyduğumu biliyorsunuzdur artık.)

(On binlerce okuyanım varmış gibi konuşması başlıyor...)

İyi okumalar..:) Yorum yapmayı unutmayın.

(On binlerce okuyanım varmış gibi konuşması bitti...)

N'apayım? Başka ne yazabilirdim ki?

(On binlerce okuyanım varmış gibi konuşması şimdi bitti...)

***

Bölüm: 2

Okulda ilk haftam bitmişti. O olay olduğundan beri Beren okula gelmiyordu. Yanındaki iki kız beni sıkıştırmıştı yine. Beren'in nerede olduğunu onlarda bilmiyordu. En yakın arkadaşları değil miydi onlar? Neden söylememişti?

Aklım karışıktı. Tesadüf demekten başka bir açıklama yapamıyordum olanlara. Bunu Beren'e sormalıydım ama okula gelmemişti. Açıkcası birazda korkuyordum.

Kapıyı açıp eve girdikten sonra telefonuma mesaj geldi.

ANNEM

Kızım komşudayım. Birde çamaşır asmıştım. Rüzgar üst kata uçurmuş bir kaç tanesini. Onları al eve girmeden.

İç çekip çantamı kapının kenarına bıraktım. Kapıyı kapatıp merdivenlere yöneldim. Üst kata çıktığımda burada tek daire olması beni şaşırtmıştı. Kapıya yaklaştığımda eve nasıl girebileceğim kafama yeni dank ediyordu.

Kapının üstlerinde ellerimi gezdirdim. Anahtar falan yoktu. Kapıyı ittim son çare açılmayacağını bilsemde. Fakat açıldı. Açıktı. Biraz daha ittirip içeri girdim. Ev biraz karanlıktı. Salon olduğunu düşündüğüm geniş bir odaya girdim.

Pencerelerde kalın perdeler vardı ve duvara çivilenmişti. Sanki ev ışık almasın diye bilerek yapılmıştı. Yine de evi aydınlatan bir şey vardı. Belki kapatılmamış bir pencere. Ama ev tamamen karanlık değildi.

Bu daire; iki dairenin birleşimiydi ve restorasyon yapılmıştı bu yüzden balkonun nerede olduğun bulamamıştım. Odalara girip çıkıyordum ve ayrıca beni çeken bir şey vardı. Daha çok onu bulmaya çalışıyor gibiydim ve buna engel olamıyordum.

Bir odaya yaklaşırken aynı zamanda o odanın daha aydınlık da olduğunu farkettim. Beni çeken şey neyse daha çok çekiyordu şimdi sanki. Kalp atışımın hızlanmasına anlam veremiyordum. Her adımım kalbimi daha da hızlandırmak içindi sanki. Odaya girdim.

Odanın ortasında mavi bir taş havalanmış etrafa ışık yayıp dönüyordu. Korktum! Kaçmak istedim ama beni çeken şeye engel olamıyordum. Ayaklarımı ilerletmeme sebep oluyordu.

Yaklaşıyordum, yaklaşıyordum ve ışık daha çok artıyordu. Sesler duymaya başladım. Uğultular. Arttı. Kafam çatlayacakmış gibi ağrımaya başlarken kalbim hiç bu kadar hızlanmamıştı.

Elimi kaldırdım. İçimdeki tüm karmaşaya ramen o taşı avuçlarım içine alma isteği hala duruyor hatta artıyordu. Uzandım. Uzandım. Ve havada duran taşı elime aldım.

Kulağım çınlamaya başladı. Başım dönüyordu. Gözlerimin kapanmasına engel olamıyordum. Dengede durmam zorlaştı daha sonra. Fısıltılar duymaya başladım. Ve oracığa yığıldım.

...

Gözlerimi açtığımda korkuyla doğruldum. Odamdaydım. Yatağımda. Başım ağrıyordu. Gözlerimi, uzun süredir yatıyormuşum gibi, açmakta zorlanmıştım. Buraya nasıl gelmiştim?