{CopyCat}

Azap / 10

~Ertesi Gün~

Çalan belalım melodisi kulağına ulaştığında gözlerini zar zor açtı. Yatağın içinde bir süre arayıp kumaşların hışırtısını dinlese de telefonu bulamadı. Susar diye vazgeçip uykusuna döndüğünde sonunda ses kesilmişti.

Kartal kafasını şişiren şarkıyı duyup gözlerini açtığında telefona cevap vermesi kısa sürdü. Batu heyecanla kekeleyerek bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Uyku sersemliğiyle ne olduğunu anlamak zor olacağı için koltukta doğruldu. Burda uyumak bütün kemiklerini ağrıtmıştı.

"Lan yavaş ol küçük komser. Ne anlatıyon hiçbir şey anlamıyorum." Batu telefonu cevaplayan kişiyle donup kalmıştı. Nasıl yani?? "Ka-Kartal? Efe komiserim yok mu? " Kartal şaşırması doğal hale gelen Batu'nun tepkilerini ölçmekte kararlıydı. Zar zor uyumuşken sabahın köründe uykusunun bölünmesi huzurunu bozmuştu. "Efe uyuyor. Noluyo sabah sabah? Len zaten bütün gece uyuyamadım..."
Batu üç beş anlam zaman mekan içeren cümleyi yorumlama işinden utanmıştı. Ayrıntıları es geçmeye karar verdi. Eğer sorarsa bu adam hiç üşenmeden anlatıp onunla eğlenmeye çıkardı. "Çok fena bir şey oldu. Efe'yi uyandır. Benim eve gelin. Başımız çok kötü bir pisliğe battı. Valla beni öldürecek bu gidişle. Hepimiz yanacağız. Offff bittim ben. !!"

Kartal normalde fazla telaşlı bir yapısı olsa da Batu'nun hiç böyle sesinin titrediğini hatırlamıyordu. İçine onun yüzünden düşen korkunun sebebini öğrenmek zorundaydı. "Lan noldu adam gibi anlatsana? Ne yanması bitmesi?" Batu durmadan telefona oflayıp pufluyordu. Sağdan soldan hışırtı sesleri çarpıyordu kulaklarına. "Off abi bittik biz. Dün evime hırsız girmiş. Bütün dava belgelerini fotoğrafları çalmış. Her şey gitti. Eğer birisi çıkıp onları internete koyarsa hepimiz mahvoluruz! Hadi bekleme uyandır gelin çabucak.!!"

Kartal duyduklarıyla donup kaldığı için kapanan telefon kulağında öylece bekliyordu. Ne demek belgeler çalındı? Zarflar, kuruşlar, ona gönderilen fotograflar, dava belgeleri, laboratuvar raporları hepsi gitmişti... Her şey... Yani Kartal ve Efe'nin bütün fotoğraflarının ortaya çıkması Türkiye'de herkesin bunu görmesi demekti. Tüm yeraltı alemi ve emniyetin düzenini bozacak çok büyük ses getirecekti. Hele de olan biteni ailelerin öğrenmesi işleri iyice karıştıracaktı. Üstüne Mesut'un iğrenç hallerini görenlerin Efe, Kartal ve Mesut üçgenine inanması hiç zor olmazdı. Dün ilk kez tattığı dudakların ve huzurla gülümseyen yüzün bugün yine asılacağı aşikardı. Efe Batu'ya ne yapardı bilmiyordu ama Kartal'dan kesinlikle kaçardı tekrar. Çünkü kafası eskisi gibi iyi değildi. Bir şeylerin üstüne gitmekten korkuyor, kendini geri çekiyordu hep. Özellikle de tutarsız ruh halleri Kartal'ın içini yakıyordu. Bir gün yüzüne gülen adam ertesi gün buz gibi laflar edip onu kırıyordu. Bir aydır birbirlerine demedikleri kalmamışken dün ilk kez olur verip nerdeyse sevişecek hâle gelmiş ama korkarak ondan da kaçmıştı. Şimdi büyük sıçtım diye düşünüp ayaklandı. İnat köpek dün o kadar öpmüş, Kartal'ın vücudunda dokunmadık yer bırakmamıştı. Ama yatma vakti gelince aralarında bir ilişki olmadığını söyleyip onu salonda uyutmuş kendisi geniş yatak odasına geçmişti. Hoş birlikte olsalar zaten biri stresten diğeri de heyecandan uyuyamazdı. Yine de yıllar sonra ilk kez huzura erdiği gecenin sabahında böyle deli dehşet bir habere uyanmasını neyle açıklardı bilemedi.

"Efe.. Efe kalk çabuk!" Esmer duyduğu sesle irkildi ama uyanmak kolay değildi. Sabaha karşı anca uykuya dalmıştı. Saatlerce yaşadığı an gözlerinin önünden geçip uykusunu bölmüştü. Kartal'ın hâlâ onu sevdiğini öğrenmenin huzuru ve ilk kez tattığı dudakların hissi peşini bırakmamıştı. Şimdi de sesini duyup ellerini omzunda hissettiği sarışını ansızın çekip yatağa düşürmesi zor olmadı. Kartal uyku sersemliğiyle gözünü açamayan eski polisten böyle bir hamle beklemiyordu. Gürültülü bir şekilde düştüğü yumuşak kumaşın rahatlığı ve gözleri parlayan adamın ona aşkla bakması görmek istediği bir manzaraydı ama zamanlaması kötüydü. Şimdi bir kez daha aşk hikayesi yazarlarsa Batu kafayı yerdi. Zaten yeterince açık etmişti durumu.