Everything I Wanted - DYFF 3

Hoofdstuk 17

Duncan pov

Ik sla mijn autodeur dicht. De zon komt net op en de stralen verwarmen mijn handen. Wolkjes condens komen uit mijn neus en mond door de ochtend kou. Ik loop het stukje van de auto naar mijn voordeur. Ik zou hier niet moeten zijn maar ik ben er. Thuis. Gister ben ik naar Alissa gegaan. Maar hoe langer ik bij haar was hoe slechter ik me voelde. Vanochtend zei ik tegen haar dat ik me 'ziek' voelde en beter naar huis kon gaan voordat ik haar aanstak ofzoiets. Een dom excuus, ja. Natuurlijk ben ik niet ziek. Of ja, wel. Ziek van liefde. Maar wel voor de verkeerde persoon. Ik ging naar huis omdat ik ziek van liefde was. En het enige medicijn daartegen zat op me te wachten in mijn huis. Ik lijk wel gek.

Ik stap het huis in en leg zacht mijn spullen weg. Roedie slaapt waarschijnlijk nog. Ik kijk even de woonkamer rond. Niks veranderd. Ik staar een tijdje naar buiten. Ik ben doodmoe. Ik kon gewoon niet in slaap komen doordat ik Roedie zo miste en het zo slecht voelde om bij Alissa te zijn en te doen alsof ik van haar alleen hield. Elke dag ga ik me minder zeker voelen over of ik nog wel van haar hou en elke dag weet ik nog zekerder dat ik keihard ben gevallen voor Meneer Wijnen. Ik loop naar boven en kan het niet laten even te gaan kijken in de slaapkamer. Roedie ligt vredig te slapen aan 'zijn kant'. De kant waar hij al ongeveer 3 week slaapt. Ik kijk ik mijn telefoon. 06:23. Ik wil zo graag in bed gaan liggen en tegen Roedie aan rustig in slaap vallen. Ik besluit het gewoon te doen. Ik kijk wel wat ik zeg straks, ik ben te moe om nog helder na te denken. Ik kleed me om en ga naast Roedie in bed liggen. Nog geen minuut later val ik in slaap.

Ik word wakker van een beweging naast me. Roedie I guess. Langzaam ga ik rechtop zitten. Ik kijk hem recht in zijn ogen. Zijn ogen staan verschrikt maar toch... vol verwachting. 'Hey Roed' zeg ik slaperig. Een glimlach kan ik niet onderdrukken. 'H-hey Dunc' zegt Roedie nogsteeds verschrikt. 'Euh je was toch bij Alissa?' Zegt hij dan. 'Euh... ja klopt maar.....' zeg ik en even val ik stil. Dan besluit ik dezelfde smoes te gebruiken als bij Alissa maar dan net iets anders. '....ik voelde me niet zo lekker en ik wilde gewoon thuis slapen want ik kon daar niet in slaap komen' verzin ik. Roedie knikt. 'Lig je hier al lang?'. 'Euh sinds vanochtend rond 6 uur ofzo' zeg ik. Roedie knikt, bijna teleurgesteld ofzo. Ik weet niet waarom. 'Euh... als ik weg moet gaan omdat je lekker wil uitzieken moet je het zeggen hoor' zegt hij dan ineens. Ik kijk op. Wacht, dat was niet de bedoeling natuurlijk. 'Nee nee ik voel me al een stuk beter nu ik weer bij j- thuis ben en in mijn eigen bed heb geslapen' zeg ik snel. Roedie kijkt meteen weer iets blijer. 'Nou dat word een bank hang dagje dan denk ik' zegt hij. Ik knik. 'Er zit niks anders op Bab- Roedie' verspreek ik me weer. 'Sorry.. nog niet helemaal wakker' lach ik ongemakkelijk. Roedie kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik weet niet of dat een goed of slecht teken is. 'Ik ga even douchen' zeg ik snel om van de stilte af te komen.

Roedie pov

Deze ochtend is misschien nog wel verwarrender dan alle andere dagen bij elkaar. Mijn droom, die bijna echt uit kwam. Duncan die ineens naast me ligt, zonder echt goede reden. Duncan's versprekingen. Ik zucht. Even zoeft het beeld uit mijn droom weer door mijn hoofd. Duncan's blik terwijl hij me aankijkt. Terwijl hij vlak boven me hangt. Zijn handen en armen elk aan één kant van mijn hoofd gezet. Ik voel zijn adem bijna op mijn huid. Zo dichtbij was hij. Misschien een paar millimeters waren zijn lippen van de mijne af. Ik sluit mijn ogen en glimlach bij deze gedachte. Duncan is terug bij mij. Wat de reden ook mag zijn. Hij is terug. Hij is weer van mij. Een soort van. Het voelt alsof er een glazen wand tussen ons zit. Ik zie hem en ik voel hem zelfs. Maar ik ben niet 'echt' bij hem. Maar liever voor altijd Duncan door een glazen wand zien, dan helemaal geen Duncan bij mij.

Ik pak mijn bakje kwark en ga op de bank zitten. Ik hoor voetstappen achter me. Duncan komt naast me zitten. Net gedoucht. Hij is nog sexyer met nat haar. Zo grappig hoe stil en rustig Duncan is, maar met een blik of een beweging kan hij mijn hele hoofd vol krijgen. 'Heet Duncie, lekker gedoucht?' Vraag ik. Duncan knikt. 'Alleen nog wel beetje moe' zegt hij. Ik glimlach. 'Dan gaan we lekker rustig aan doen, switch?' Vraagt ik. Duncan knikt terwijl hij glimlacht en ik pak de switch controllers en pak wat games waar we uit kunnen kiezen. Het maakt me niet uit wat ik met hem doe, als ik het maar samen met hem doe.

Joost pov

Ik ben onderweg naar Nikki's huis. Ik vond dat handiger want stel we zouden in het openbaar afspreken en Link zou ons ineens zien dan zou ik het nog erger maken, bij mij thuis zou ook niet goed zijn want stel Link besluit ineens terug te komen dan maak ik het nog nog erger. Dat is wat ik nu moet voorkomen. Het erger maken dan het is. Ik weet nog niet hoe maar ik ga het goedmaken met Link. Het gevoel dat hij niet bij me is en dat ik niet zeker weet of hij nog wel bij me wil zijn maakt me langzaam gek.
Normaal ben ik heel goed in het opzij schuiven van mijn verdriet en gevoelens die ik niet wil, maar na het gesprek met Roedie gister kan ik het niet meer negeren. Het idee dat ik Link voor altijd kwijt ben maakt me duizelig.
Net zoals alle andere mogelijke scenario's die door mijn hoofd spoken.

Ik stop voor de deur van het adres dat Nikki me heeft gegeven. Een mooi nieuw twee-onder-een kap huis. Ik loop naar de voordeur en nog voor ik er ben gaat hij al open. Nikki staat in de deuropening. Eergisteren had ik nooit gedacht dat ik hier nu zou zijn, maar ik ben er.
Hopelijk kan en wil ze me echt helpen.
Als er iemand is die me kan helpen is zij het wel.

Nikki begroet me met een lieve glimlach. 'Hey Joost, kom binnen' zegt ze. Ik stap het huis binnen. Precies een Nikki huis. Licht, met pastel kleurtjes, bloemetjes, potjes met gehaakte dingen er omheen, plantjes. Dit is nog meer Nikki dan Nikki zelf. Ik glimlach even. 'Wat?' Nikki kijkt me vragend aan. Ik laat een lachje los. 'Gewoon, dit huis straalt volledig Nikki uit' zeg ik. 'Dat kan kloppen want ik woon hier' zegt ze en ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Oh dat verklaard een hoop' zeg ik sarcastisch. Nikki moet lachen. 'Koffie? Thee? Of iets anders?' Vraagt ze terwijl ze voor me uit loopt naar de keuken en woonkamer. 'Euh, watertje?' Vraag ik. Meer dan water kan ik op dit moment niet door m'n strot krijgen. Nikki komt terug met een glas water en ik ga op de bank zitten.

'Nou, vertel' zegt Nikki rustig wanneer ze ook is gaan zitten. Ik zucht en begin mijn verhaal. 'En... toen belde eerst Jer mij op om te vertellen dat link bij hen is en dat ik het moet oplossen. En daarna belde Rudi mij en hij zei dat Link en ik zo goed bij elkaar pasten en dat we bij elkaar horen en ongelukkig zijn zonder elkaar, maar dat ik te bang ben en dat ik eens iets moet doen om Link terug te krijgen in plaats van steeds voor alles weg te lopen. En ik wil dat zo graag ik hou van Link, ik mis hem zo en ik zou alles doen om hem terug te-' even kijk ik Nikki aan en besef me dat het misschien heel pijnlijk voor haar is. Nikki staart voor zich uit. 'S-sorry ik wilde niet...'. Nikki kijkt op en glimlacht. 'Nee nee, ga door, Ja en je wil dus het goedmaken met Link en daarvoor heb je mijn hulp gevraagd' zegt Nikki. Ik knik.

Nikki zucht. 'Ik denk dat je precies dat moet doen, dat wat er voor zorgde dat Link je een beetje begon te wantrouwen' zegt ze dan. Ik kijk haar vragend aan. 'Wat bedoel je?' Vraag ik. 'Nou... Je zei dat jullie openbaar bekend zouden maken dag jullie samen waren. En zouden vertellen dat jullie een relatie hebben. Iets waar Link allang op wacht. Maar ineens wilde je niet meer... dat is vreemd.' Zegt Nikki. Ik knik. 'Als Link ziet dat je voor hem die stap hebt genomen en aan de hele wereld wil laten zien dat hij van jou is, dan zal dat wantrouwen weg gaan, of in ieder geval voor zo ver dat Link weer met je wil praten.' Zegt Nikki. Ik denk na en knik. Een zenuwachtig gevoel komt in mijn maag. Even denk ik weer aan waarom ik het niet zou willen en waarom ik zo bang ben. Maar dan komen Rudi's woorden terug in mijn hoofd. 'Bang? Waarvoor? Dat je alles verliest? Want nu ben je Link kwijt en voelt het alsof je niks meer hebt.'
Ik heb niks te verliezen, ik heb alleen maar een Link om voor me terug te winnen.

AN: Fakka broers ik upload echt heel traag. Sorry. Maar hier een nieuw deeltje, tot over een half jaar (HAH)